ზღაპარი ომზე

ნელ-ნელა თითქოს უკეთესად გამომდის ხო? :)

ამ ზღაპარში ცოტა გინება და ცუდი სიტყვებია, მარა რა ვქნათ აბა? განა ომზე გინების გარეშე შეიძლება წერა?.. მამენტ, კი, ბაზარი არაა, ყველაფერი შეიძლება, მარა კაროჩე რა..

ზღაპარი ომზე
(ყველას აზრით საუკეთესო ზღაპარი)

აი ომში როგორი იყო ერთი კაი კაცი მიყვებოდა. მოვიდნენ კაროჩე ჩათლახი ფაშისტები და დაიპყრეს ქალაქი. პარტიზანი ვინც იყო, ეგრვე ტყეში გაიქცა, ჩაიმალნენ და სხედან. ნუ, სხედან მოკლედ და უცებ გაუთავდათ სგუშონკა. ტუშონკაც გაუთავდათ.. და პურიც გაუთავდათ. კარტოფილიც გაუთავდათ. კიტრის მწნილიც გაუთავდათ, სახლში გაკეთებული. გაუთავდათ ჯონჯოლიც. პავიდლოც გაუთავდათ. კალბასიც გაუთავდათ. მთელი პირველი რაც ქონდათ ისიც სულ მოწიეს - კაროჩე, როგორ უნდა იცხოვრონ აწი? და აი მოიწვიეს საბჭო ქალაქში მზვერავის გასაგზავნათ, რო ნუ კაროჩე ხო აზრზე ხართ რა.

მზვერავს კიდე წასვლა არ უნდა. ამბობს: რას ამბობთ ტო, ცვეტში? იქ ხო გერმანელები არიან, ეგრევე მომკლავენ და შემჭამენო. ისინი ხო ფაშისტები არიან, ნებისმიერ პარტიზანს ეგრევე დაწვავენ რო პარტიზანია და ეგრევე გაკვანძავენ ბევრი ბაზრის გარეშეო. მთავარი პარტიზანი ამბობს: ნუ იზმენდები, ჩემი ძმა! მისმინე, ცვეტში ნუ იზმენდები. რიჟა ბაზარია რო ეგენი მასეთი აზრზე მოსულები არიან, სინამდვილეში კიდე, ნუ ხო აზრზე ხარ რა. კაროჩე, ძამიკო, გაიკეთე შავი სათვალეები, ცოტა სხვანაირად დაიზმანე და ვერავინ დაგწვავს, რო პარტიზანი ხარო. ცოტა გამართულად იარე და ისა.. ხო.. ხო! და ბაზარს დაუკვირდი იტოგში. ანდა, ჯობია ჩუმად იყავი საერთოდ და მთავარია არ იცინო, გამიგე? არაფერი ცვეტში სასაცილო იქ არაა. რა მოხდა მამენტ, გერმანელები. ნუ ხო, დადიან, გერმანულად ბაზრობენ.. ბოლო-ბოლო ყველას თავისი მუღამი აქვს, დაცინვა რა პონტია? შეიძლება ისინიც იცინიან ჩვენზე. მარა ისინი ხო ადამიანურად იცინიან, ჩვენსავით ასე კი არა: ვა-ხა-ხა-ხა! შენ ჯობია საერთოდ არ იცინო, და ბაზრს მიაქციე ყურადღება და კაციშვილი ვერ დაგწვავსო.

მზვერავი ამობს: აუ, ეს რაღაც ჩერეზჩურ მურტალია. არც იცინო, ბაზარს დაუკვურდი, გამართულად იარე.. რა ცხოველი უნდა იყო, ცვეტში? თან კიდე შავი სათვალეებიო. კაკრას მაგ სათვალეებზე დამწვავენ რო პარტიზანი ვარ ცვეტში. მთავარი პარტიზანი კიდე ეუბნება: ნუ ატრაკებ, შეჩემა, არავინაც არ დაგწვავსო. მზვერავი კიდე: დარწმუნებული ხარ, რო არ დავიწვებიო? უფროსი ეუბნება: 100 პროცენტით ვარ დარწმუნებულიო. რო არავინ დაგწვავს, შენით თუ არ დაიწვბიო. მზრავი კიდე ეუბნება: ხოდა შენ თუ დარწმუნებული ხარ, რო არ არ დაიწვები, მე ჩემი თავის იმედი ვაბშე არ მაქვს, ხოდა შენ თუ გაქვს შენი თავის იმედი, აიღე ჩემი რუგზაკი და შენ თვითონ წადი, თუ ხარ დარწმუნებული, რო არ დაიწვებიო, იმიტორო ჯერ მე შემხედე, მერე საკუთარ თავს, ვინ უფრო ადამიანურად გამოვიყურებით ვაბშეო.

ამ დროს ყველა პარტიზანი იწყებს უფროსზე პრესს: ცვეტში ე, ემზარ ტო! ადამიანური ვიდი ჩვენში მარტო შენ შეგრჩა, ტანსაცმელითავ და ვაბშეო რა. კაროჩე, ასეთი კოლექტიური ტისკით ეგრევე რაზვედკაში უშვებენ უფროსს. აძლევენ რუგზაკს, უგროვებენ მაყუთს, ჯიბეშინ უყრიან ერთი ორ კილო პლანს და აგზავნიან.

და აი, მოიყვება ლიანდაგებს ქალაქისკენ. იმიტო რო ღამეა გარშემო, მატარებლები არ დადიან, ეს კიდე მიდის თავსთვის ლიანდაგებზე. ესეიგი, მიდის მიდის და უცებ: ტყაპ! ტყაპ! უკნიდან ვიღაცა ტრაკზე ურტყამს. ის კიდე მიდის და ფიქრობს: ნეტა ვინ მიტყაპუნებს? ტრაკზე? ტურისტია ალბათ. არა, ალბათ ნაღდად ტურისტია. ტურისტი, ბლიად. მოდის იტოგში უკან და ტრაკზე მირტყამს, რო მივიხედო. აი, მე კიდე ნა პრინციპ არ მივიხედავ. ცვეტში, რა პონტში უნდა მივიხედო? შანსი არაა ტო: დადიან აქ ვიღაც ჩემის გადანგრეული ტურისტები, მე კიდე ყველაზე მივიხედო? მეტი საქმე არა მაქ რა, ვიარო და ტურისტებს მივუბრუნდე. და აგრძელებს გზას, უკან არ იყურება.

მარა უკნიდან ისევ: ტყაპ! ტყაპ! ტყაპ! ეს კიდე მიდის და ფიქრობს: არა, ეს უკვე ტურისტი არაა. ნარმალნი ტურისტი კაი ხნის წინ შემეშვებოდა. ეს ალბათ უფრო მაინც დათვია. დიდი, ასეთი დათვი, ერთი 300 კილო. მოდის უკან და მიტყაპუნებს, ბლიად, და მიტყაპუნებს! აი, ეხლა მივუტრიალდები, ნახუი გავუშვებ და გავაგრძელებ ჩემთვის გზას.

მართლაც, ტრიალდება და ამბობს: „დათვო, იდი ნა ხუი!“. უყურებს და იქ, ორთქლმავალია. მიბჯენილა ცხვირით ტრაკზე და გუგუნებს, პროჭზე იხევა ისე. კაბინიდან კიდე ნაცნობი მემანქანე იხედება და ყვირის: ვოე, პარტიზან! საით მიდიხარო?

პარტიზანი ეუბნება ქალაქში, დაზვერვაზეო. მემანმქანე - გაუბერე შეჩემა? იქ ხო ნაბოზვარი ფაშისტები არიან, ეგრევე გაგკვანძავენო.პარიზანი ამბობს: ნუ მგრუზავ, არავინაც არ გამკვანძავს, ხო ხედავ რა მასკიროვკა მაქ, ადამიანსა ვგავარო. ზმანითაც, და საერთოდო. მემანქანე ეუბნება: ნორმალური ადამიანები ორთქმავლებს ტრაკით არაჩერებენო. პარტიზანი კიდე ამბობს, როგორ არ არჩერებენ! შენ პროსტა ნარმალნი ადამიანებს არ იცნობ. და ვაბშე, ჯობია მოვწიოთ, მერე ქალაქში წამიყვან, თორე მოვიტყანი უკვე ამ გზაზე. მივდივარ, უკანასკნელი სირივით უკვე სამი საათია ზედიზედ, აქ კიდე ვიღაცა ტრაკზე მიტყაპუნებს, იცი რა ნერვების მომშლელიაო? მემანქანე აუბნება, კაი მოვწიოთო.

იტოგში მიდიან ქალაქში, ორივე კაი ხასიათზე და აკითხავენ სტუმრად იატაკქვეშა ორგანიზაციის შტაბბინას. ისინი კი სხედან თავისთან იატაკის ქვეშ და ერისთვის მოწოდებას წერენ. უკვე ერთი კვირაა წერენ, მარა ვერაფერი. ხან გიტარა ცვეტში პაპსას უკრავს, ხან ვოკალი იჯვამს, ხან უდარნიკი რაღაცას ურახნებს, კედელს რო ცერცვს აყრიან იმ ხმაზე. კაროჩე, სასკოლო თვითშემოქმედების დონეა რა. იმათ კიდე უნდათ რაღაც სერიოზული, წიპა ბობ მარლი, ან ბიმ შერმანი, ნუ ჯანდაბას ლაშა ნოზაძე. მარა ჩემი ფეხები, არაფერიც არ გამოსდით. ხოდა, არიან ასე დეპრესნიაკში უკვე ერთი კვირაა, სხედან და წერენ. ამ დროს კი სტუმრად ეჩითებათ პარტიზანი მოსაწევით სავსე აააააი ასეთი პაკეტით. და ამბობს: გეყოთ ეხლა მაიმუნობა, მოდი მოვწიოთო.
და აი, მოწიეს, მერე აიღეს ინსტრუმენტები და ისეთი შეუბერეს! ძაან მაგარი! ისეთი მოწოდება წავიდა, რაის ბობ მარლი! მარა ბოზმა მეზობლებმა გაიგეს და ეგრევე ჩათლახ ფაშისტებს დაურეკეს: მოდით, აქ შუაღამისას ხმაურობენ, ხულიგნობენ და ძილს არ გვაცილანო.

იტოგში, მოდიან ფაშისტები. და ამბობენ: ნუ თქვენ, იატაკქვეშელებს გიცნობთ და ბოლოჯერ გაფრთხილებთ, თორე რასაც მიიღებთ თქვენ თავს დააბრალეთო. და ამ დროს ამჩნევენ პარტიზანს. შენ ვინღა ხარო, ეკითხებიან? არაფორმალები პასუხობენ: ეს ჩვენი ძმაა, ახმეტიდან ჩამოვიდა, უმაღლესში უნდა მოეწყოსო. ფაშისტები კიდე: ვიცით ჩვენ თქვენი ძმები! თვალებზე ეტყობა პარტიზანი როაო. კაროჩე, ჩაიცვი ჯიგარო და წამო ჩვენთან გესტაპოშიო.

მიდიან გესტაპოში და ებნებიან მიულერს: აი, პარტიზანი მოვიყვანეთო. მიულერი კიდე: აუ, ასწორებს! პარტიზანი მოიყვანეს! ეხლა მაგარს ვაწამებთო! პარტიზანი კიდე ეუბნება: უფროსო, შენ რა ცვეტში სადისტი ხარ? პატარა რაღაცა და ეგრევე ვაწამოთ, ვაწამოთ! მოდი, ჯობია მოვწიოთო. მიულერი ეუბნება: მოწევას ყოველთვის მოვასწრებთ. შენ ჯობია გვითხრა შენი პარტიზანები სად იმალებიანო. პარტიზანი ჩაფიქრდა და უცებ ეუბნება: ა! გამახსენდა! ტყეში იმალებიანო. მიულერი ეუბნება: შენ მოდი უფრო კონკრეტულად, კონკრეტულად თქვი, თორე ტყეში რა, ჩვენც ვიცით რო ტყეშიო. პარტიზანმა კიდე იფიქარა ამბობს: როგორ იცი? აი როგორც კი ტყეში შეხვალ ეგრევე მარჯვნივ ცოტათი, მერე მდელოზე და პირდაპირ, პირდაპირ, პირდაპირ, პირდაპირ, პირდაპირ.. მაიცა! იქ ხო სადღაც კიდე შეხვევაა საჭირო. ტაკს, მაიცა.. იქ მდელოზე, იტოგში გზაა ვაბშე მგონი, მაგრამ გახსენება უნდა.. მოდი იტოგში მოვწიოთ და ყველაფერი ნარმალნა გამახსენდებაო. მიულერი კიდე ეუბნება: არა, არა, მოწევით არ მოვწევთ, მარა ეხლა შენ გაწამებთო. მაშინ ხო ეგრევე ყველაფერი გაგახსენდება და ტვინსაც აღარ მოგვიტყნავო.

პარტიზანი ეუბნება: უფროსო, აი ეხლა ნაღდად ატრაკებო. შეგხედავს კაცი, ნორმალური ადამიანი ჩანხარ, მართლა რა ფაშისტივით იქცევი, ვაწამოთ, ვაწამოთ.. აჰა, კაი მოდი! მაწამე, ძაღლიშვილო ფაშისტო შენა! ამკუწე ეგრევე! ძღნერიანად შემჭამე! ყლეზე მკიდია! პარტიზანი ვარ! შენ გიტლესაც შევეცი ტრაკში! და არ ელოდება სანამ წამებას დაუწყებენ, იღებს მაგიდიდან ბრიტვას და ხელს ერთი ათ ადგილას ისერავს. ამაზე ყველა ფაშისტი იზმენდება, ეცემიან ხელებში, ართმევენ ბრიტვას და ეუბნებიან: დაწყნარდი ჯიგარო! მოდი მართლა ჯობია მოვწიოთო. ის კიდე ყვირის: ბოზებო! ფაშისტებო! მანიაკებო! - და ცდილობს ყელი კბილებით გამოიღადროს. ფაშისტები სკამზე აბამენ, ის კიდე სკამიანად იატაკზე ეცემა და იწყებს თავის ცემენტზე რახუნს. ამაზე დაჯე მიულერიც მაგრად დაიზმენდა და ეგრევე ტელეფონს ეტაკა ასათიანზე დასარეკად.
ხოდა, მოვიდნენ ცივსისხლიანი სანიტრები, დაარჭეს პარტიზანს გალოპერიდოლი, ჩატვირთეს მანქანაში და წაიყვანეს ასათიანზე. იქ კიდე ფსიქიატრი ეუბნება: აბა, თქვი ერთი, რა თავს იგიჟებდიო? პარტიზანი ამბობს: აბა რა გაატრაკეს საქმე, უნდა გაწამოთ, უნდა გაწამოთო! არც კი გაწევინებენ ახვრები, დასირებული ფაშისტები ეგენიო. ექიმი კიდე ეუბნება: რაის ფაშისტებიო? არანაირი ფაშისტები აქ ვაბშე არ არიანო.

პარტიზანი ამბობს: ე! ეხლა ატრაკებ ძამიკო, როგორ თუ არ არიან, როცა ჩემი თვალით ვნახეო. ფსიქიატრი პასუხობს: ნახვით რა ნახე, რავიციო. პარტიზანი ამატებს: თანაც, პროსტა კი არ ვნახე! დაჟე გამკვანძეს ფაშისტებმაო. ფსიქიატრი: ვინ გაგკვანძაო, ვინა? არავისაც არ გაუკანძიხარ, ეს პროსტა შენ უბერავ, პროსტაო.

პარტიზანი ამბობს: ეხლა ჩვენ შორის ვინ უბერავს კიდე საკითხავია. აბა ასათიანზე საგიჯეთში ვინ მომიყვანაო? ფსიქიატრი პასუხობს: რაის ასათიანზე? არანაირი საგიჟეთი აქ არააო.

მაშინ პარტიზანი ამბობს: რა სირობაა ცვეტში? საგიჟეთი არაა, მარა ფსიქიატრი არისო. ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: არც ფსიქიატრია აქ არანაირიო. არც სანიტრებია, არც ფაშისტებია. ქართველებიც არ არიან. და სომხებიც არ არიან. აფხაზებიც არ არიან. აზერებიც არ არიან. ურიებიც არ არიან. არც ფრანგები არ არიან. ჩინელებიც არ არიან. ინდუსებიც არ არიან. მონღოლებიც არ არიან.. ამ დროს პარტიზანი ნელ-ნელა შედის რიტმში და ფეხს აყოლებს ხმამაღლა. ფსიქიატრიატრი ძრობს გიტარას და იტოგში გამოსდით სერიოზული ჯემ-სეიშენი ასე საათნახევრიანი.

მერე პარტიზანი ეკითხება: რა, ფაშისტები ცვეტში არ არიანო? ფსიქიატრი ამბობს, ცვეტშიო. არ არიანო. არც მე ვარ, არც შენ. არის მარტო ერთი გლობალური ბოლი, იმ პონტში რო ვითომ სადღაც რაღაცა არის. სინამდვილეში კიდე არსად არაფერიც არაა. აზრზე მოდი, ძმაო, როგორ ასწორებს: არსად ვაბშე არაფერი არაა. და აქ პარტიზანი აზრზე მოვიდა! და ისე გაუსწორდა! ერთი სამი საათი უსწორდებოდა, დაჟე ოფლი მოადგა ისე გაუსწორდა.

მერე ამბოს: ე, მართლა რა მაგრა ასწორებს! არსად ვაბშე არაფერი არაა. არც ახვარი გერმანელები რო არ არიან, წავალ ძმაკაცებს ვეტყვი, თორე სხედან დაიზმენებულები ტყეში და ქალაქში პურზეც კი ვერ გამოდიანო. ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: არა, ძამიკო, ეტყობა შენ მაინც ბოლომდე ვერ მოხვედი აზრზე. იმიტორო არანაირი ქალაქიც აქაა. არც პურია. შენი ძმაკაცებიც არ არიან. არის მარტო ერთი ყოვლისმომცველი გლობალური ბოლი, რაზეც ყველანი პატარებივით ვარდებიან, ვითომ სადღაც რაღაც მართლა არის.

პარტიზანი ამბობს: არა, აი აქ კი არ გეთანხმები: კაი, ფაშისტები არ არიან, ეს დაჟე ასწორებს კიდეც. ნუ, კაი არც ძმაკაცები არიან, მაგათი კარგიც. არ არიან და ნუ არიან ბოლო-ბოლო. მარა სადღაც რაღაც ხო უნდა იყოს არა, მართლა და მართლა? სადღაც რაღაც კონკრეტული მაინც ხო უნდა იყოს. თორე ისე ვაბშე ვერაფერი გავიგეო.

ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: იცი ძმაო, შენ კაროჩე ჯობია დარჩი ჩვენთან ასე ერთი კვირით. ცოტა დაისვენე, დაცურებული კრამიტები გაისწორე. მერე კიდე ყველაფრის აზრზე მოხვალო. პარტიზანი ეუბნება: მოდი, იზვინი რა. ბაზარი არაა, კაი ტიპი ხარ. მარა, იზვინი რა, მართლა. იმიტორო ეხლა მე ალბათ, აი ცოტას კიდე ვიჯდები და მერე წავალ. სანამ მატარებლები დადიან კიდე. თორე მერე ისევ ტყეში, ლიანდაგებზე სიარული, იცი როგორ ტეხავსო? თან კიდე პურია საყიდელი, იმიტორო იმიტო. ასე რო მე ალბათ ეხლა უეჭველი წავალო. ფსიქიატრი ეუბნება: არაა პრობლემა, ძმაო. აი, მოდი ცოტაც მოვწიოთ და წახვალ, სადაც გინდა. და იღებს საწერი მაგიდიდან უკვე გამზადებულ მასტერკას.

ხოდა მოწიეს. დილას კიდე მოწიეს, და საღამოს დააწიეს ისევ, გიტარაც დაუკრეს, სიმღერები იმღერეს, ჩაი დალიეს. კაროჩე, მაგრად არიან! მერე დილას ბოსტანში კიდე დაკრიფეს პლანი და მალაკო მოხარშეს. და აი, პარტიზანი ნელ-ნელა მაგრად მიეჩვია საგიჟეთს. არადა ასწორებს, იქ ხალხი ცხოვრებისეულად უბერავს, უსერიოზულესი შიზოფრენიკებიც ყავთ. მთელ ეზოში პლანი დათესეს, კიდე სადღაც საგურამოსკენ ერთი მინდორი აქვთ, ასე 2-3 ჰექტარი. ხოდა, შემოდგომაზე მიდიან ყველანი იქით. და პარტიზანს ახსენდება რო ტყეში უნდა წავიდეს. ჯდება მატარებელში და მიდის ტყეში.

ტყეში კიდე ეუბნებიან, შენ სიკდილის მოსაყვანად უნდა გაგაზავნოს მარტო კაცმაო რა. სანამ არ იყავი აქ ამერიკელება ჰუმანიტარული ტუშონკა მოგვიტანეს, ინგლისელებმა - ჰუმანიტარული სგუშონკა, ჰოლანდიელებმა - ჰუმანიტარული მოსაწევი. ხო ხედავ როგორ ასწორებს პარტიზნობაო? ზიხარ შენთვის, არაფერს აკეთებ და ყველა კიდე გეხმარება.მერე კიდე ჩვენებიცმოვლენ, მედლებს დაგვკიდებენ ან იქნებ დაჟე ორდენებსაც. იმიტორო ჩვენები ყველა პონტში მოვლენ, არსად სხვაგან წამსვლელები ეგენი არ არიან. მოვლენ, კაროჩე ჩვენები და ყველაფერი მაგრად იქნება.