tag:blogger.com,1999:blog-70392013832990179462024-03-12T23:29:15.467-07:00Rastaman Tales in Georgianმიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.comBlogger28125tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-44220395061451438882010-04-29T03:42:00.000-07:002010-04-29T03:51:21.534-07:00First is the firstТрип-репорт от еще одного хорошего человека. Мы все когда-то так и начинали :)<div><br /></div><div><b>No Name Needed</b></div><div><br /></div><div><div>.... начинаем пыхать. Первая скорее всего в большинстве своем ушла мимо меня, потому что я прокашлился и дым хотя и попал в легкие но в основном был выкашлен наружу. Горло першит, немножко не приятно, запил водой. В. говорит не стоит водой злоупотреблять чтобы не снизить эффект. По-второй тут же. Уже не кашляю, стараюсь вдыхать как учили. Считаю что у меня получилось. Эффекта не видно совершенно. В. начинает спрашивать что чувствую. Однознаный ответ – ничего.</div><div><br /></div><div>Третья пыха, делаю все правильно, легкие как-то обхигает, не очень приятно. Эффекта по-прежнему ноль. Вижу по В. что ему уже хорошо. А мне все ничего. Немножко расстроился. Говорю, может не стоит ценный продукт переводить? Ждем минуты 3. В. учащает вопросы по поводу моего самочувствия, даже как-то неудобно отвечать что ничего не чувствую. Но В. молодец, настоял на своем, идем курить дальше. Делаю 4-ю и больше отказываюсь, он говорит что делай обязательно и пятую уже сразу же. Делаю, на вопрос о самочувствии отвечаю шаблонно. В. предлагает 6-ю, категоричски отказываюсь, из-за страха того что может попереть через некоторое время спустя и этого мне будет очень и очень много. Он не настаивал. Сели на диван, ему вообще уже отлично. В. начинает медленно двигаться под музыку. Я смотрю на него с какой-то даже завистью. Чувствую короче себя на чужом празднике. Он сел и спрашивает как себя чувствую, говорю для приличия что чуть поинтресней себя чувствую, хотя разумеется я понимаю что это не может быть эффектом после аж 5 затяжек. Т.е. все еще надеюсь на что-то большее и накрывающее. Сидим молчим. На фоне в плеере сказки Гайдука (моего земляка) смешанные с психоделической мелодией. Так вот этот чувак по сути писал свои сказки под воздействием веществ. Честно говоря как-то чтобы сильно меня не цепляло, немножко похоже на Поддеревьянского, но матов на 95% меньше.... </div><div><br /></div><div>...забыл упомянуть что обстановка была сделана в лучшем виде. Хотя это мне кажется умышленно подготовленным и так далее, на самом деле В. даже не напрягался, это типичная для него обстановка при этом процессе. Так вот, что было. Света яркого вообще не было, ни в коем случае его не должно быть. Была свеча на левом от меня столе, две на стенке прямо напротив моих глаз а справа на письменном столе была такая интересная розовая лампа, которая при накаливании поднимает пузырьки вверх, которые в ней присутствуют, и плюс был на мониторе ноута запущен фубар (плеер) с оранжевым бэкграундом, который очень гармонично дополнял стоявшую рядом занятную розовую лампу. Справа от ноута была обычная настольная лампа, но тоже не яркая. Т.е если двумя словами, было так, как должно быть в этом случае. Ах да забыл сказать. Музыка. Очень не маловажная вещь при курении. Мы с ним фанаты психоделической музыки, поэтому естесственно проблем с выбором что слушать не было. Собственно такая музыки в подавляющем большинстве и пишется под влиянием вот таких вот веществ...</div><div><br /></div><div><img src="http://gregor.us/wp-content/uploads/2009/07/field-of-marijuana-dreams.jpg" /></div><div><br /></div><div>Да, так сидим молчим, слышу в тему трек как орел у бобра марихуану на пыхнуть попросил. ...Молчим... Орел что-то там просил больше, а его отговаривали, мол не стоит так много, порвет, но все же уступают. ...Молчим, у В. блаженная улыбка, мне как-то не холодно не жарко... Покурил орел и снова просит, его уже реально отговаривают мол разорвет. Слышу тот настаивает, мол пусть рвет, я хочу этого.... Молчим, но я хочу контроливать ситуацию, думая что меня так и не поплющит. Но передо мной маячат те две свечки, о которых я уже упомянул выше. Я понимаю что это может начать зомбировать и перевожу взгляд по сторонам чтобы не завтыкать. Так вот переводя взгляд я слева вижу точно такую же свечу, а справа фриковую розовую лампу и оранжевый фубар. ....Орла слышу разорвало уже, потому что было так бубуххххх... и понятно значит, кишки на деревьях, перья над лесом, и звери в крови заляпанные. А остальным звирушкам как бы даже пофиг, никого это не высаживает, они ходят веселые, улыбаются как-будто даже ничего и не случилось. …Я в первый раз за все время улыбнулся... Заметил что перевод взгляда из стороны в сторону очень делает мне приятно. Начинаю что-то чувствовать, но понимаю что это еще не то. Еще будет. ... в сказке начинается такая интелектуальная беседа как один мальчик был дауном и говорил единственное слово «пиздец», причем где бы его не сказал, этот самый пиздец и проявлялся немедленно. В школе, больнице, других заведениях. Так вот в этом я нашел подтекст, что ведь действительно, куда не ткнись везде не все балогополучно, а выражаясь понятным языком – пиздец. А второе слово было «хуйня», но это уже другая история из другой части сказки, тут я подробностей много не помню.... Так вот это я к чему, что меня эти частые повторения матов реально начали доставлять и я стал уже посмеиваться довольно прилично. ...В. кажется все пох... Но я себе дал указание ни в коем случае не сводить эффект курения только лишь к тупому смеху. Объясню почему. Потому что это вполне предсказуемый эффект и вполне попсовый что ли, т.е. не трудно себе представить, живя в обществе и видя это перед глазами, что собственно тупой необоснованный смех это результат потребления веществ. Т.е. это было настолько предсказуемо и неинтересно и не по мне, что я решил насколько это возможно бороться со смехом. Чтобы не свести это все в такую банальщину. Так вот я таки подавил в себе желание смеяться по полной катушке, хотя приступы смеха были очень внушительные. Поэтому как можете себе заметить, я был в четком сознании и был способен даже давать команды своему мозгу, которому пришлось даже подчиниться. </div><div><br /></div><div>Но потом начался не самый приятный момент. Мне стало резко холодно, конечности похолодели заметно, сердце сильно бьется. Встаю с кровати, на которой сидел. Говорю В. что за херня. Говорю ему что это не так уж и приятно, мол когда пройдет, не будет ли передозняка и всякого подобного рода вещи. Ну он то знает что все по плану идет, и успокаеват меня, говорит одевай кофту. Дает кофту. Одеваю, при этом я ему говорю мол не делай пожалуйста из меня дурака, я знаю что на улице тепло, дома еще теплее и с чего бы это мне так резко холодно стало. Говорю не надо мне рассказывать, я еще понимаю что со мной происходит и это не оч смешно. Говорю не предлагай мне одеяло, лучше скажи, нормально ли это. Говорит да, и с улыбкой говорит, что одеяло я и не собирался предлагать, а кофту теплую. «Успокоил». Я оделся. Садиться не хочу. Хожу постоянно взад вперед и по-моему говорю одно только слово - «пиздец». И улыбаюсь от сознания, что я уже туда зашел, и вернутся на предыдущее состояние невозможно. Ну что ж, смиряюсь. Благо В. уже поставил Шпонглов. Мне как-то даже легче становится и не так обреченно. Прошло минут 15-20 в таком состоянии. Теплеет...</div><div><br /></div><div> Начинаю плавно двигаться под музыку. Скажу так что Шпонгл меня и без травы прет серьезно. А тут с травой, ну приятно все, спору нет, но нет ожидаемого флешбека. Хотя чувствую себя очень необычно, но реальность контролирую полностью. И вот он начинается. Я начинаю танцевать в ритм музыки. Именно настолько я ее начинаю чувствовать что считаю что это должно быть именно такой танец, с такими движениями, и никакими другими. Эталон. Движения были очень примитивными и не сложными, в основном плавные покачивание из стороны в сторону и азиатские мелкие шажки назад-вперед. Т.е. это была та волна когда я себе уже не принадлежал физически (я пытался перестать танцевать но все было тщетно, чувства какого-то непередаваемых наслаждений от пронизывания музыки просто не позволяло мне это сделать), но сознание еще было на месте, оно только по-тихоньку переходило на новый уровень... Так вот о танце, я когда слушал Шпонглов в трезвом состоянии и иногда меня даже уносило тупо в дэнс. Но это было все по-другому. Это были сложные движения с моей стороны, потому что и музыка то сама по себе очень сложная. Поэтому было очень много сумбура что ли и физической активности. Т.е. я подозреваю что после 4-5 треков в таком темпе, я бы вынужден был отдыхать. А тут настолько в ритм идет все и настолько плавно, как будто перо в воздухе, опускается очень медленно и непринужденно, потому что не имеет практически собсвтенного веса. И я понимаю что могу танцевать вечность, минимум часа 4-5. Временами хотелось пуститься в колбасный ритм как это получается у упоротых. Но почему-то тогда меня это как-то так даже отрезвляло, а я уже не хотел этого всеми фибрами оставшегося сознания. Ибо это был уже подъем по спирали. Поэтому я именно можно сказать «колебался» как тот загадочный огонек в розовой лампе, а не полноценно танцевал. И это действительно делало меня счастливым. Правда это продолжалось не очень долго. Возможно потому что В. что-то там постоянно мудрил с музыкой, переключаю на ютюб, и я потерял ритм. Но поскольку тема музыки мне очень близка, я рассказывал как я познакомился в психоделиком, и как еще в детстве тщетно пытался детектировать жанр который мне нравилось слушать иногда слышав это на радио. В общем рассказывал я тут много и подробно очень...</div><div><br /></div><div>И да, очень важный момент. По ходу моего повествования я постоянно терял нить повествования и забывал что что я хотел вообще сказать и с чего начал. Хотя прошло буквально 7-10 сек. Т.е. я себе четко представлял спираль, которая выглядит как перевернутый конус, т.е. верхушка снизу. Так вот я двигался все время по этой спирали вверх, и, теряя в очередной раз нить рассказа, я как бы переходил на другой уровень спирали, которая была таких же форм, только находилась как бы внутри внешней, т.е. можно сказать была вложенной. Так вот забыв напрочь с чего начал свою глубокую мысль, я не терялся и перемещался на ту параллельную внутреннюю спираль. Потом, возможно через 15-20 минут потока сознания в этой внутренней (читай по другой теме, несколько отдаленной от первоначальной) спирали, я вспоминал с чего начал, и возвращался к той внешней. Но поскольку я мог несколько раз так терять нити, я двигался по нескольким спиралям, находящихся внутри друг друга. Т.е. проще всего будет сравнить это с матрешкой. Еще я тогда назвал это почему-то рекурсией. Однажды начав изливание мыслей с самой большой, я перемещался от большей к меньшей, пока давление от очень маленького пространства внутри не сдавливало меня, и это помогало мне вернуться к предыдущему витку. Это сдавливающее чувство я сравнил с погружением подводной лодки на глубину очень высоких атмосфер. Но потом, вспомнив что моя спираль начинается снизу, я поправился, и сравнил с ракетой. Сути этого не меняет. Так вот когда я доходил до этой вот самой маленькой матрешки (сравнение с матрешкой придумал только в ходе написания этого отчета) там было настолько мало воздуха, что я осознавал что это и есть тот конечный пункт которого может достичь сознание, и который уже никогда не достигнуть снова. Я назвал это тогда вакуумом. Т.е. снова вскрыть эту глубину просто не возможно, а поэтому он будет законсервирован как вакуум. И вот тут-то, от этого самого сознания, что я там побывал но никогда туда никому больше не попасть, что вот прямо тут, в этот миг у меня насктолько выворачивается наружу сознание и внутренний мир, а запечатлить это некому. Никаких звукозаписывающих устройств В. не подготовил (признаться даже обидно). И вот это как-то меня ментально разочаровывает что я не буду ни кем услышан и что не смогу поделиться этими неописуемыми эмоциональными всплесками ни с кем, что начинаю наезжать на В. почему мол не организовал «прослушку». А как я уже говорил, у меня в память хорошо отложились те два матерных слова из сказок Гайдука (вспомнили?) и подтекст с ними связанный. И тут я начинаю переключаться на то, что В. мог бы быть вполне агентом спецслужб и за так дешево может получить с меня любую информацию. Абсолютно любую. И при этом не надо никого пытать, физически издеваться как это делолось во всяких там спецслужбах. Т.е. предлагаешь человеку покурить, при чем не обязательно говорить что это трава (кто откажется?) и выжать с него любую информацию которая нужна. При этому все лишь нужны минимальные усилия для диспетчеризации потока сознания (информации). Так вот это почему я вообще за спецслужбы заговорил, потому что заговорил насчет прослушки, что мол В. мог бы меня записывать, и плюс вспомнился demotivation.ru на котором стало мемом комментарий, где в поле имени указано ФСБ а тело сообщения содержит одно предложение «За вами уже выехали.». В общем В. как бы что ли не серьезно меня воспринимал или что еще, но меня это немножко задело, и я ему говорю, ты что считаешь что я тебе про бихевиоризм (слово из сказок Гайдука, отлично тоже запомнилась) рассказываю?? И тут я обильно посмеялся… Потом все-таки слово «пиздец» по своей природной простоте напомнило о себе, затмив нерусский бихевиоризм, и меня понесло. Короче встаю, руки вверх, кисти в замок, ноги на ширине плеч. Начинаю наклоняться вправо и говорю «пиздец»!! Влево – говорю «классно все, хорошо так». И так несколько раз, вправо, влево. Зачем это делаю? Поскольку тогда мне показалось в этой сказки это слово с глубоким подтекстом, а тут еще и про спецслужбы загнал, то как бы вспомнился совок ну и всякие там плохие моменты связанные с ним и после него. Короче на восток наклоняюсь – пиздец!!, на запад – нормуль. Ну то есть вы поняли.</div><div><br /></div><div>Потом я продолжал предъявлять претензии В. Почему нет диктофона. Сейчас бы этот вакуум бы туда благополучно сливался, и все, все были бы довольно. Т.е. вот вам все как это было, без прикрас и вырезки плохих слов, все протоколируется. А так как я могу поделиться пережитыми чувствами, скажу что «было классно»?? И говорю В., мол чувак ты таки сильно не прав. А он так расслаблено мне, мол все равно это в первую очередь тебе надо, это твой мир, твой трип, зачем это с кем-то еще делиться. А я гну свою линию, а потом просто понимаю что даже В. меня не слушает, ему и так хорошо, думаю да кому блин я вообще это все говорю, я что, мол тут про «бихевиоризмы» говорю, я тут такие вещи задвигаю, а ты…. В общем это меня подавляет… Говорю ему что он мог бы заболванить меня на диск, и продавать его, зарабатывая день на этом, мол а я сейчас это делаю бесплатно и бескорыстно. И вот на очередной тот же его аргумент, что это никому не надо, я начиню с ним соглашаться, а ведь тоже прав по-своему. И тут пришло мне на ум сравнение с футболом. А ведь точно, это как если представить футбол и камеры с повтором, о которых уже так долго дискутируют в ФИФА. Т.е. при спорных моментах не на судейский человеческий фактор полагаться а на запись камер. Вроде бы как и здорово все, обиженных не будет, если там к примеру с офсайда гол забит, а с другой стороны, вся ведь динамичность футбола как такового потеряется, это уже не то будет совершенно. Так вот я сравнил мой трип с футболом, и несмотря на то, что хотелось бы запечатлить, пусть даже для себя, но ведь тогда ты будешь знать как это было и от этого потеряется вся загадочность погружения. Короче по-тихоньку начинаю смиряться…</div><div>Короче чтобы не утомлять никого обилием написанного, замечу только что говорил я очень и очень долго, не переставая, вполне осознанно излагая мысль и, хоть и с трудом, но не теряя нить повествования. Несколько раз по ходу потока сознания сравнивал свои скромные ораторские способности с ленинскими. В общем говорил я долго, часа 3. Разумеется все витки спирали мне тут не передать. Скажу только, что я тогда сказал, что мог бы это расписать на 170 страниц и защитить докторскую. Но при наличии аудио записи разумеется.</div><div><br /></div><div>Так вот самый для меня неожиданный и даже в какой-то мере удивительный но приятный момент произошел, когда я с самой вершины моего перевернутого конуса, где основание широкое и круглое, я постепенно стал спускаться обратно вниз, к острому началу, откуда я начал, и вот на этом спуске я подхватывал те обрывки мыслей, которые я терял при подъеме наверх, и таким образом замыкал их. От каждого такого зафиксированного рукава потока сознания, мне становилось морально очень приятно. Скажу честно, при спуске я чувствовал больше морального удовлетворения чем при нервном подъеме. Поскольку таких обрывов у меня было 25-30, то столько же было и витков спирали, если хотите этажей или уровней вложенности у моего перевернутого конуса, спирали, матрешки. Так вот вернувшись обратно, я осознал что не только сам там побывал, в этом трипе, но еще и проанализировал себя как бы со стороны, как бы заглянув в себя. Но это меня несколько энергетически изнурило, что я просто сказал В. в конце, что я уже все что хотел сказал, и больше мне нечего добавить. Таким образом я четко определил что меня практически попустило.</div><div><br /></div><div>Дальше был обычный трип домой на своих двух. :)</div><div><br /></div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-23259395001035338262009-07-16T05:19:00.000-07:002009-07-16T05:29:49.230-07:00თბილისი-ბაქო-ამსტერდამი<div>მოდით ცოტას გაგანებივრებთ ამ დღეებში და კიდევ ერთ საინტერესო პოსტს მოგაწვდით, რომელიც ინგლისურად კი იქნება, მაგრამ ჩემი დიდი მცდელობის და ძალისხმევის შედეგად, გავარკვიე, რომ ქართველის დაწერილია, ნიდელრანდების სამეფოს დედაქალაქ ამსტერდამიდან... ვინაობა იასნია უცნობია, ამჯერად მიუხედავად ჩემი დიდი მცდელობისა და ძალისხმევისა.</div><div><br /></div><div><div><b>Trip Report by KOZ</b></div><div>(ორიგინალიც ესაა... ოუ იეს!)</div><div><br /></div><div>THE STANCE</div><div><br /></div><div>From the first fusion with the plant world I discovered that while hallucinating I am not somebody I do not like to be – I feel myself extremely comfortable in the state. Even on </div><div>Ayahuasca I managed not to have nausea and absolutely enjoyed every little bit about it. Because I love the state I try not to deprive </div><div>my existence of the trips.</div><div><br /></div><div>THE REPORT</div><div><br /></div><div>Let me do this like a “give me a summary of your psychedelic state.” </div><div><br /></div><img src="http://www.eveandersson.com/photos/netherlands/amsterdam-centrum-red-light-nieuwendijk-magic-mushrooms-large.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 549px; height: 824px;" border="0" alt="" /><div>This last weekend I was in Amsterdam and celebrated the freedom to be able to unite with </div><div>plants, fungi and chemicals by fresh Philosophers Stone Truffles–Psilocybe Tampanensis. Since I realized that the best mode of philosophizing is having an empty mind and just observing – I stuck to not getting carried away with a stream of thoughts. Such state allowed me to do the trip during daylight and in company of three friends who wandered around the city and even ate ribs at a restaurant. I do not eat any type of flesh other than fish and seafood for around the last three years[1]. The observational philosophizing helped me to maintain the ecstatic state even when I sat and watched to ribs been ordered and eaten, while behind by back some gay bar was flourishing the fullest during this Saturday evening in Amsterdam. The joint of hash that I smoked at the table after my friend’s dinner made to completely lose control of my vision which exploded into myriads of sparkling lights. How I walked before and after was a demonstration </div><div>that the physical world is just an elaborate picture of what our mind pants. The dream world apparently falls into the same, but more obvious category.</div><div><br /></div><div>The returning lever from the clouds of thoughts to the observational state was the perceival of the plane of existence that a human, or rather a collective humanity and the associate beings, exist in. The plant which helped me step out of this dimension is Salvia Divinorum. With it I have completely lost “I” and became the nothing – got a sneak-peek of the plains beyond the physical one in a swift and astonishing way.</div><div><br /></div><div>The take-back[2] from the trip of the Philosophers Stone was the view of humanity as a collective of individual beings. With each single person was like an ant in a huge colony inhabiting this planet. Yet our individual waking, and for the most part the dream life, generally revolves around the eyes and ears of a single person. The God, if you will, is the person as the highest perception an individual reaches is of a single individual. The basics of such existence is once born into a physical body to reach maturity, flourish, find a sex partner, impregnate, and die. Yet once the cycle revolves, at the peak of ecstasy and in communion with the life-forms in the immediate </div><div>environment and with even more so of the same kind, the experience is of celebration of life and at the same time of the nothingness, the empty void.</div><div><br /></div><div>I do not trip that often, except the time I discovered that little magic mushrooms grow in the fields close to where I studied. The first fall season was a 2 day trip every weekend. I started experiencing telepathy and visions of the future. The Liberty Caps are truly the best companion of any modern-day technoshaman. Now I trip on average twice a year. The rest of time music, meditating, cannabis, smart herbs, and sports get me nicely trough the intervals.</div><div><br /></div><div>The trip I had before was the strongest trip ever. It happened on a beach, at nighttime, with my fellow cosmonaut, and basically ended in a long in intense process of being reborn into the human existence while the preceding vision was of a whole life of some very simple marine life-form which is actually plant-like, because it is attached permanently to one spot. The peak took place in extremely powerful bolts of energy vibrating around and through. The long and stretched part was living the life of the marine animal and realizing how little can be done.</div><div><br /></div><div>Yet another experience that I want to tell you about is the alien type of a trip. I love this kind and get them on Mushrooms and LSD - When you travel in a spaceship, see different archetypes like the big eyed slim and humanoids and the dragon type of a lizard – bold and powerful. This particular trip took place in a quiet cottage with two blotters consumed by two friends. I guess that trip was at that time the strongest trip that my friend had had.</div><div><br /></div><img src="http://www.greatnorthroad.org/bboard/images/0307/mushroom.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 640px; height: 480px;" border="0" alt="" /><div>At some pleasant moment I was some type of a Greek mythology figure – the Eagle Headed Man. And yet, of course my beloved dragon type lizard archetype was also forming part of my perceived Assemblage Point. I returned to be a sparkling energy bolt. I guess the key to such a trip is setting, the entheogen and at some focal point braking through the dimension with help from you animal-spirit companion. I do not dare to seek out the animal-spirit when I consider that my cleansing preparation and the method are unworthy of a higher creature.</div><div><br /></div><div>Let me also once again state that the best method of uniting your DNA with that of a magic plant is Ayahuasca. If done with proper preparations, with due respect and in a right setting – the end result is angel-like existence in a human form.</div><div>-----------------------------------------------------------------------------------------------</div><div><br /></div><div>[1] I love animals and am against their murder, especially in mass quantities. I feel much better knowing that I am less part to the freedom deprival and murder of animals. It helps me meditate more freely and have less of dead decaying meat in my body.</div><div><br /></div><div>[2] I do not intentionally aim at having a take-back from the trips, but it so happens that there are usually quite some and very valuable.</div><div><br /></div><div>მოკლედ, ეძებეთ რაღაც იქ, რასთან დაკავშირებითაც ზოგადად ძებნის ცნება საერთოდ მიუღებელია! ;)</div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-42435663116194132602009-07-16T05:09:00.000-07:002009-07-16T05:25:46.902-07:00შეხვედრა ორ ქალღმერთთან<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg9rvpXSncynQcLeO3cvhmVxrgnZfjFg-Hk1S1s_yMfVoK_3w26ijA2hkBlt7omqbrr3AGHmzpWqfnjOBdAdj24e3Czf2tp-q-4DoHAb9XG-nShJF8GKz0aKa9tIUmt4DLNClJ4RS4nJIQ/s1600-h/salvia.png"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 260px; height: 128px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg9rvpXSncynQcLeO3cvhmVxrgnZfjFg-Hk1S1s_yMfVoK_3w26ijA2hkBlt7omqbrr3AGHmzpWqfnjOBdAdj24e3Czf2tp-q-4DoHAb9XG-nShJF8GKz0aKa9tIUmt4DLNClJ4RS4nJIQ/s320/salvia.png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5359032198570060818" /></a>აღარ მახსოვს ზუსტად სად ვიპოვეს ეს ტრიპ რეპორტი მაგრამ მომეწონა და ნათარგმნს ვდებ მიჩინიოს ნებართვით:<br /><br /><div><br /></div><div>ამას წინათ გადავწყვიტე ორი ღვთაება შემეხვედრებინა ერთმანეთს, უფრო სწორედ ჩემი თავი შემეხვედრებინა მათ: მარიჰუანა და სალვია.. საინტერესო ფაქტია, რომ ორივე ქალია!<br /><br />ეს პირველად შეხვედრა მათთან ძალიან ძლიერი experience-ი იყო. ჩვეულებრივზე გაცილებით მეტი პლანი მოვწიე. იქვე მქონდა გამზადებული სალვია.. უკვე 10 წუთის შემდეგ ბოლომდე არ ვიყავი დარწმუნებული ჩემს განზრახვაში, თუმცა დავძლიე ყველანაირი prejudice (არანაირად შიში, იმიტომ ამ გრძნობამ მე უკვე კარგა ხანია დამტოვა), ჩიბუხს მოვუკიდე და 20x სალვია მთლიანად გავუშვი ფილტვებში.. და სულ რამოდენიმე წამში მივხვდი რომ ეს იყო ერთ-ერთი ძალიან ფასეული გადაწყვეტილებათაგანი..<br /><br />..თითქმის ყოველთვის სალვიას ტრიპი ჩემთვის ერთნაირად იწყება; ყველაფერი ვიბრირებას იწყებს ძალიან ინტენსიურად და მთელი სამყარო სადღაც ნახევარი წუთის განმავლობაში ერთ წერტილში იყრის თავს, პირდაპირ თვალებს შორის.. ამ შემთხვევაში ეს პროცესი ძალიან შენელდა, გაიწელა და ეს ყველაფერი ძალიან ნათლად დავინახე.<br /><br />პირველი 5 წუთის განმავლობაში რა ხდებოდა კარგად არც მახსოვს და რაც მახსოვს იმის სიტყვით(მითუმეტეს ნაწერით) გადმოცემა ძალიან ძნელი იქნება.. პირველად რომ დავბრუნდი, ამ "რეალობას" რომ შევხედე ისეთი შეგრძნება მქონდა, როგორც უნიჭო მხატვარის დახატულ რაიმე პეიზაჟს რომ უყურებ - "გათხაპნილი" ფერები, არაპროპორციული საგნები.. რამოდენიმე ხანი დაჭირდა იმის გარკვევას მარტო ვიყავი თუ არა; ძალიან სტრანნი შეგრძნება იყო - ვხედავდი რომ ოთახში ჩემს გარდა არავინ იყო მაგრამ რაღაცის თუ ვიღაცის presence-ის ძლიერი შეგრძნება მქონდა. ბოლოს გადავწყვიტე ყველაფერი ისე მიმეღო როგორც იყო და დავწექი..<br /><br />იმის მოლოდინი, ალბათ ლოგიკური(თუმცა ლოგიკა ენთეოჯენიკებთან მამენტ რა შუაშია), რომ სალვიას ეფექტი 15-20 წუთში გაივლიდა და დარჩებოდა მარტო პლანის ეფექტი - არ აღმოჩნდა სწორი.. ის ეფექტი რაც სალვიას მოწევის შემდეგ დაიწყო ბოლომდე გაგრძელდა.<br />ერთი ეფექტი(ასე ვთქვათ ფიზიკური, არა მენტალური) მთელი ტრიპის განმალობაში გრძელდებოდა - ხელის რამეზე შეხბისას ეს გრძნობა მრავლდებოდა გეომეტრიული პროგრესიით და თან ამას ქონდა კაშკაშა ფერი და მჟღერი ხმა.<br /><br />ერთ-ერთი უცნაური შეგრძნებათაგანი იყო ის, რომ ერთი პერიოდი ორი ვიყავი - მარცხენა და მარჯვენა მე და ამ ორს ერთმანეთთან არანაირი კავშირი არ ქონდათ..<br /><br />ყველაზე ძლიერი (და ყველაზე მნიშვნელოვანი) experience-ი იყო ის, რომ თანდათან ყველაფერი გაქრა/გადაიტვირთა - სად ვიყავი, ვინ ვიყავი.. და ვიღაცამ/რაღაცამ მომცა შესაძლებლობა ამერჩია ვინ ვყოფილიყავი, სად ვყოფილიყავი.. ანუ ამერჩია რა ცხოვრება/"რეალობა" მინდოდა.. ასე ჩაიტვირთა current რეალობა.. ნელ-ნელა გავაცნობიერე სად ვარ და ვინ ვარ.. ეს რაღაც დაბადებას გავდა!<br /><br />აი ასე მშობა ორმა ქალმა..<br /></div>Vaxohttp://www.blogger.com/profile/17862650171718312199noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-14006254547741431802009-07-15T02:19:00.000-07:002009-07-15T02:28:03.390-07:00არა-რასტამანული არა-ზღაპარი<div><br /></div><br />იმდენი ხანია არაფერი დამიწერია, რო იმედია არარასტამანულ არაზღაპარს მიიღებთ.<div><br /></div><div>ეს მთლად აქაური არაა, საავტორო უფლებები ეკუთვნის ბლოგ არტიდეას (http://artidea.wordpress.com). ისე, ეხლა ერთი აზრი მომივიდა - შეიძლება ამ რაღაცის გარასტამანულება ;)</div><div><br /></div><div>მოკელედ ესაა....</div><div>(ორიგინალი აქ: <a href="http://artidea.wordpress.com/2009/07/14/biggest-secret-by-michinio/">http://artidea.wordpress.com/2009/07/14/biggest-secret-by-michinio/</a>)</div><div><br /></div><div><b>ყველაზე დიდი საიდუმლო</b></div><div><br /></div><div><div>… ეს ბოლო საფეხური იყო, ბოლო გამოცდა. ხის ოთახი, ხის კარი და კარს იქით… კარს იქით არავინ იცოდა რა იმალებოდა, ცხოვრობდა, ელოდა ვინმეს, თუ არც არავის. იყო მოკლედ რაღაცა ისეთი, რისთვისაც ღირდა იმ ყველაფრის გავლა, რაც აქამდე გაიარა. ამ ოთახამდე არავის მოუღწევია, ეგ ნაღდი იყო. მანამდე ბევრმა სცადა ამის გაკეთება, მაგრამ აქამდეც ვერავინ მოვიდა. სანამ დაიწყებდა, წაიკითხა ვისაც რამე დაეწერა, მოუსმინა, ვისაც რამე </div><div>გაეგო და ნახა, ვისაც რამე ენახა. მაგრამ აქ მარტო იყო, არაფერი იცოდა საერთოდ, მხოლოდ გავლილი გზის გამოცდილების იმედი ქონდა, ისიც დიდად არა. ჯერ ერთი, რომ ამ ხის ოთახის კარებთან დაავიწყდა ყველაფერი რაც მანამდე ნახა და განიცადა, მეორეც – ის მაინც ახსოვდა, რომ არც ერთი საფეხური არ გავდა ერთმანეთს და ვერც გამოცდილება დაეხმარებოდა რამეში, რომც ხსომებოდა რამე.</div><div><br /></div><div>მაგრამ, ნამდვილად იცოდა, რომ ეს ბოლო იყო. მეხსიერებაში მხოლოდ ერთი სიტყვა ქონდა გაჭედილი – ღმერთი. მაგრამ, ღმერთი რა შუაშია? ღმერთია კარს იქით, თუ რა ჯანდაბაა ბოლო-ბოლო!! და გამოცდაც რაა, რა ხდება, რა უნდა მოხდეს? ჩვეულებრივი სხვენი იყო, ხის სახლის სხვენი, ჯერ დასამთავრებელი. კარისკენ წელში გამართულიც ვერ გავიდოდა, კარგად უნდა დახრილიყო, დასაწყისში კი ხისსავე კედელი იდგა, ორივე მხრიდან გასასვლელით. იმ გასასვლელებიდან ხედავდა ზუსტად ყველაფერს. იქით არაფერი ხდებოდა… რა, უნდა ჩატყდეს ეს იატაკი? თუ არც არაფერია? იქნებ მთელი გამოცდა ისაა, რო არ შემეშინდეს და გავიარო? და თუ გავიარე, არაფერიც იქნება, თუ დავიჯერე, რო არაფერი მოხდება, არც მოხდება არაფერი? ნებისმიერ შემთხვევაში, ამის გაგების ერთადეთი </div><div>გზაა, უნდა წავიდე!</div><div><br /></div><div>გაუბედავად გაიხედა და ის იყო, გადაწყვეტილება მიიღო წინ წასვლის, რო უცებ იატაკის შუაში რაღაც მოძრაობა შენიშნა, უფრო სწორად თვითონ ჰაერი მოძრაობდა, ოღონდ უცნაურად, გახურებული ასფალტის თავზე ჰაერს გავდა რაღაცით, ოღონდ თან არც გავდა. საკმაოდ სწრაფად ამ მოძრაობამ ფორმა შეიძინა, გამკვრივდა, გაშავდა და ამანაც საბოლოოდ დაინახა. ეს შიში იყო!!! ეს იყო, მისი ერთადერთი შიში: ყველასთვის მამაც, გულად და შეიძლება ამიტომაც გიჟად ჩათვლილსაც კი ძაღლების ეშინოდა! თანაც ეს რა ძაღლი იყო!!! თვით ცერბერი, ჰადესის სამფლობელოს შესასვლელში! სულ შავი, გარშემო იისფერი ნათებით, სამი თავი და სამივეზე სასტიკი, წითელი, ცხელი ხახა… მერე ხმა? მაგრამ, ის აღარ დაელოდა და კედელს ისევ უკან ამოეფარა. რაღაცნაირად იცოდა, რომ არ გამოეკიდებოდა, ის მხოლოდ იმიტომ იყო იქ, რომ კარს იცავდა და მორჩა, არ აინტერესებდა სხვა არაფერი. მაგრამ ეს ხო ბოლოა, რაღაცაა, ბლიად!!! და რადგან არის, ესეიგი გავლადია, თუ არადა რა მოუვა რო, ჰა-ჰა მოკვდეს! თუ გაუმართლა, წამებისა და ტკივილის გარეშე. მაგრამ, თუ დაიჯერებს, რომ არ მოკვდება, თუ დაარწმუნებს საკუთარ თავს, რომ ამის გაკეთება შესაძლებელია, თუ დაინახავს როგორ კლავს ცერბერს და </div><div>აღებს კარს, ეს ნიშნავს, რომ გამოვა ყველაფერი, თანაც მარტივად… მხოლოდ თავისი შიში უნდა დაძლიოს და დაძლევს კიდეც.</div><div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrSCQW0ityKMboXflgf6z79ajctvfN6SuyGJV2rBfevEs-Ihlu81v0ImZuHRzJ-r8PW6pMSPYdGWu00iKznqcznbILlkYrIyIfdgTjPtFK-ozVhg8d1G49vWwI6XeWEje9cmC9uByNhxc/s320/58515.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 254px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5358616105616011826" /><div>ღრმად ჩაისუნთქა და გვერდითა გასასვლელში თამამად გავიდა… ძაღლი ისევ დახვდა, ოღონდ უკვე სხვა, ბოქსიორი იყო, თავისი საუკეთესო მეგობრის ბოქსიორი! ალბათ ერთადეთი ძაღლი, რომლისაც არ ეშინოდა! ხაფანგია, მახეა, მაცდენს – ფიქრობდა ეს და ძაღლისკენ მიიწევდა. ის იდგა. ეს არ ჩერდებოდა. ის იდგა და კუდს მხიარულად აქიცინებდა. ეს მიუახლოვდა, დაიხარდა სწრაფად მოკიდა ყელში ხელები, უცებ ზურგზე დააწვინა და ხელებს მუხლიც მიახმარა, ახრჩობდა მთელი ძალით. ის ხროტინებდა. ეს ახრჩობდა, მთელი ძალა, შინაგანი ენერგია, მონდომება და ნებისყოფა ჩადო ამაში. თვითონ გაქრა და დარჩა მხოლოდ ძაღლის მკვლელობა, ბოლო გამოცდის ჩაბარება, ერთი ნაბიჯი, სამყაროც გაქრა..</div><div><br /></div><div>… და ამ დროს მოვიდა ცოდნა, ნათელი, სიცხადე. ეს არ იყო რეალობა, ეს მხოლოდ ილუზიაა,სიზმარია, თუ რაცაა. შეიძლება რეპეტიციაა ბოლო გამოცდის, შეიძლება მხოლოდ ჩაეძინა სხვენის შესასვლელთან. ყოველ შემთხვევაში, ბოლომდე გაიაზრა, რომ აი ეს საწყალი ცხოველი ვაბშე არაფერ შუაშია, არაფერი დაუშავებია. იდგა და მოფერებას ელოდა მარტო, იმიტორო აი მასე უზნეოდ იყო გაზრდილი, ზაზუნას ეძახდნენ დაჟე.</div><div><br /></div><div>უცებ გაუშვა ხელი, ჯერ მკვდარი ეგონა და მიხვდა რო აი მაგრა მიქარა! ნუთუ ვერ ჩააბარა, ნახუი გამოცდა ცხოველი მოკლა, საყვარელი, თბილი და კეთილი ცხოველი. „არ მოკვდეო“ ჯერ ჩაიჩურჩულა, რაზეც ძაღლმა თავი დაუქნია. გვერდზე იწვა და თავს აქნევდა, ეს კიდე მუხლებზე დაჩოქილი ეხვეწებოდა, არ მოკვდეო. ის თავს უქნევდა და ბოლოს ამანაც გაიაზრა, რო თავს კი არ უქნევდა, კანკალებდა აგონიაში, პირიდან დუჟიც წამოუვიდა თითქოს… ეს კიდე უკვე ყვიროდა, ტიროდა არ მოკვდე, გეხვეწებიო, ეფერებოდა დიდ თავზე და ისევ ტიროდა. მერე უცებ სულ ერთი წამით გაქრა რეალობა და ისევ დაბრუნდა, ისე, რო ამან ვერაფერი შენიშნა, თითქოს ლენტა შეცვალეს და ყველაფერიც იგივე იყო, უბრალოდ, ძაღლის მაგივრად მისი საყვარელი ადამიანი იწვა იატაკზე და მისივე ხელით გაგუდული ჩასუნთქვას ცდილობდა, გაოგნებული თვალებით უყურებდა ამას და ტუჩის კიდიდან ჩამოწელილი წითელი სითხის ზოლიდან სისხლის ხეზე ეწვეთებოდა.</div><div><br /></div><div>„ჩაისუნთქე, მაპატიე“ – ბღაოდა ეს – „ჩაისუნთქე, გეხვეწები“ – გული სკდებოდა, ამის! ერთადერთი ადამიანი, ვინც მართლა საკუთარ თავზე მეტად უყვარდა თავისივე ხელით დაახრჩო, მოკლა! „ჩაისუნთქე, გეხვეწები, ცუნცულ, ჩაისუნთქე“ – ისევ ტიროდა. ცუნცულა ვერ სუნთქავდა, მარა აი ასე უხმოდ უთხრა – „კაი, ჩაისუნთქავო“ – აწყნარებდა და თან კვდებოდა. თან თვალებით ეუბნებოდა, ნუ გეშინია, არაფერიაო. ეს კიდე, ყვერი… თავისი ხელით მოკლა, უბრალოდ კი არ მოკვდა, არა – ამან მოკლა. იმის თვალები კი სიყვარულით იყო სავსე, კვდებოდა და თან უყვარდა ეს სირი ესა… არავითარი შიში არ იყო მის არც თვალებში და არც არსებაში, უბრალოდ უყვარდა. ეს კიდე ტიროდა და ხო ხვდებით არა როგორ იქნებოდა. მეორე წამში ის მოკვდა…</div><div><br /></div><div>.. აუ, მერე კიდე გამეღვიძა და არანაირი, სიზმარი იყო და მერე რა მოხდა და რამე. მე ჩემი ხელით დავახრჩე ჩემი ცუნუცულა, მე ეს ვიგრძენი, განვიცადე თავიდან ბოლომდე… ხოდა, რატომღაც ჩავთვალე, რო ამ დანაშაულს მარტო ისე გამოვისყიდი თუ ყვავას მივწერ არტიდეისთვის-თქო და ჰა…</div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-52007903083447245952009-04-16T04:00:00.000-07:002009-05-27T02:10:08.715-07:00ჭეშმარიტი ამბავი, ანუ როგორ იყო ყველაფერი (გაგრძელება)<div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">დასაწყისი აქ: </span><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><a href="http://rastatales.blogspot.com/2009/04/blog-post.html">http://rastatales.blogspot.com/2009/04/blog-post.html</a></span><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><br /></span></div><img src="http://terrystuff.files.wordpress.com/2008/08/insanity.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 294px;" border="0" alt="" /><div>როგორც კი ეს ყველაფერი მოხდა, დავიწყე ფიქრი იმაზე, თუ როგორ ავუხსნიდი და მოვუყვებოდი </div><div>ამას სხვებს, ვცდილობდი დამეხსომებინა ეს სასწაული ჩვეულებრივი, ადამიანური საშუალებებით, დაჟე მესიჯი გავუგზავნე საკუთარ თავს: „მე ყველაფერი ვიცი“. მაგარი იყო - ჩალიჩი რო დავუწყე ტელეფონს, მარტო მაშინ მივხვდი რო მარტო არ ვიყავი. ამდენი ხანი (უსასრულოდ დიდი დრო!) ცვეტში არაფერი არსებობდა გარშემო და უცებ საიდანღაც გაისმა „მობილურის გარეშეო“. თავიდან გამოვსირდი! მერე მივხვდი, რო ეს ჩემი ბრატი მეუბნებოდა. ეგ კიდე უფრო გამიკვირდა, იმიტორო იმ წუთში დარწმუნებული ვიყავი რო ზუსტად იცოდა, რას ვაკეთებდი და რჩევა მომცა, კაი, დაიმახსოვრე, ოღონდ მობილურით არაო.. ანდა რაის იმ წუთში, ეხლაც ვიცი რო მართლა მასე იყო, ჩემი აზრები წაიკითხა. თურმე ტელეპატიაში რას გულისხმობდა. ამან მიმახვედრა, რო ასეთი ფიქრები დროის უაზრო ფლანგვა იყო, მთელი შეგნების მობილიზაცია მოვახდინე, ვცადე კაკ მინიმუმ და დავიწყე ჩემი ახალი სამყაროს გაცნობა, რომელიც ყოველ წამს იცვლებოდა და სულ ახალი ახალი სურპრიზებით მეკაიფებოდა. ის ორი გრძნობა (თუ რაცაა) არსად გამქრალა, სულ თან მახლდა, ოღონდ უკვე შევეგუე და გაოგნებული აღარ ვიყავი, ისე შეერწყა გარემოს, როგორც სუნთქვა, გულისცემა. </div><div><br /></div><div>მერე ჩემ ძმას რო მოვუყევი ყველაფერი ვიცოდი-თქო, აბა კენედი ვინ მოკლაო... ჩამრჩა გულში და მერე სხვა ტრიპზე, იგივე მდგომარეობაში ვკითხე თავს, აბა კენედი ვინ მოკლა-თქო და ჩემს თავს სიცილი აუტყდა ისეთი, რო ძლივს დავამშვიდე. აი ეხლა კი ვიცი როგორცაა, მარა აი წერა თან მეზარება მაგაზე, თან დიდ აზრიან საქმედაც არ მიმაჩნია.</div><div><br /></div><div>სხვათა შორის ერთ მომენტში დამაინტერესა პულსი როგორი მქონდა და აღმოვაჩინე, რო გული არ მიცემდა.. არც ხელზე, არც საძილეზე და გულისცემაც არ იყო. აზრზე არა ვარ როგორ მოხდა, მარა არ შემშინებია ვაფშე, თითქოს ასე უნდა იყოს, ხო იასნია, რაის გულისცემა? ვცდილობდი ყურადღება არ მიმექცია ჰალუცინაციებისთვის, რომლებიც პასტაიანდ იყო სმენითიც, ვიზუალურიც, შეხებითაც, სუნითაც... იყო, როგორც თვალგახელილზე (უცნაურ ცხოველებად გარდაქმნილი ჩრდილები, მოძრავი ნაქარგები კედლებზე, სავარძელზე, ოთახის ჯადოსნური ნათება, ვარსკვლავები ჭერზე), ისე თვალდახუჭულზეც, ძირითადად ულამაზესი და ცვეტში სულისშემკვრელი მოძრავი მოზაიკები, თანაც ბევრგანზომილებიან, </div><div>4-5-6-7... რავი, ძალიან ბევრი. პასტაიანად მესმოდა მუსიკა, საიდანღაც, ოღონდ ჩვენ ნაღდად არ გვქონდა ჩართული. თითქოს ქარიშხალი წამოვიდა ერთხელ, მთელი ჩვენი კოტეჯი დაანგრია და აღმოვჩნდი შუა მინდორში, ყველა მხრიდან მქროლავი ქარით...</div><div><br /></div><div>იასნია, შეიძლება იქ მელოდა დიდი თავგადასავლები, მარა იმ მომენტში ვიფიქრე, რო ასეთი გართობაც დროის კარგვა იყო და კიდე ვცადე გამერკვია რა აზრი ქონდა ამ ყველაფერს. თითქოს ყველაფერი ვიცი, რაც შეეხება სამყაროს, ადამიანს, ღმერთს, მარა ვიფიქრე რო მთავარი არ ვიცოდი - რატომ, რისთვის? იასნია, ვერფერიც ვერ გავარკვიე, იმიტორო ეხლა კი ვიცი რატომაც, რო მაგარი სასაცილოა თვითონ ეგ შეკითხვა. მალევე დავიკიდე და შიშიც მოვიდა: ნეტა ეხლა იქ რა ხდება, ჩვეულებრივ სამყაროში, როგორი ვარ ეხლა? ალბათ გიჟად ჩამთვლის ყველა და სკარეე ვსევო ვიქნები კიდეც გიჟი, თანაც ვაბშე არ მინდა რო გიჟად და ავადმყოფად დავრჩე მთელი ცხოვრება. და მოვიდა ხილვაც...</div><div><br /></div><img src="http://www.insidesocal.com/tv/insane%20insanity%20plea%20straight%20jacket%20crazy%20nuts.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 480px; height: 360px;" border="0" alt="" /><div>უცებ აღმოვჩნდი თეთრ-კედლეებიან ოთახში, თეთრივე, მჭიდროდ შემოჭერილი ტანსაცმლით, ფანჯარასთან ზურგით. ვიყავი 40-50 წლის გიჟი (კონკრეტული დაავადება არ ვიცი). ქუჩიდან მანქანებისა და საერთოდ ქუჩისთვის დამახასიათებელი ხმები მოდიოდა და ვიცოდი, რო ასათიანის რიგითი პაციენტი ვიყავი. და ის, რაც ხდებოდა სინამდვილეში (ანუ, ეხლა 2006 წელს) უბრალოდ ჩემი ერთ-ერთი ძალიან ცხადი მოგონება, ან ოცნება იყო... სინანული მაწუხებდა, იქნებ არ უნდა წავსულიყავი მაშინ იმ კოტეჯში? ვიქნებოდი ეხლა ასათიანზე? იქნებ შეცდომა იყო, იქნებ ნარკომანი ვარ, იქნებ... იქნებ..? უცებ სხვა იზმენა მოვიდა - სად და როდის ვიყავი, რა იყო რეალობა, არსებობის რომელი ვარიანტი იყო ნამდვილი, იქნებ მაინც სიზმარია თუ რაღაც ზმანება პროსტა?.. ძლივს გამოვძვერი აქედან, მარა სერიოზული ინციდენტების გარეშე, იმიტორო დავასკვენი რო ეს პროსტა ის სამყაროა, სადაც რეალობა და სიზმარი ერთადაა, ან არცერთი არაა და დროდადრო აქ შემიძლია მოვიდე და შევახვედრო სხვდასხვა მე-ები სხვადასხვა დროებიდან. გაუზიარებდნენ აზრებს, გამოცდილებას.. პროსტა მერე მივხვდი, რომ ეხლა თუ ეგრეა, უკვე რამდენიმე მე უნდა იყოს აქ და მერე მიდი და გაიგე, რომელი სად უნდა დაბრუნდეს. რო შემეშალოს და ვთქვათ 40 წლის მე რო დაბრუნდეს 8 წლის მე-ს მაგივრად და პირიქით, აი ეგ იქნება-თქო პიზდეცი. თანაც უფრო იმაზე ვღელავდი, 8 და 40 კიდე ხო, მარა აი დღეს რომელიღაცა ხო უნდა დაბრუნდეს, რო გამოვალ ტრიპიდან, ეგ რო შემეშალოს, ხო დამენძრა მერე? ამიტომაც ამ იდეაზე სასწრაფოდ ავიღე ხელი.</div><div><br /></div><div>მერე მამაჩემად გადავიქეცი, ცვეტში ის ვიყავი. ვიდექი ოთახის შუაში, ზუსტად ისე, როგორც იცის ხოლმე და მე-ს ვუღიმოდი, ზუსტად ისე როგორც იღიმის ხოლმე. მივხვდი რო მაგრად ვუყვარდი და დროებით ამან სხვა ყველაფერი გადაფარა, თანაც ნელ-ნელა გამოსვლა დავიწყეთ. ცოტა ხანში სანთელი ავანთეთ, მარა არ გაასწორდა და ჩავაქრე, თან ისე რო უსიტყვოდ და დაჟე მიმიკების გარეშეც მეგობარმა გამაგებინა, რო იმასაც არ გაუსწორდა. ცოტა ხანში ნარჩენი ჰალუცინაციებიც გაქრა და ისევ ავანთეთ სანთელი და პურს და ღვინოს გეახელით. მასეთი პური არასოდეს მიჭამია, არასოდეს! ეს არ იყო პროსტა გემო, რაღაცა მეტი იყო.. დაჟე ცოცხალი იყო თითქოს! ღვინო კი, გემოთი დიდად არ მესიამოვნა, მარა თითქოს უკვე საბოლოოდ წასული ეფექტები ცოტა ხნით ისევ შემოატრიალა. ისე, მაგის მერე ეგრე არასოდეს ყოფილა, თუ სწორად მახსოვს, ეტყობა ის კახური საფერავიც რაღაცა სხვანაირად იყო დაწურული.</div><div><br /></div><div>მერე წავედით კლუბში, ბევრი ვიცეკვეთ, მერე გვინდოდა გუდაურში გვენახა მზის ამოსვლა, მარა ნუ კაროჩე... მერე წავედი სახლში მანქანით და პატრულებს ვემალებოდი, ოღონდ თან მიგალკები რო ანათებდნენ მაგრად ვკაიფობდი. დაძინება კი გამიჭირდა, იმიტორო კი მეძინებოდა, მარა თვალებში პასტაიანად რაგაცა ანათებდა, თვალგახელილზეც და თვალდახუჭილზეც. დავიტანჯე კაცო.. ჰეჰე :)</div><div><br /></div><div>(ilursasad!)</div><div><br /></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-37398069666133790972009-04-15T01:01:00.000-07:002009-04-15T01:09:33.493-07:00ჭეშმარიტი ამბავი, ანუ როგორ იყო ყველაფერი<span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:'Times New Roman';"><div style="border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 3px; padding-right: 3px; padding-bottom: 3px; padding-left: 3px; width: auto; font: normal normal normal 100%/normal Georgia, serif; text-align: left; "><img src="http://www.erowid.org/chemicals/lsd/images/archive/lsd_blotter_grey2.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 327px; height: 553px;" border="0" alt="" /><p class="MsoNormal">მცირე პაუზისთვის ბოდიშს გიხდით, მარა სამაგიეროდ ისეთი რამე იქნება ოხლა რო ოჰოჰოჰოჰო! ასეთი არაფერი ყოფილა ჯერ ამ ბლოგზე, ნუ მოხუცებზე ამბავი ცოტა გავდა :) მოკლედ, ინტერნეტის უკიდეგანო სივრცეებში წავაწყდი ერთ ტრიპ-რეპორტს, თანაც ქართულ ენაზე! თანაც ქართველის. ავტორის ვინაობის გაგება სამწუხაროდ ვერ შევძელი, მარა თუ შემთხვევით ამას წაიკითხავს, კარგი იქნება თუ გამომეხმაურება, პროსტა იმიტო რო გავიცნო, მეტი არაფერი :). და მომიტევებს, რომ მისი რეპორტი ცოტა დავარედაქტირე, რაღაცეები ამოვიღე და ცოტა სტილი შევცვალე. ბევრს აღარ გავარძელებ და მოკლედ, იხილეთ პირველი ქართული ტრიპ-რეპორტი.</p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold; ">ჭეშმარიტი ამბავი, ანუ როგორ იყო ყველაფერი</span><br />(პირველი ქართული ტრიპ-რეპორტი)</p><p class="MsoNormal">მოკლედ, იმ ღრმად პატივცემულს პირველად შევხვდი მზის დაბნელების ტრანს-ფესტივალზე. საერთოდ ის პატარა, მაგრამ ძალიან დიდი მოგზაურობა და საერთოდ ის ერთი თვე ჩემ ცხოვრებაში დიდი მოვლენებით იყო დაგრუზული. ჯერ სოკო, მერე ფესტივალი თავის მთელ მსოფლიოში ყველაზე მაგარი ფსიქოდელიური მუსიკით და კიდე 1000 სიახლით. ხოდა, იმ ღამეს ეფექტი ისეთი იყო, როგორისთვისაც არანაირი ესიდი არ მჭირდებოდა, ისედაც შეცვლილი მქონდა სამყაროს აღქმა. მეტიც, რაღაც დისკომფორტიც კი იყო და მაგიტო დაჟე ინფიცირებული სოკოების ცოცხალ 2-საათიან შესრულებას საკმაოდ შორიდან და უინტერესოდ ვუსმინე.</p><p class="MsoNormal">მაგის მერე გავიდა თითქმის ერთი წელი, ისეთი, ჩვეულებრივი წელი, არაფრით აღსანიშნავი და დადგა ის ერთი დღეც. ბაკურიანში ვიყავი და მთელი დღე სრიალით გათანგულს ტკბილად მეძინა, როცა ღამე, ასე 4 საათზე ტელეფონმა დარეკა. ეგრევე გამეღვიძა და ჩემ მეგობრებსაც რომ არ გაღვიძებოდათ, ვეცი ტელეფონს. ჩემი ბრატი იყო, რომელიც იმ მომენტში საზღვარგარეთ იმყოფებოდა. მეუბნება, როგორ მიხარია რო გაგაღვიძეო... ნაგლი! მარა, ისე მეც კი გამეხარდა რო გამეღვიძა... ალბერტის ველოსიპედი მომაქო და იასნი იყო რასაც ნიშნავდა ეგ. ბოლოს ტკბილი ძილიმისურვა და მეც გავაგრძელე მეორე მხარეს სეირნობა.</p><p class="MsoNormal">ერთ კვირაში ჩამოვიდა, მარა დაახლოებით კიდე სამი კვირა გავიდა, სანამ მოსახდენი მოხდებოდა. კონკრეტულად არც დაგვიგეგმია და თეორიულად შეიძლებოდა მეორე დღესვე მომხდარიყო ანაც არასოდეს. შევთანხმდით რო სადღაც საბარდელე კოტეჯებში უნდა წავსულიყავით დიღმის ტრასაზე და ღამე გაგვეტარებინა.. ხო სტრანნია? მამენტ გუდაური/ბაკურიანის იდეაც გვქონდა მარა ნუ, არ გამოვიდა მოკლედ. ხოდა ვიქირავეთ ბოლო-ბოლო და შევედით.</p><p class="MsoNormal">სიმპატიური აპარტამენტები დაგვხვდა: ტყავის სავარძლები, სუფთა ტვალეტი, გაწყობილი დაბალი მაგიდა და ისეთი ლოგინი, ყველაზე თავმოყვარე და პრეტენზიული ქალიშვილიც რო სიამოვნებით დაკარგავდა უბიწობას. სწრაფად მივალაგეთ იქაურობა, ბევრი ინსენს სტიკი დავანთეთ, ადიელები და სხვადასხვა ბილწი პროცედურებისთვის განკუთვნილი პირსახოცები ფანჯრებზე ავაკარით, წინასწარ ნაყიდი შოთი და საფერავი მაგიდაზე შემოვდეთ, მომავალი საღამო დავლოცეთ და რაღაც გაურკვეველი ეტიოლოგიის პლანიც მოვწიეთ, ოღონდ ცოტა. საღამოს 6 საათი ხდებოდა. ზოგადი საუბრისა და ყოფიერების არსის ვერსიების მცირე მიმოხილვის შემდეგ გადავწყვიტეთ, რო ბევრი აღარ გაგვეჯანჯლებინა. გადავთვალეთ მოქმედების სავარაუდო დრო და დავასკვენით რო ღამის </p><p class="MsoNormal">2-3 საათზე ისევ უნდა დავბრუნებოდით წესით ჩვენს სამყაროს. ბლოტერი 5X5-ზე იყო მილიმეტრებში და ანცად მომღიმარი მზის რაღაც ნაწილიც გაირჩეოდა ზედ. მივირთვით, ზედ დავაყოლეთ ცოტა ღვინო (იცოდეთ, მაინცდამაინც კარგი აზრი არაა ალკოჰოლი ასეთ დროს, ძალიან ცოტა შეიძლება, ისიც მართლა კარგი და სუფთა გულით) და გავაგრძელეთ საუბარი სამყაროს ნალკლებად მატერიალური მარა კაკრას ამის გამო ჩვენი აზრით უფრო რეალური ნაწილის შესახებ. ბალახი ამუშავდა, მარა არა ინტენსიურად. მერე ყველანაირი სინათლე მოვსპეთ და შევთანხმდით რო ერთმანეთში არ გველაპარაკა, თუ მაინცდამაინც, ტელეპატიით. ამას თავიდან დიდი ყურადღება არ მივაქციე, მარა დავიმახსოვრე მაინც.</p><p class="MsoNormal">მერე რაც მოხდა მოსაყოლადაც კი შეუძლებელი თუარა, სასწაულად ძნელი მაინცაა. მით უმეტეს, ასე, წაკითვით. არა, მაინც შეუძლებელი უფროა ყველანაირი იმ მეთოდით, რასაც ადამიანები იყენებენ. მეც ამას უფრო ჩემთვის ვწერ, რო დავიხსომო უფრო კარგად, თუ ეს საერთოდ შესაძლებელია. მარა, მეორეს მხრივ ეგ როგორ უნდა დამავიწყდეს ვაბშე, ვერ წარმომიდგენია. წინასწარ გეუბნებით, რასაც დავწერ შეიძლება სულ სხვა რამე იყოს, ვიდრე ის, რაც მოხდა სინამდვილეში, ანდა უაზრობა ჩანდეს, მარა ნახუი, რაცაა ეგაა.</p><p class="MsoNormal">შუქი რო ჩავაქრეთ მარტოობის გრძნობა გამიჩნდა. პლანიც უკვე თითქმის აღარ იგძნობოდა (ხო ცოტა მოვწიეთ). მანამდე ბევრი მქონდა საწითხული სასწაულ შიშზე და კიდე 1000 არასასიამოვნო რაღაცეებზე, რომელიც თან ახლავს ამ ყველაფერს, მარა არაფერი მსგავსი. მარტო მოლოდინი. ვუყურებდი ფანჯარაზე აკრულ რაღაც კლეჩატ პირსახოცს და წარმოსახვაში ვიხსენებდი ეფექტებს და ჰალუცინაციებს, რომლებზეც წაკითხული მქონდა ან ნანახი ფილმებში, მარა ჯერ არაფერი. ორონდ, როგორც ჩანს მეგონა რო არაფერი, იმიტორო მერე როგორც აღვიდგინე, მოხდა ისე, რო ფიქრების რაოდენობა და სისწრაფე სასწაულად გაიზარდა. დროის მონაკვეთში ალბათ ათასჯერ უფრო მეტს ვფიქრობდი, ვიდრე ნორმალურ მდგომარეობაში. შეიძლება, პროსტა ქვედა ლეველის ფიქრების გაგებაც დავიწყე და ასე მულტი-კანალ რეჟიმში გამოვიდა რო ბევრი ფიქრი იყო. და ეს ფიქრები საითკენღაც მექაჩებოდნენ, ოღონდ სადღაც იქით, რომლის სახელიც შეიძლება იყოს „არსაით“. რაღაცით ეს ყველაფერი ჩათვლემას გავდა, ხო დაგიფიქსირებიათ კაკრას ჩაძინების წინ ფიქრები რო ირევა, რო ვეღარ იხსენებ სულ 1 წამის წინ რა იფიქრე, პლანზეც იცის ხოლმე ასე. მარა მოულოდნელად გამოვფიხზლდი და ის სადაც მივდიოდი, უცებ თვალწინ დამიდგა, ანუ მოკლედ არსად არ ვიყავი. ანუ ხო ხვდებით, რა... დავაფიქსერე რო არსად არ ვარ, არ ვარსებობ თითქოს, უფრო სწორად, ვარსებობ, მარა არსად. ამაზე ამბობენ, გასხივოსნდაო, სამყაროს არსი შეიცნოო, მიხვდა, გაიგოო. ოღონდ მაშინ არაფერი მსგავსი, იმიტორო სივრცესთან და დროსთან ერთად ის ადამიანური გაგებაც გაქრა, რაცაა არსი, გასხივოსნება და ეგეთები. დარჩა მხოლოდ ორი ფრაზა თუ ფიქრი, თუ რაცაა: მე ყველაფერი ვიცი და გამახსენდა.</p><p class="MsoNormal">ეს გრძნობა იმდენად განსხვავებულია საერთოდ ყველა გრძნობისგან რო გრძნობა არცაა პრინციპში, პროსტა ყველაზე უფრო ამას გავს. მიჭირს რამეს შევადარო, მარა თუ მაინცდამაინც, გეტყვით რპ შემეძლო ამ გრძნობას შევხებოდი ხელით, პირდაპირი მნიშვნელობით ვგულისხმობ, ანუ მატერიალური იყო თან, თანაც ისეთი, როგორიც არაფერი სხვა. და ყველაზე საოცარი! როგორ აღმოჩნდა ასეთ მდგომარეობაში მანამდეც ვყოფილვარ, თანაც სულ მცირე სამჯერ!!! მარა ეს არ ვიცოდი, უფრო სწორად არ მახსოვდა და მხოლოდ როცა იგივე პონტში გავიჩითე, მაშინ მივხვდი. ამ სამიდან ერთი იასნია - 1 წლის წინ მეჯიქ მაშრუმის შედეგად იყო. ეხლაღა ვხვდები, რო მაშინ იმიტომაც არ დამწერია არაფერი და არც მითქვამს, რო უბრალოდ დამავიწყდა. აი, დამავიწყდა და ვსიო, არ მიიღო ფხიზელმა გონებამ, შოკი იყო და არ მაიიღო, შეეშეინდა. ოღონდ ეს ყველაფერი მაშინაც მოხდა. ეგება ოდესმე იმაზეც დავწერო. აი მეორე ამბავი კი ბევრად უფრო საინტერესოა, ბავშვობის დროინდელი, თანაც მახსოვდა პრინციპში. ეხლავე მოგიყვებით.</p><p class="MsoNormal">ვიქნებოდი ასე 7-8 წლის, როცა დიდი კორპუსის ეზოში, ბავშვური თამაშის დროს მკივნეულად დავეცი და თავი ბეტონის იატაკს დავარტყი. ეგება გახსოვთ კიდეც, ჯერ რადენჯერმე უნდა ჩაგებუქნო, მერე კედელთან დგებოდა ერთი და 2-3 ბავშვი მკერდზე აწვებოდა და თავრუსხვევის პონტში ვითომ კაიფობდი (ისე, საიდან გაჩნდა ეგეთი თამაში ნეტა?! ოღონდ, არ მითხრათ, რო ეგეთი არაფერი გაგიგიათ, იმიტორო მაშინ ესეც ერთ-ერთი ჰალუცინაცია გამოდის). მარა მაშინ თავი დავარტყი ბეტონს და გავითიშე. აზრზე რო მოვედი, აღმოჩნდა, რომ რომელიღაც სადარბაზოს მეექვსე-მეშვიდე სართულზე ავრბოდი გამწარებული და შეშინებული ბავშვები უკან მომდევდნენ. მითხრეს, წამოხტი და გაიქეცი თავქუდმოგლეჯილიო. თან ყურიდან სისხლი მომდიოდა მოშნად. მთელი 20 წლის </p><p class="MsoNormal">მანძილზე წარმოდგენა არ მქონდა, რა მოხდა იმ რამდენიმე წუთის მანძილზე, რას ვგრძნობდი, რას ვფიქრობდი, სად ვიყავი და რას ვაკეთებდი. და აი უცებ, ეხლა მივხვდი, გამახსენდა! ზუსტად იმ არსადში გახლდით, სადაც აი ეხლა, ტრიპის მომენტში. ოღონდ, იასნია რო ეს მიხვედრა გახსენება ძალიან დაახლოებით ასახავს მაგ ყველაფერს, იმ სიცხადეს და მატერიალურობას რასაც მაშინ ვგძნობდი კიარადა, ვიცოდი.</p><p class="MsoNormal">მესამე შემთხვევა არ ვიცი როდის მოხდა, მარტო ის შემიძლია ვთქვა, რო მოხდა ნაღდად, მგონი სადღაც მატარებელში, სადაც ჩემი ძმაც იყო. ეგება მილანი-რომის მატარებელში, ვიღაც ნეაპოლელმა ამსტერდამული პლანი რო მოგვაწევინა? ხუი ევო ზნაეტ. მარა ზნაჩიტ აწი უნდა გავაიასნო ეგ ამბავიც და მთელი საინტერესო ამბები კიდე წინა მაქ.</p><p class="MsoNormal">ანუ, ეს ყველაფერი ეხებოდა გამახსენდა-ს. მაგის მერე ამ სიტყვამაც საერთოდ სხვანაირი მნიშვნელობა და დატვირთვა შეიძინა. პროსტა მაგის გაფიქრებაზეც კი ვგძნობ იმ რაღაც არაჩვეულებრივისა და შეუცნობელის სიახლოვეს, რო აი აქვე, არსადაც არ წასულა, სულაა, ყოველთვის, მარა რაღაცა მიშლის იქ მოხვედრას, რეალობის რაღაც სულ თხელი კონტური, სული რო შეუბერო რო გაქრება, მარა პროსტა არ იცი, რო ასე ადვილია და იტოგში არ უბერავ.</p><p class="MsoNormal">მეორე დიდებული ამბავი ის იყო, რო ყველაფერი ვიცოდი. აი, ხო აზრზე ხართ, ყველაფერი! არა, ვერ გამიგეთ, ცვეტში ყველაფერი, სულ ყველაფერი, საერთოდ!!! და აი მაგის გაგების მერე დაიწყო ამბები ის, რაც შეიძლება არც ყოფილიყო და ერთის შეხედვით შეცდომა მეგონა, სანამ მერე თვეების მერე გავიგებდი, რო რო შეცდომა, როგორ ასეთი არ არსებობს და თუ რამეს აკეთებ, იმიტომ აკეთებ, რო შეცდომა არაა. შეცდომა რო იყოს, არ გააკეთებდი. მარა ნუ, მოკლედ. ხოდა, რა ვქენი მოკლედ...</p><p class="MsoNormal">(გაგრძელება იქნება!) ;)</p></div></span>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-74666602252419876992009-03-31T10:18:00.002-07:002009-03-31T23:42:19.192-07:00პლანზე პარლამენტის წინ და ახალგაზდა პატრულზე<div><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><br /></span></div><div>ორიგინალი: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=11">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=11</a></div><div><br /></div>ბევრი რიჟა ბაზრის გარეშე, ინებეთ ახალი ზღაპარი პარლამენტის წინ გაზრდილ პლანზე და ახალგაზრდა პატრულზე:<br /><br /><img src="http://www.foxnews.com/images/322131/0_61_110707_Georgia01.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" border="0" alt="" />ამას წინ რადიოში თქვეს, რო რომელიღაც ებრაული სახელმწიფოს დედაქალაქში, ეგრევე პარლამენტის წინ ვიღაცამ პლანი დათესაო. და აი, ახლაღა მოჭრესო. ხოდა, იკაიფე ეგ ხო ერთი მაგარი დეტექტივი გამოდის ცვეტში. წიპა აი, პარლამენტის წინ, მდელოზე იზრდება ბალახი. დეპუტატები დადიან, უყურებენ როგორ იზრდება და ცალ-ცალკე უხარიათ. კაროჩე, მთელი პარლამენტი თვალსა და ხელს შუა ახალგაზრდავდება: ახსენდებათ ტუსოვკები, სტუდენტობა, პადიეზდები, მენტები და ეგეთი რაღაცეები. კულუარებშიც მარტო მოსაწევზე ლაპარაკობენ და იასნია ეწევიან კიდეც შიგადაშიგ. პიდაპირი გადაცემები პარლამენტიდან უკვე ცვეტში მაგარი სუპერ-რეალითი-შოუა, განსაკუთრებით ის იყო საკაიფო პარლამენტის დაცვის გაძლიერებას რო მისცა ყველამ ხმა. მთელი ქალაქი ყველაფერს ხვდება, მარა ყველა ჩუმადაა, ჟურნალისტებიც კი.<br /><br />ამასობაში სოფლიდან ქალაქში ჩამოდის ახალგაზრდა პატრული, იწყებს მუშაობას რომელიღაც უბნის ინსპექტორად და ხედავს ამ უმსგავსოებას პირდაპირ ქალაქის ცენტრში. ერთხელაც იკრიბება უბნის ინსპექტორების დიდი სასტავი, ტრეინიგის თუ ინსტრუქტაჟის პონტში და რომელიღაც შიშკა პატრული აკეთებს მოხსენებას ნარკოტიკების წინააღმდეგ ბრძოლაზე და ისე, სხვათა შორის ამ ახალგაზრდა პატრულსაც ახსენებს: აი, ნახეთ უბანში პლანი დღემდე არ მოუთიბიო. ეს კიდე ერთი რო ახალგაზრდა და თან მაგარი ვირია, მეორეც ნერვიული და ჯიუტი ტიპია პახოდუ. იასნიაცაა, თავისთან სოფელში მეფე იყო, ბანდიტებს მოტოციკლეტით დასდევდა, აქ კიდე ვიღაცა კაბინეტის ჩმორი რაღაცაო პლანიო. მოუნახა საბაბი. და იმის მაგივრად, რო ბოდიში მოიხადოს, გამოსწორებას შეპირდეს, დგება და იქით უტრაკებს: ეგ რა არი, თქვენთან პირდაპირ ქალაქის ცენტრში, პარლამენტის წინ იზრდება და მაგაზე რატო არ არაფერს ამბობთო? ის კიდე: რეებს ლაპარაკობ, ვინ გითხრა რო ეგ პალნიაო? ვაბშე ცხოვრებაში ერთხელ მაინც გინახავს პლანიო? ბარემ ისიცა თქვი რო მაკიაო.<br /><br />მარა ახალგაზრდა პატრული არ წყნარდება და ჩალიჩობს წერილობით განცხადებას პარლამენტის წინ ბალახის სასამართლო-ბოტანიკური ექსპერტიზის მოთხოვნით. მალევე ურეკავენ ტელეფონზე და სთავაზობენ სადმე შორს გამგზავრებას, თუნდაც ამერიკაში, თუარადა აქ არ გაახარებენ. პატრული, პირველ რიგში იქით აგზავნის გენიტალიების მომართულებით, იმიტორო შვარცნეგერივითაა, დიდია და არავისი ეშინია. მეორეც, მთელი ამ საუბრის ჩაწერასაც ასწრებს. მერე თიბავს თავის უბანზე პლანს და პროკურატურაში აგზავნის საქმეს შანტაჟის მუხლით, საუბრის ჩანაწერის თანხლებით.<br /><br />საქმე, იასნია, წარმატებით იკარგება. და ვეღარ პოულობენ. პატრულს ისევ სთავაზობენ გააჯვას სადმე შორს, ოღონდ უკვე უფრო ნაკლებად უცენზურო ფორმით. ეკაიფებიან იტოგში. მეორე დღეს ხელმძღვანელობა აქვეითებს ამ ჩვენ პატრულს თანამდებობაში იმიტორო უბანზე პლანი ეზრდება. როგორც ყოველთვის, ირკვევა, რო ბრძანება ჯერ კიდე ერთი კვირის წინ იყო დაწერილი, მარა ეხლაღა გამოუცხადეს. საღამოს ვიღაც ორი ხულიგანი ცდილობს პატრული სცემოს, მარა, ეს ორივეს სულ იოლად კვანძავს და მიათრევს განყოფილებაში. ძიებაში ორივე უარყოფს ყველაფერს და ადვოკატის დახმარებით ამას იქით ადანაშაულებენ რო პირველმა დაიწყოო. ხელმძღვანელობა, გულთბილად სთავაზობს წაიღოს უკან თავისივე საქმე და თავისივე ნებით გათავისუფლდეს თანამდებობიდან, თუარადა სასამართლომდე მივა ეს ყველაფერი, და მთელ ქვეყანას თავი მოეჭრება.<br /><br /><img src="http://www.ljplus.ru/img/m/a/madeinmoscow/ArmySFMarijuana.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 599px; height: 385px;" border="0" alt="" />აი ამაზე კი პატრულს ცვეტში ეკეტება. იღებს ცელს და მიდის პარლამენტთან. იქ დაცვა ატორმუზებს და უჭედავს. ეს თავისას არ იშლის, რო პლანი უნდა მოითიბოს ეხლავე ან პარლამენტის მომსახურე პერსონალის მიერ, ანაც თვითონვე იზამს. თან ეს ბაზარი ქუჩაში მიდის, ხალხის და ჟურნალისტების თვალწინ.<br /><br />კაროჩე, უკვე სკანდალის სუნი უდის ამ ყველაფერს. საქმეში ერთვება პარლამენტის დაცვის უფროსი და ცდილობს ახალგაზრდა პატრული დააპატიმროს, მარა ეს იღებს ცელს და იწყებს პლანის მოჭრას. დაცვა სროლას ერიდებ და ამანაც მთელი პლანი მოთიბა. ამ დროს დაჟე პარლამენტის სხდომა შეწყდა, ყველანი ჯგროდ გამოცვიდნენ მოსაწევად და სანერვიულოდ. მერე, ყველაფერი რო მორჩა, ეგრევე ჯგროდ უკან შეცვივდნენ და ერთხმად უყარეს კენჭი ლეგალიზაციას.<br /><br />ახალგაზრდა პატრული კი მერე დაბრედილი ნახეს. კაი გაგებით ოღონდ. ეხლა ეროვნული გმირია და ყველანი საუკეთესო რაცა აქვთ, იმას აწევინებენ.<br /><br />ჭირი იქა, ლხინი აქა,<br />სუბოტექსი იქა, ტეტრაჰიდროკანაბიოლი აქა.მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-44118242047718634842009-02-14T01:45:00.000-08:002009-02-14T02:24:39.695-08:00რასტამანი და მწვანე გნომი<div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">..ამასაც მოვესწარით. ქართული რასტამანული ზღაპრებიღა გვაკლდა! აი სადამდე მიგვიყვანა მეზღაპრე მიჩინიომ! იმის მაგივრად, რომ ადამიანებმა, როგორც წესი და რიგია, იმუშავონ, ტელევიზორს უყურონ ან სხვა "სასარგებლო" საქმით დაკავდნენ - ზღაპრების წერა დაიწყეს.</span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">..</span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOGiEu2HHSVblHEcratrO4bSvOD5ERhTVWjFgboz8BcI6eAX1PeIs-q8dX8NLQhN8A8OAhyphenhyphenpSmO16xwDix4GvV9OclUsVl1a5LMr827uYkhEn98R2B2xbMGBZWL_Wss_7nJt4om5kL8aAx/s320/gnome.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 270px; height: 250px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302593282821945970" /><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">იყო ერთი რასტამანი. ჩვეულებრივი სტანდარტული რასტამანი, თავის რასტამანული „პრიბამბასებით“: დრედები, წვერი, მრავლისმეტყველი ღიმილი..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ერთ-ერთი მორიგი ფრენის დროს ჩაიხედა სარკეში და ხედავს - შუბლზე კარი ახატია. პრინციპში „ნი ტო შტო“ გაუკვირდა, მაგრამ მაინც ცოტა უცნაურად მოეჩვენა, რადგან კარის აბრაზე ეწერა სიტყვა: „ვითომ?“</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">რასტამანმა გააკეთა ის რასაც გააკეთებდა ნებისმიერი სტანდარტული რასტამანი, რომელიც </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">შუბლზე დაინახავდა კარს, რომელსაც ეწერებოდა სიტყვა „ვითომ?“.. დააკაკუნა. იქიდან არაფერი ისმის. მაშინ თითი დააჭირა კარების გვერდზე ჩამოკიდებულ ღილაკს. თავში რაღაცამ უცნაურად დარეკა.. კარი გაიღო და იქიდა თავი გამოყო სათვალიანმა, მწვანე გნომმა.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">რა გინდა?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">გამოდი, ვილაპარაკოთ - თამამად უთხრა რასტამანმა.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">გნომმა მაჯაზე დაიხედა. უკან შეძვრა და რამოდენიმე წამის შემდეგ კარიდან პირდაპირ კომოდზე გადმოხტა.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ვინ ხარ? - ეკითხება რასტამანი.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">გნომი ვარ - პასუხობს მწვანე.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ჩემს თავში რას აკეთებ?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ფიქრებს ვწერ.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ეგ როგორ - გაუკვირდა – როგორ შეიძლება ვინმე ჩემს ფიქრებს წერდეს. აშკარად მაბოლებ.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">აბა მაშინ მითხარი, ეხლა რას ფიქრობ?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ზუსტად ეხლა?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ხო, აი ეხლა რაზე ფიქრობ?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">რასტამანმა გაამოძრავა ტვინის ნაოჭები, მაგრამ უშედეგოდ: არანაირი აზრი არ მოსდის თავში. გონება ცარიელი აქვს.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ხოო.. და როდიდან დაიწყე ჩემს თავში ცხოვრება, თუ მუშაობა?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">სულ მანდ ვარ.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ანუ მაინც რამდენი ხანი?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">რა ვერ გაიგე - „სუუულ“ მანდ ვცხოვრობ.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ეგ როგორ? მე ხო ოცდა ..მმმ.. - ვერ გაიხსენა ზუსტად რამდენი წლის იყო - ოცდა რაღაც წლის ვარ? - კითხა და თვითონვე მიხვდა, რომ წვერის სიგრძიდან გამომდინარე გნომი ვერანაირად ვერ იქნებოდა ოცდა-რაღაც წლის.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ეგ მარტო ის პერიოდია რაც ფურცლების ახალი შეკვრა გავხსენი.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">და ძველ ჩანაწერებს რას უშვრები?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ზემოთ ვაგზავნი, არქივში.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">იქ კითხულობს ვინმე ამას?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">იასნია კითხულობენ. მაქედან გამომდინარე მომდის ინსტრუქციები თუ რაზე უნდა ვწერო. პლიუს სუუულ ცოტა, როგორც აქ ეძახით, შენი ფსიქოლოგიური მდგომარეობიდან გამომდინარე.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">გასაგებია.. სიზმრებზეც შენ ხარ მიმაგრებული?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">შენ შტერი ხომ არ ხარ? -ალალად კითხა - სიზმრებთან მე ვინ მიმიშვებს. ეგ პირდაპირ იქიდან - ხელს იშვერს ზევით.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">..მმმ.. და მომავალი 50 წელი, სულ ასეთი სისულელეები უნდა წერო? - ოპტიმისტურად კითხა რასტამანმა.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">რა არ მოგწონს რო?</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">„ნი ტო შტო“ რამე არ მომწონდეს, მაგრამ სულ რაღაც სისულელეებით მიტენი თავს. აი გუშინ მაგალითად ვფიქრობდი, რა კარგი იქნებოდა, რომ სომხეთის ადგილას იამაიკა გადმოგევტანა. აზერები კიდე ცოტა გვერდზე მიგვეწია და შუაში ამსტერდამი ჩაგვედგა.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">მწვანემ ჩუმად ჩაიცინა.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">..და არ გინდა, რომ ცოტა ხნით დაისვენო, ვთქვათ 1-2 დღით? ატმოსფეროს შეიცვლი. ჩემს სახლში იცხოვრებ, ნახე რამხელა ადგილია.. გინდა ტელევიზორს უყურე, გინდა ჩემი ბავშობის ალბომები დაათვალიერე.. გინდა მოწიე.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">გნომმა ალმაცერად გახედა გაზეთზე დაყრილ მწვანე გროვას.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">შეიძლებოდა მაგრამ... მერე ერთი კვირა უნდა ვიპახაო, რომ ავანაზღაურო.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">შენც ადექი და მანდ წერე, ვინ გიშლის.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">-</span><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">კარგი - თქვა გნომმა და კიდევ ერთხელ ცალი თვალით გახედა გაზეთს - ოღონდ საბეჭდ მანქანას გამოვიტან.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">უცბად შეხტა ღია კარში და საბეჭდი მანქანა გამოათრია. კომოდზე მოკალათდა, საბეჭდი მანქანა წიგნებზე შემოდგა და ბეჭდვა დაიწყო. რასტამანს ყურადღებასაც აღარ აქცევს.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">...</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">რასტამანი გარეთ გამოვიდა პივის საყიდლად. მიდის მაღაზიაში და ამჩნევს, რომ რაღაც ისე ვერ არის როგორც ყოველთვის. თითქოს ყველაფერი იგივეა, მაგრამ ამავე დროს ვაააფშე სხვანაირია. ამჩნევს როგორი მწვანეა ბალახი, როგორი ლურჯია ცა, რა მსუბუქია ჰაერი.. ადამიანებიც რაღაცნაირად სხვანაირად კეთილები არიან.</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">მაღაზიაში ვიღაცამ საათი კითხა. რასტამანმა მაჯაზე დაიხედა: უყურებს ციფრებს და ცდილობს გაიხსენოს ამ დროს რას პასუხობს ხოლმე. მაგრამ მის თავში მხოლოდ ერთი დიდი სიცარიელეა.. და უცებ რასტამანმა ისე „გაიგო“ ეს სიცარიელე, რომ გააჟრიალა. კაცს, რომელმაც რაღაც კითხა უცნაურად შეხედა. იმან მადლობა გადაუხადა და წავიდა..</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">მაღაზიიდან გამოვიდა თუ არა მის წინ ავტობუსის გაჩერდა. მძღოლის ადგილზე მჯდომმა კაცმა გამოხედა და თვალი ჩაუკრა. რასტამანმა ერთი წამით შეხედა ავტობუსის აბრას და ღია კარში ავიდა. </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">..ავტობუსის აბრაზე გადახაზული იყო სიტყვა „ბაქო“ და ქვემოთ ეწერა „ამსტერდამი“.</span></div><div><br /></div>Vaxohttp://www.blogger.com/profile/17862650171718312199noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-39465519936103236672009-02-13T07:06:00.000-08:002009-02-20T07:36:43.522-08:00ქეშები და სააკაშვილი<div>აი, ეს უკვე სერიოზული ზღაპარია ძალიან. სერიოზული ვსმისლე, ნუ... ხო აზრზე ხართ რა :)<br /></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ქეშები და სააკაშვილი</span></div><div>(პოლიტიკური ზღაპარი)</div><div><br /></div><div>ორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=12">http://rastaman.tales.ru/index.php?</a></div><div><a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=12">page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=12</a></div><div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF4Fivv3ESeQC3XxlEtlLQIyCaWBeJrA4bfnIYPur4QPB5Kxil-bdp0JUBp925oztcC2W3yo9z1nPzUioyx1OlqgnBlKhjG7MbGnDIzpO3YP_ydT9ImIfCykorr0kLVuFTiKDE1Mxbwao/s200/Zura_SX_14802.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 182px; height: 200px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302299829739564530" /><div>მოკლედ, ასეთი ამბავია: ვითომ მთელი სამყარო ღმერთის კომპიუტერია და ჩვენ მასში ფაილები ვართ. და ეს ეგრევე ბევრ რამეს ხნის! მაგალითად, რატო ეშვება ზოგი ადამიანი ძალიან სწრაფად, ან რატო არსებობენ ვირუსები. აი, მაგალითად ერთი კაცი მიდის თავისთვის გორის მარშრუტკით და უცებ გადაიქცევა ბოკერიად. და ფიქრობს: რა მინდა გორში, დღეს ხო პარლამენტში უნდა მივიდე, ხალხის არჩეულ ქლიბებს ვეკაიფო, ჟურნალისტებს მივაჯვა და ვაბშე კარგად გავერთოო. და მიდის პარლამენტში.</div><div><br /></div><div>იქ კიდე შესასვლელთან უკვე ერთი თხუთმეტი ბოკერია დგას და დაცვის უფროსს ელოდება, რო მოვიდეს და გადაწყვიტოს რომელი უნდა შეუშვას პარლამენტში. ოღონდ, სანამ უფროსი მოვიდა, ერთი ათი ბოკერიაც მიემატა ამათ. თანაც დეპუტატის ქსივა ყველას სრულ წესრიგში აქვს. დაცვას კი არ უნდა არცერთის შეშვება, იმიტორო დილიდან ერთი რვა ბოკერია უკვე შეუშვეს და ეხლა შიგნიდან გაურკვეველი ხმაური გამოდის, თითქოს საცაა რაღაც აფეთქდება.</div><div><br /></div><div>ხოდა ასე: ეს ჩვენი ბოკერია, როგორც ყველაზე ჭკვიანი, ხვდება, რო მსოფლიოში მორიგი გაურკვევლობა იწყება, ოჯახის გახიზვნაა სასწრაფოდ საჭირო და თვითონაც სადმე უნდა გადაიკარგოს, რაც შეიძლება შორს, სანამ ზედმეტი ბოკერიების ხოცვა დაუწყიათ. მიდის სახლში, იქიდან კიდე კაკრას ბოკერია გამოყავთ და ტენიან პატრულის მანქანაში, თავისი მიგალკებით და რამე. იმას კიდე არ უნდა მანქანაში, წიხლებს იქნევს და პატრულებს ათას საწყენ სიტყვას ეძახის. პადიეზდთან კიდე პატარა ბრბოა შეკრებილი. ამბობენ, დღეს უკვე მეოთხე ბოკერია მიყავთო. და კაკრას ამ დროს პატრულებს უკან მოყვება კიდე ერთი ბოკერია, ოჯახიან-ჩემოდნებიანად, ჯდება ტაქსში და მიდის გაურკვეველი მიმართულებით.</div><div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE24GWEHL8v3V5L_M8qIIhzkg_VDU7C0TO8fY3jaoAt3tQt6OW5F5bMyPBEhkFuhg3REc3Kkhbl4J0NDDP2YH-AMFQO4fk182SB-cc3L4_ZDYxRcyK6Q4XtBti6T2iz-NukHsnUGTLzqs/s320/image.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302300590491334018" /><div>მარა ეს ამბავი ვაბშე არაა ბოკერიაზე, სინამდვილეში ეს ამბავი სააკაშვილზე და ქეშებზეა. მიდის, კაროჩე სააკაშვილი ქუჩაში, უცებ ხედავს ქეშებს და ეუბნება: ქეშებს გაუმარჯოსო. ქეშები პასუხობენ: გაგიმარჯოს, პრეზიდენტო. შენ ჩვენი გლუკი ხარ თუ ნამდვილიო? სააკაშვილი ეუბნება: არა რა გლუკი, ნამდვილი ვარო. ქეშები სთავაზობენ: აბა, მოდი პარავოზი არ გინდაო? სააკაშვილი ეკითხება: მტკივნეული ხომ არააო? ქეშები უხსნიან რა არის პარავოზი და დაჟე ერთ პარავოზთმოყვარე მეგობარზე ნათელ დემონსტრირებასაც უტარებენ. სააკაშვილი დაფიქრდა და ამბობს: არა. მოდი ისევ ჯობია ჩვეულებრივ ერთ ნაფაზს მოგიწევთო. და ურტყამს კაი თინეიჯერულ ნაფაზს, ალალად და პატიოსნად, ბოლომდე, სანამ შეუძლია. მერე ამბობს: ვა, მაგარია თურმე! ერთი ათი წლით გავახალგაზრდავდიო! ბევრად უკეთესია ვიდრე ღვინის სმა, მით უმეტეს ამ ბოლო დროს რაღაც გულმაც შემაწუხაო. ისევ პლანის წევა და ქეშებთან საუბარი ჯობიაო.</div><div><br /></div><div>და მართლაც იწყებენ საუბარს. ამ დროს მოდის პატრული და საბუთებიო, სააკაშვილს კიდე საბუთები არა აქვს. ეუბნება: თქვენ რა, ვერა მცნობთო? მე ხო, მაგის რჯული არ იყოს პრეზიდენტი სააკაშვილი ვარო. ამაზე პატრულები: პრეზიდენტი დაბოლილი არ გაგვიგია ჩვენო. თანაც დაცვა სადააო? კაროჩე, წამო ჩვენთან განყოფილებაში სანამ გავერკვევითო და ქეშებთან ერთად ათავსებენ ორ პატრული მანქანაში.</div><div><br /></div><div>მიდიან კაროჩე საპატრულოში. სააკაშვილი ამბობს: სადაა აქ ტელეფონი? სახლში უნდა დავრეკოო. ესენი კიდე: ყავაც ხო არ გინდა ლოგინშიო? ის ამათ: ნუ იზეთებით, ვიცი კანონი და ერთი ზარის უფლება მაქვსო. ესენი: ბიძა, ჯობია უფლებებზე გაჩუმდე ვაბშე, თორე დაგაბამთ, როგორც აგრესიულს და გეცოდინება მერე როგორ უნდა ქეშებთან ერთად ბირჟაობა და პრეზიდენტად თავის გასაღებაო. და კეტავენ ყველას საკანში.</div><div><br /></div><div>ზის მოკლედ სააკაშვილი ჩვეულებრივ ქეშებთან ერთად საკანში. ამ დროს კი ტელევიზორში ამბობენ სააკაშვილი სახლიდან გავიდა და არავინ იცის სადააო. პატრულები ეგრევე აზრზე მოდიან რა შარშიც არიან და ამაზე როგორ დაენძრევათ. მარა რა ქნან? გაუშვან - ცუდია, არ გაუშვან - მაინც ცუდია. აი, დუბინკებით რო სიკვდილამდე ცემონ და მეზობელ უბანში დააგდონ? აი ეს თითქოს უკვე ნორმალურია, ყველა ნორმალური ადამიანი ასე იქცევა და თუ ისე გააკეთებ კაცი, როგორც წესია, ამაზე არაფერიც არ მოგივა.</div><div><br /></div><div>და აი, მოკლედ გადაწყვიტეს რო სააკაშვილი სცემონ. აღებენ საკანს და ამბობენ: ქეშები - გარეთ, სახლებში დროზე! შენ კი, ბიძა, დარჩები, სალაპარაკო გვაქო.</div><div><br /></div><div>მარა ქეშები პატრულებს ეუბნებიან: მოკლედ ასე. ან ეხლა ჩვენ ყველანი ერთად გავდივართ, ან არ გავდივართ ვაბშე, სანამ უფროსობა არ მოვაო. პატრულები ეუბნებიან: თქვენ, რა, სულ დაშტერდით? გინდათ ბიძერთან ერთად ფიზიკური ზემოქმედების ზომები გაიზიაროთო? ქეშები: იასნია რო არ გვინდა. ვის უნდა ფიზიკური ზემოქმედების ზომები ვაბშე? ალბათ აი თქვენც არ გენდომებათ ფიზიკური ზემოქმედების ზომების საკუთარ ტყავზე გამოცდაო, ხო? პატრულები კიდე: თქვენ ვიღა გიტარებთ სქესობრივ აქტს რა გვინდა და რა არა? აბა დავაით დროზე გამოეთრიეთ საკნიდანო!</div><div><br /></div><div>ამაზე ქეშები ამბობენ: მოკლედ, ასე. ან ეხლა ჩვენ ყველანი ერთად გავდივართ, ან არ გავდივართ ვაბშე, სანამ უფროსობა არ მოვაო. ამ ხმაურზე კი კაბინეტიდან კაკრას გამოდის უფროსობა, ულვაშებიანი კაპიტანი სხვადასხვაფერი თვალებით. ტელევიზორში ამანაც ნახა ყველაფერი, მარა ვითომ არაფერი უნდახავს ისე ამბობს: რა ხმაურიაო? ამაზე პატრულები და ქეშები ერთხმად და ერთდროულად იწყებენ ამბის თავავიანთი ვერსიების მოყოლას. ეს კიდე აწყვეტინებს მკაცრი ჟესტით და ეკითხება პატრულებს: უპოვეთ რამეო?</div><div><br /></div><div>პატრულები: არა. უკვე ყველაფერი შიგნით აქვთ და 500-ლარიანი ჯარიმებიც უკვე გამოვუწერეთ ყველასო. მაშინ კაპიტანი ეკითება: აბა აქ რაღაზე სხედანო?</div><div><br /></div><div>ამაზე ისევ იწყება უმსგავსო ხმაური და ბოლო-ბოლო კაპიტანი ბრძანებს ყველას გამოშვებას და მიდის სხვა საკნის შესამოწმებლად. იქ კიდე ზის ორი ტიპი, თითქმის ერთი ასაკის: ერთი ფხიზელი მარა წვერებიანი, ბრადიაგის ვიდზე, მეორე - ჯიგრულად ნასვამი, მარა სუფთად გაპარსული, მოწესრიგებული, ინტელიგენტის ზმანზე და ლექტორის ვიდზე. რაღაცა ვერ გაიყვეს პარკში, ჩხუბის პონტი მოაწყვეს და კაკრას იქ გასკვანჯეს ორივენი.</div><div><br /></div><div>ეძახის ორივეს კაპიტანი თავისთან კაბინეტში და უმოწმებს ლექტორს საბუთებს. იქ კი წერია: ალისტრახო პაპასკირი, 08.03.1979, ქ. რუსთავი, საქართველოს მოქალაქე. თურმე მართლაც, თსსუ-ს ლექტორი. მეორეს უმოწმებს პასპორტს და იქაც: ალისტრახო პაპასკირი, 08.03.1979, ქ. რუსთავი, საქართველოს მოქალაქე. და უნდა ითქვას, რომ კაპიტანი თვითონაც სახელად ალისტრახო და გვარად პაპასკირი იყო, რუსთავიდან და თანაც დაბადებული 1979 წლის 8 მარტს - რა საინტერესოა!</div><div><br /></div><div>კაპიტანი ცოტას ფიქრობს იწყებს ბრადიაგა-პაპასკირის ნელ-ნელა გრუზვას: თბილისში დიდი ხანია ხარ? რა მიზნით? სად ცხოვრობ? დიდი ხანია იქ ცხოვრობ? და ადრე სად ცხოვრობდი? აქ ირკვევა, რო რუსთავის მისამართიც ერთნაირი აქვთ. ამასთან პაპასკირი-დოცენტიც რაღაც უნცნაურად იწყებს თვალების ხამხამს და თავის ქიცინს. ეტყობა რო მისამართი მისთვისაც ნაცნობია.</div><div><br /></div><div>მაშინ კაპიტანი პირდაპირ ეკითხება ორივეს: აბა, პაპასკირებო, 1997-ის ივლისში რას აკეთებდითო ?</div><div><br /></div><div>წვერებიანი პაპასკირი პატიოსნად პასუხობს: უმაღლესში ვაბარებდი, სახელმწიფო სამედიცინოზეო. ყველა გამოცდა ჩავაბარე, მარა ქულები არ მეყო, ვერ მოვხვდიო. პაპასკირი-დოცენტიც პატიოსნად პასუხობს: თსსუ-ში ვაბარებდი. ყველა გამოცდა ჩავაბარე და პირველივე წელს მოვხვდიო. და აი აქ კაპიტანი ხვდება, რო დილას ოთხი ბოკერია და სააკაშვილი ქეშებთან ერთად საკანში - ეგ ვაბშე არაფერია იმასთან შედარებით, რაც შეიძლება ბუნებაში ხდებოდეს.</div><div><br /></div><div>და ორივე პაპასკირს ეუბნება: მეც ხო სამედიცნოზე ვაბარებდი. ოთხმოცდაჩვიდმეტში. მარა აი პირველ გამოცდაზე ჩავიჭერი და წავედი ჯარში. ჯარის მერე მეორედ ვცადე, ისევ პირველ გამოცდაზე ჩავიჭერი და პოლიციაში დავიწყე მუშაობა. მქვია, სხვათაშორის, ალისტრახო და გვარად მეც პაპასკირი ვარ და მეც რუსთავში დავიბადე 1979 წლის 8 მარტს. აი ასეა ეს ამბავიო.</div><div><br /></div><div>გაპარსულ პაპასკირს ყბა უვარდება გაოგნებისგან, ბრადიაგა-წვერებიანი პაპასკირი კი ეშმაკურად იღიმება და ამბობს: და... ამის აღსანიშნავად ხომ არ მოგვეწია ცოტა? მაგარ მოტეხილ ადგილას მაქ რაღაც გადანახულიო. ულვაშებიანი პაპასკირი ამაზე პასუხობს: ალისტრახო, დაიტოვე ეგ შენი გადანახული სხვა დროისთვის, ნივთმტკიცებიდან ავიღოთო. და აწვდის წვერებიანს ავღანურ, დამახასიათებელი მოლურჯო ფერის ბალახს: მიდი, შეაკეთეო.</div><div><br /></div><div>კაროჩე, მოწიეს საკაიფოდ და დოცენტმაც მოწია, მერე დილამდე ისხდნენ და ცხოვრებაზე ილაპარაკეს, კიდე მოწიეს, დილას კი უსურვეს ერთმანეთს ყველაფერი საუკეთესო და დაშორდნენ, როგორც ზღვაში გემები. იმიტორო ყველასთვის ისედაც ცხადია: სამი პაპასკირი ერთ უპაკოვკაში - ეგ უკვე აშკარა პერედოზია!</div><div><br /></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-78371478001098374812009-02-10T13:49:00.000-08:002009-02-11T01:57:50.556-08:00მეტალის ყურით მოსმენილი ზღაპარი<div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFOY3CXwOnZOgf58l82-pjeRsgwoExNRVRamKAtOLEoAYpE9U01CeRrZyTN_uB3EpvxeVuAji5P-TQ8zPV1N9w93Hh1H8I7dX-U1bApIcjDTA7LSBP1fWbxyS_1VVHtHGbcYcHaTbj-dU/s200/Rasta_wallpaper_by_artesone-1.jpg" style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 191px;" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301447268379109442" border="0" />ერთ მშვენიერ რასაც ჩვენ ვეძახით საღამოს და რასაც რატომღაც არავინ ეძახის უდროობას, წამოგორდა მეზღაპრე მიჩინიო ტახტზე, მისი გაბრწყინებული თვალებით და ანთებული ჩიბუხით, და ჩვეულებისამებრ მოჰყვა ზღაპრის მოყოლას, ოღონდ ასეთის კი არა, ნამდვილის!<br /><br />ყველაფერი ისე იყო როგორც ოდითგანვე ყოფილა, ერთი უმნიშვნელო დეტალის გარდა. მიჩინიოს ზღაპარს იმ საღამოს ერთით მეტი მსმენელი ჰყავდა, ეს იყო დაკვირვებული, გაკვირვებული და ბადეგადაკრული შავი მეტალის ყური.<br /><br />აი რისი მომსწრე გახდა იგი [<a href="http://www.buddhuza.com/Rasta/Michinio%20-%2001%20-%20The%20God%20of%20Blindness.mp3">გადმოქაჩე mp3</a>]Buddhuzahttp://www.blogger.com/profile/04576577049630331836noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-87215681850992875532009-02-10T00:48:00.001-08:002009-02-10T00:55:38.877-08:00ისევ ადამიანებზე<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://home.gwi.net/~brrdd/TrashCanC.gif"></a><div><br /></div>წინა ზღაპარი ცოტა მძიმეს პონტში გამოვიდა, როგორც ჩანს ხოდა ეხლა ისევ ცოტა ისევ ადამიანური იყოს ხო? :)<div><br /></div><div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ისევ ადამიანებზე</span></div><div>(კიდე ორი კლასიკური შემთხვევა)<br /></div><div><br /></div><div>ორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=8">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=8 </a></div><div><br /></div><img src="http://thumbs.dreamstime.com/thumb_295/1217705585VS6ok3.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 195px;" border="0" alt="" /><div>ყოველი 2 დღის მერე მესამე დღეს პერერივი რო უნდა გააკეთო, ყველამ იცის. მარა იასნია რო ძნელია ძალიან, განსაკუთრებით სეზონზე. აი, ერთი ჩემი ნაცნობი (არ იცნობთ მაინც), ერთი კაი ძველი ქეშია, გაგებით, აზროვნებით და ჰაბიტუსითაც. ხოდა ყოველთვის გვიმეორებდა: ორი დღის მერე, მესამე დღესო. თვითონ კიდე ყოველდღე მთლად მკვდარი თუ არა მძიმედ დაჭრილი მაინც იყო პასტაიანად. სახლში კიდე მომღერალი ჩაინიკი ქონდა და ცოლი ყავდა.</div><div><br /></div><div>ერთხელ რაღაც განსაკუთრებულად კარგად დაბოლდა და ფეხით წავიდა სახლში. მიდის, იქ კიდე ლიანდაგებია. ხოდა, დაუყვა ჩისტა მექანიკურად ამ ლანდაგებს, რომლებიც მაგრა ლამაზად ანათებდნენ და თან კაკრას სახლისკენ მიუყვებოდნენ.</div><div><br /></div><div>მიდის, მიდის, თან ერთობა, ვითომ მატარებელია. არადა ამ მაიმუნობაში უკან ნამდვილი სამგზავრო მატარებელი მოადგა. უსიგნალებს მთელი ძალით, ეს კიდე ვითომც არაფერი. მატარებელი კიდე ასიგნალებს! უსტვენს! ყვირის! ღრიალებს! იგინება! ეს კიდე ვითომც არაფერი. ბოლოს მატარებელი უკანასკნელ ძალებს იკრებს, სასტიკი ჭრიალით და კივილით ატორმუზებს, კაბინიდან ხტება მემანქანე და დედის გინებით სერიოზულ წიხლს აზელს ტრაკში ამ ჩემ ნაცნობს! ეს კიდე სადაც მიდიოდა, იქიდანვე ჩერეზ ლიანდაგები ეგრევე გვერდზე კანაოში ერჭობა თავით. იხედება ზემოთ და ხედავს მატარებელი კაკრას დაიძრა და მიდის. უყურებს და ფიქრობს: ერთი ამ ჩათლახს შეხედეო, რა! მატარებელი კიდე, კიარადა მემანქანე ფიქრობს: მიგასრისოთ უნდა ყველანი ერთხელაცო. მოკლედ, ასე დაშორდნენ ერთმანეთს. შეხედულებებით.</div><div><br /></div><div>და აი ბრუნდება სახლში, ჭუჭყიანი და ავი. სახლში კიდე პლიტაზე კაკრას ჩაინიკი ადუღდა - და რო დაიწყო სტვენა! ამან კიდე გადმოდგა, წყალი გადაასხა, დადო იატაკზე და დაუშვა და დაუშვა ტაბურეტკით! ოთახიდან ცოლი გამოვარდა, უყვირის: რას აკეთეთ, გაგიჟდიო?! ეს კიდე უყურებს - თვალები უგონო მრისხანებით აქვს სავსე, - და ეუბნება, დამარცვლით, სლოგანის პონტში:</div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">უნდა დახოცო, სანამ გაიზრდებიანო!</span></div><div><br /></div><div>ხოდა, აი ასე მოხვდა ასათიანზე. ბევრი წევისგან, იასნია. მეორე ტიპს კიდე, ისიც უკვე კაი სტაჟიანი ქეში იყო, სხვა ამბავი შეემთხვა. ნუ, ახალგაზრდობაში ისიც კაი ბევრს ეწოდა და კიდე ათას ნაგავს ეტანებოდა, მარა ცოლი მოიყვანა და დაანებას პონტში თავი. მერე, შემთხვევით სეზონზე გაიცნო ახალგაზრდა ტიპები მეზობელი პადიეზდიდან და გადაწყვიტა ძველი დრო გაეხსენებინა იმათთან ერთად. ცოლთან პონტი მოიგონა, ვითომ მივლინებაში მიდის, თვითონ კიდე გადაბარგდა ძამიკოებთან მეზობელ პადიეზდში.</div><div><br /></div><div><br /></div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(85, 26, 139); "><img src="http://home.gwi.net/~brrdd/TrashCanC.gif" border="0" alt="" style="float: right; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 10px; margin-left: 10px; cursor: pointer; width: 300px; height: 366px; " /></span><div>იქ კიდე ხარშვაა გაქანებული და იასნია რო რძეს არ ხარშავენ. არადა სასტავი ცოტა მოპანკოა, ყველა პასტაიანად ერთმანეთს უტრაკებს, ხან რაზე ხან რაზე, წიპა იუმორი და სატირა აქვთ ასეთი. მთავარი პრიკოლია - სანაგვე ურნა. ნაგავი არავის გააქვს, მარა საღამოში ორ-სამჯერ მაინც უეჭველი იწყება ბაზარი რო ნაგავი გადასაყრელია. და ყველა იწყებს თავის დაძვრენას და ატმაზკების მოგონებას. კაროჩე, უკვე ისეთი პონტია რო ნაგვის გატანა უკვე მაგრად ტეხავს.</div><div><br /></div><div>ხო. ოღონდ ეს ჩვენი ძმა არანაირ რაზბორკაში არ მონაწილეობდა. ჯერ ერთი, ატმაზკა ქონდა რკინის: ეს ხო ვითომ მივლინებაშია და ეზოში გასვლა სასტიკად არ შეიძლება, სანამ არ დაბრუნდება იქიდან. მეორეც, არ ჭირდება არანაირი ატმაზკა, იმიტორო მთელ ამ სასტავში ყველაზე უფროსია, უფროსი მხარშავის პონტში. მარა ეს დამპალი პიონერული ბაზრები ბოლო-ბოლო ამოუვიდა ცვეტში ყელში. და ერთხელაც, ღამის ორ საათზე დგება და ამბობს: ვსიო! ატრაკებთ უკვე ნამეტანი და ეხლა მე თვითონ გავიტან ამ ნაგავსო.</div><div><br /></div><div>ეზოში კი ნაგვის დიდი ურნები პირდაპირ პადიეზდის წინ დგას. ეს ჩვენი ძმა ყრის ნაგავს და ჩისტა მექანიკურად, ავტოპილოტით მიდის სახლში. პაროლის პონტში აკაკუნებს, კარს აღებს ნამძინარევი ცოლი, ავლენს სიხარულის ზანტ ნიშნებს და ბრუნდება ისევ დასაძინებლად. ეს კიდე დგას და ნელ-ნელა აზრზე მოდის რა მოხდა: მაგარია რა! ქვია რო მივლინებიდან დაბრუნდა - სხვისი ჩუსტებით და ნაგვის ცარიელი ვედრით. მარა, არ იბნევა, ჩუმად აღებს კარს და იპარება ისევ ძმებთან მეზობელ პადიეზდში. ორი დღის მერე კი ბრუნდება მივლინებიდან, ოღონდ უკვე ადამიანურად, რუგზაკით და საჩუქრებით და ცოლი უყვება რა უცნაური რაღაც ესიზმრა, რო ვითომ ღამე დაბრუნდა ეს მივლინებიდან, მარა რატომღაც ჩუსტებთ და ცარიელი ვედრით. მარა ამას ხო ცოლი ყავს, უნიკუმი, ზოგჯერ შეხედავ და პირდაპირ სიზმარში ცხოვრობს რა. თუმცა, არაფერს ეტანება, მაგარი ჩაიც კი არ უყვარს დაჟე. ცვეტში.</div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-75224412780889266552009-02-05T05:16:00.000-08:002009-02-05T05:24:26.823-08:00ზღაპარი ფსიქონავტებზე<div>ორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=5">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=5</a></div><div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZSDHYtRCAHGWSEaVX4AreiJ6NMlWUKJ4F1nIQCcQD-9llTimL9-niHRx0qdIoVp-72vLvbxBlJj-zfayERzoILR9Q3H48pGma6s9wdfRSbKjildtIqBrY0lp8_WeLJmCNA78Vk5OE9s8/s320/h2_1978.412.24.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 293px; height: 320px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5299303342196418226" /><div>ერთხელ სამი ფსიქონავტი ცაში დაიკარგა. უცებ ღმერთი ხვდებათ. დგას და ეკითხება: რაო, ყმაწვილებო, საით გაგიწევიათო. პირველი ფსიქონავტი პასუხობს: ზეციურ კალიფორნიაშიო. ღმერთი კი ეუბნება: ეხლა ეგერ კუთხეში გადი, იქ დაჯდები ოთხმოცდაცხრა ნომერ მარშრუტკაზე და ორი გაჩერების მერე ჩახვალ. და კაკრას გაჩერების მერეა ზეციური ჰოლანდია, ეგრევე მაგის მერე ზეციური შვეიცარია და მერე, ბაგა-ბაღის უკანაა შენი ზეციური კალიფორნიაო.</div><div><br /></div><div>მეორე ფსიქონავტი კი ეუბნება: მე კიდე სამოცდაცხრამეტ წელში მივდივარო. ღმერთი ეკითხება: რა გინდა სამოცდაცხრამეტშიო? ფსიქონავტი პასუხობს: იქ დავიბადე და იქ მინდაო. მაშინ ღმერთი ეუბნება: აი, იქ, პირდაპირ, სამი კორპუსის იქით იქნება დიდი ხვრელი სივრცესა და დროში. ხოდა, იტოგში, ჩახტები და მერე უკვე ყველაფერი ადვილია, სადაც გინდა იქ გადმოხტებიო.</div><div><br /></div><div>მესამე ფსიქონავტი კი ეუბნება: მე კიდე კონკრეტული მისამართი არ მაქ, პროსტა ვეძებ ადგილს, სადაც ძალიან საშიშიაო. აქ კი ღმერთმა გაიღიმა და ეუბნება: ნუ, ჯიგარო, ჩათვალე რო უკვე ნაპოვნი გაქ. ეხლა პირდაპირ აქვე მოგიწყობ ერთ დიდ იზმენასო! და ამ სიტყვებით მოახრახნა ფსიქონავტს თავი, მერე თვითონაც მოიხრახნა და შუცვალა ადგილები. უყურებს ფსიქონავტი - წინ კი დგას თვითონვე, ოღონდ ღმერთის ტანსაცმელში, თვითონ კიდე თითქოს ღმერთიია, მარა იმავე დროს თითქოს არცაა ღმერთი. და თავისივე თავს ეუბნება ღვთის პირით: უყურე ჯიგარო, აგერაა შვიდი ფორტოჩკა და ყოველ მათგანში შიშია. გააღებ - გამოხტება, მოერევეი - უკან შეძვრება, ვერ მოერევი და - საკუთარ თავს დააბრალეო.</div><div><br /></div><div>ფსიქონავტი კიდე, უფრო სწორად თითქოს ფსიქონავტი, მარა სინამდვილეში მარტო თავი აქ ფსიქონავტის, სხვა დანარჩენი ღმერთისაა - კაროჩე, მოდი ჯერ იყოს ფსიქონავტი, იმიტორო თავი ხო უფრო მნიშვნელოვანია. ხოდა, მოკლედ ფსიქონავტი კიდე პასუხობს: რა, ცალ-ცალკე რატო უნდა გავხსნა ვითომო? და აღებს შვიდივე ფორტოჩკას ერთად. პირველიდან ხტებიან მენტები. მეორედან - ცოფიანი ძაღლები. მესამედან - სტრაშნი ბანდიტები. მესამედან კიდე - შიდსი, შავი ჭირით და განგრენით. მეხუთედან...</div><div><br /></div><div>... თუ მეოთხედან? კაი, დავითვალოთ ახლიდან: ერთი - მენტები, ორი - ძაღლები, სამი - ბანდიტები, ოთხი - შიდსი, ხუთი - ატხადნიაკი თავისი ლომკით, ექვსი - შიზოიდური პერედაზიროვკა, შვიდი - მხიარული პიდერების ჯგრო. და აი, ეს მთელი სირობა თავს ესხმის ფსიქონავტს და ერთ წუთში აძრობს ხელ-ფეხს, იასნია თავსაც და აქცევს ამ ყველაფერს, თავის ტანიანად ერთი კოლოსალურ მძღრენად. მერე კი ყველანი ველური ყიჟინით იფანტებიან ზეცაში.</div><div><br /></div><div>ხოოოოო. ჩვენი ფსიქონავტი უყურებს ამ ყველაფერს ღმერთის თვალებით და პირველად განიცდის შემაძრწუნებელ შიშს. გამოდის რო ეხლა ღმერთია და უკან დასახევი გზა აღარ აქვს, უნდა ჩაითვალოს სამყაროს მთელი ავლადიდება და იმუშაოს-იმუშაოს- იმუშაოს მარადისობის აღსასრულამდე, რომელიც, მაგის დედაც, პრინციპში შეიძლება რო არასოდეს დამთავრდეს. აი ასე ეკაიფა ღმერთი და მემნტ მაგრადაც გაუჩალიჩა. თუმცა, მეორეს მხრივ, ღმერთმა კი არა თვითონ გაიჩალიჩა - ეგ ხო, სირი ეგა, შიშს ეძებდა. ხოდა იპოვა კიდეც.</div><div><br /></div><div>მარა, სანამ აი ასე დგას, მოფრინავს მისკენ ბალისტიკური რაკეტა. უკან კი მოყვება მაგრად დაკაპჩონებული კალბასი და მრისხანედ ეკითხება: აქ ღმერთად შენა ხაო? ფსიქონავტი კი იქით კითხულობს: რად გინდა როო? კალბასი პასუხობს: რად მინდა და, დედამიწაზე კანკრეტნი ბეზპრიდელია, ადამიანები კალბასებს ჭამენ, შენ კიდე, ღმერთო, უყურებ და გიხარია. და აი, გადავწყვიტე ამისთვის ტაკოში დაგსაჯოო. რაკეტა კიდე ეუბნება: ხო! მერე კიდე მე აგაფეთქბ და დაგშლი 418 ნაწილად რო ვაბშე აღარ იყო საერთოდო.</div><div><br /></div><div>ამ დროს ფსიქონავტი იჭერს კალბასს და წამში აკბეჩს თავს. მერე რაკეტას ეუბნება: შენა, წვინტლო, იგივე გინდაო? ის კიდე შიშისგან აკანკალდა ეგრევე: არა, არ მინდა, ეგ ყველაფერი კალბასმა მოიფიქრა, მე კიდე არ მინდოდა საერთოდ და ვაბშემც სულ სხვაგან მივფრინავდიო... ფსიქონავტი ეუბნება: არა აქვს მნიშვნელობა სად მიფრინავდი. იმიტორო აი ეხლა გაგაფრენ მე შენ სადაც საჭიროა. ანდა არა, არსადაც არ გაფრინდები, ეხლა შენ მე უნდა მაკატავოო.</div><div><br /></div><div>და აი, ჯდება რაკეტაზე და მიფრინავს თავისი ზეციური ავლადიდების დასათვალიერებლად. ზეცაში კი მაგარი ბარდაგია, იმიტორო შიშები ფორტოჩკებიდან რო გადმოძვრნენ უკვე მთელ ზეცას დედა უტირეს, თან ხუთი ფსიქონავტიც შეჭამეს თურმე. ამის დანახვაზე ჩვენი ფსიქონავტი მიფრინავს ანგელოზებთან და ეუბნება: აბა რასა შვრებით?! გარშემო ბარდაგია, თქვენ კიდე სხედხართ და რა ჩემ ეფხებს აკეთებთო? ანგელოზები კი ეუბნებიან: არის, მოქალაქ უფროსო. აი ეხლა მოვწევთ და ყველაფერს გავაკეთებთო. ხოდა, უცებ ტენიან ერთ საკაფო ტარიანს და იასნია იმასაც მასაც აწევინებენ.</div><div><br /></div><div>კაროჩე, ხუთ წუთში, რაის საქმის კეთება, ხმას ვერ იღებს ვერავინ: მაგარია ზეციური ბალახი! ამ დროს კი მორბიან შიშები და იწყებენ ყველას დაიზმენებას. მარა ანგელოზები ღმერთთან ერთად ამ შიშებზე მაგრა კაიფობენ იწყებენ იქით დაშინებას, თან ისე რო ეს ყველა შიში თავისიფე ფეხით მირბის თავისივე ფორტოჩკაში, ხურავს შიგნიდანაც მაგრად კეტავს. ნუ, იასნია მათი დაჯმული კი დარჩა ეგრევე, მარა ანგელოზებმა აქაც მოიფიქრეს გამოსავალი. ანუ, ადგნენ და პროსტა ყველა ზეციური იატაკი და თარო ამოატრიალეს და მთელი მძღრენი დაბლა ჩაცვივდა. ადამიანები კიდე დედამიწაზე დადიან, ამ განავალს კრეფენ და მაგრად უხარიათ. ამბობენ: ზეციური მანანააო. არადა ცვეტში: ზეციური მანანა ხო პროსტა ზეცის მცხოვრებლების ყაყებია, ანუ როგორც ჩვენი მძღრენი ანოყიერებს ნიადაგს, ისევე იმათი - ჩვენ. აი ასე ვცხოვრობთ და ვნოყიერდებით და სასირცხვილოც არაფერია.</div><div><br /></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-48767300472517885752009-02-01T02:17:00.000-08:002009-02-01T02:29:32.092-08:00ზღაპარი კარგ ადამიანებზეეს ისეთი ზღაპარია, პატარა და განიერი, პოზიტიური და საყვარელი :)<div><br /></div><div>ორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=3">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=3&smenu1=2&inctext=3</a></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ზღაპარი კარგ ადამიანებზე</span></div><div>(კლასიკური შემთხვევა)</div><div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjsOFPgmbWeYjvUP9Fw8nshGjDpPLm_aEzNqoFiit3UJDrsPJw9ZiWFbKqqQcY4W-RmPWf25xbJPs6Amjqb4gEFb-b5bEhXMZsefOoC5PcmRlSNE3aFH7uhYGW7-ptZMfIvR2Vj_q6Ql8/s320/grandmasboypuba.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 222px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5297773983582328786" /><div>იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა და მაგალითად იქნებოდა ორი ღმერთი უკეთესი, ან სამი.. ხოდა კაკრას ესეიგი სამი კარგი ადამიანი ზის სამზარეულოში, თან ისე რო უკვე აი ძალიან კარგები არიან. სხედან და მდორედ საუბრობენ გერმანელი რეჟისორის Fასბინდერის ფილმზე, რომელსაც რა ქვია არავის ახსოვს, მარა რატომღაც დიდი სურვილი აქვთ რო გაიხსენონ. პა ხოდუ ჩნდება სხვა დამახასიათებელი თემები და ზოგიერთი ანეკდოტი, ჩართულია მუსიკა და ვირტუალური დირიჟაბლები დაფრინავენ ჰაერში. მოკლედ, ჩვეულებრივი კარგი საღამოა კარგ და მშვიდ კამპანიაში.</div><div><br /></div><div>ამ დროს ვიღაცა რეკავს. ბაითის დიასახლისი იღებს ყურმილს და დიდხანს უსმენს, რას ეტყვიან. მერე დებს უკან და ქმარს ეუბნება: ისევ ვიღაცამ დაგირეკა, ვაბშე აზრზე რო არა ვარ ვინ, მარა როგორც კი ესმის ჩემი ხმა, ეგრევე კიდებს ყურმილსო. ქმარი კიდე ეუბნება: რატო ვითომ მაინცდამაინც მე? იქნება და შენ გირეკავენ და როგორც კი ესმით შენი ხმა ეგრევე კიდებენ ყურმილსო? დიასახლისს ეს ფრაზა ღრმად აფიქრებს, ცდილობს კონცენტრირებას და ეკიდება ასე 5 წუთით; ამ დროს კი ისევ რეკავენ. ამჯერად ქმარი იღებს ყურმილს და იწყებს ვიღაცასთან საუბარს; მარა მესამედაც ისმის ზარი და ყველანი როგორც იქნა მოდიან აზრზე რო თურმე კარზე რეკავენ, თანაც უკვე ძალიან ნაგლად და ნასტირნად.</div><div><br /></div><div>დიასახლისი ცოტა ფითრდება და ამბობს: ტაკს. ჩვენ არავის ველოდებითო. ქმარი და სტუმარი უცებ აღებენ ფანჯარას გარეთ ყრიან საფერფლის მთელ შიგთავსს. აქვე იასნდება რო სტუმარს თან კიდე ერთი შეკეთებული სიგარეტი აქვს და რა უყონ? გადაგდება ცოდოა, ბინაში რო დამალონ კიდე - ფაქტია. ერთადერთი სწორი გადაწყვეტლებაა რო მოწიონ მაგის დედაც. რო მტრებს არ დარჩეთ და სპორტულ ტემპში შუსტრად ეწევიან კიდეც.</div><div><br /></div><div>იმ მოსაწევს კი, უნდა ითქვას დასაწუნი არაფერი ქონდა. ეგრევე მხიარულდებიან და იწყებენ ხმამაღლა სიცილს, იმაზე თუ როგორ ავარდნენ რაღაც სულელური ზარის გამო, რომელიც სინამდვილეში შეიძლება რო არც კი ყოფილა. ანდა, შეიძლება იყო კიდეც, მარა რა მნიშვნელობა აქვს? მენტებმა ხო არ იციან რო აქ ვიღაც არის, შეიძლება იფიქრონ რო უკვე აღარავინაც არაა. ნუ, იდგებიან ცოტა ხანს და წავლენ ისევ თავიანთ კანტორაში არყის ჩასაცეცხლად და იმაზე საბაზროდ რო რა სახიფათო და ძნელია. ანდა, შეიძლება არც უფიქრიათ ვინმეს დაჭერა, პროსტა ისე დარეკეს, ვრედნობის პონტში, რო ნარკამანებს ხასიათი გაუფუჭონ. მარა არაფერი გამოუვიდათ! არა გვაქ ისეთი მკვდარი ხასიათი რო ადგე და გააფუჭო! და ღირსეულად რო ვუპასუხოთ, ეხლა უნდა ავდგეთ და დავრეკოთ პირდაპირ პატრულში: სალამი, ძამიკოებო, დაისვენეთ - ჩვენ დღეს გალიაკი გვაქ! ანდა არა, არ ღირს, რამე არ გავიჩალიჩოთ, თორე მართლა რო მოვიდნენ შესამოწმებლად მერე?.. ხო. თან კიდე სუბოტექსიც რო გამოაყოლონ, რა ვქნათ?... ჯობია სახანძროში დავრეკოთ, ანდა ვაბშე უკეთესი, ნოლ-ცხრაში და ვიკითხოთ ბოლო-ბოლო როდის დაიწყება აგვისტო. თორე სულ ნოემბერი და ნოემბერი ამოვიდა ყელში, აგვისტო კი არა ჩანს. ასეთი ამბებია: საქართველო - ნოემბრის სამშობლო. თუმცა, ნუ, არც ნოემბერშია ცუდი მამენტ: ნადირობა, თევზაობა, რევოლუცია და კიდე ათასი გასართობები იჩითება.</div><div><br /></div><div>მარა აქ ჩნდება კითხვა: იქნებ მენტები არც ყოფილან? კარზე ვინც რეკავდა. იქნება ეს რაღაც დიდი და საინტერესო იყო, რამაც დღეს მათ გარეშე ჩაიარა მათივე სულელური იზმენების გამო? მარა ეხლა რაღას გაარკვევ, როცა იმან უკვე ჩაიარა და წავიდა და აღარასოდეს დაბრუნდება. მით უმეტეს, რო მაგრა ტეხავს ეხლა ადგომა და ნახვა რა იყო სინამდვილეში, თუმცა მეორეს მხრივ ცნობისმოყვარეობა ტანჯავთ. და აი, დიდი ძალისხმევის მერე ოჯახის უფროსი დგება და აღებს კარს.</div><div><br /></div><div>კარს იქით კი დგას ორი კარგი ადამიანი და მშვიდად საუბრობს რაღაც თემაზე. სახლის პატრონის დანახვაზე ცოტა ცოცხლდებიან და ამბობენ: უი! შალიკო, ხო არ გახსოვს Fასბინდერის იმ ფილმს რა ქვია სქელ ინდიელზე როა და ბანდერასიც რო თამაშობსო? ამ დროს პატრონს ახსენდება, რო ფილმს ქვია არაჩვეულებრივი გამოფენა, მარა ტარანტინო აქ არაფერ შუაშია. ერთადერთი გასარკვევი დარჩა კარზე მაგათ დარეკეს თუ არა, მარა კარგი ადამიანები უკვე ძალიან კეთილები და კარგები არიან და ვერ იხსენებენ. ნიტო დარეკეს, ნიტო ჯერ არ დაურეკავთ, მარა აი პატრული არ უნახავთ ცვეტში. ამ დროს კაკრას ჩაიდანიც ადუღდა და ყველანი მიდიან ჩაის სასმელად.</div><div><br /></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-18796153790214154992009-01-27T02:27:00.000-08:002009-01-27T02:43:59.618-08:00გრძელი ზღაპარი ღრუტუნა ძიაზე<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgarHsGlt8ikppHpL4mS6ZuRmTlEIrp7UeW78nd0kKMITTFn5Uapstz1N0DItS3puVQGpuxKDOervaMej72d7pLE3q_6IqHS0sB472CBxaV5Giqzc1VpFd4zJwmEqbN4HJKScEum-P7ME4/s1600-h/spaceball.gif"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 1px; height: 1px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgarHsGlt8ikppHpL4mS6ZuRmTlEIrp7UeW78nd0kKMITTFn5Uapstz1N0DItS3puVQGpuxKDOervaMej72d7pLE3q_6IqHS0sB472CBxaV5Giqzc1VpFd4zJwmEqbN4HJKScEum-P7ME4/s320/spaceball.gif" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5295921979748322882" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://l.yimg.com/g/images/spaceball.gif"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 1px; height: 1px;" src="http://l.yimg.com/g/images/spaceball.gif" border="0" alt="" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU5jRUQAt1rSvKF_WKQhzwfkubj3T40Fy-51sij3e05hBM3VMVQ06CiOE_5P9ccji-sCkQrt-A-UmkJ2P_rgx_NMznMuuekQvmOnMrD7cg7EE_rXwJqj92f65NYetgC5_n7zqbSXK_C1U/s1600-h/2971831776_b3e20dbfce.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU5jRUQAt1rSvKF_WKQhzwfkubj3T40Fy-51sij3e05hBM3VMVQ06CiOE_5P9ccji-sCkQrt-A-UmkJ2P_rgx_NMznMuuekQvmOnMrD7cg7EE_rXwJqj92f65NYetgC5_n7zqbSXK_C1U/s320/2971831776_b3e20dbfce.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5295921345475607218" /></a><br /><br /><div><div>ეს ერთ-ერთი ჩემი უსაყვარლესია!</div><br /><div><br /></div><div>ორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=2&smenu1=1&inctext=7">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=2&smenu1=1&inctext=7</a></div><div><br /></div><div>მოკლედ, ღრუტუნა ძიაზე. არა, ნუ, ძალიან ცუდი ტიპი კი არაა, არა. ნარმალნი ტიპია, ტაკ სებე, დაჟე ლამის კაი ტიპი.. ერთის მხრივ. მარა მეორეს მხრივ, როგორ გითხრათ ძმებო, აბა.. კაროჩე, არა მეორეს მხრივ ხო გესმით არა?.. მოკლედ, ერთი მაგის.. მეორეს მხრივ! არა, იკაიფეთ პროსტა რა ბაზარია ცვეტში: ვეწევით ერთ სიგარეტს ერთად და ეგრევე იწყებს ბაზარს საჭმელზე, კიშკა ეხსნება, თან მერე როგორ! მე კიდე მქონდა ორი პური და იმან, იტოგში დაითრია დანა, ჭრის ხელიგულის ხელა ნაჭერს, იმასაც ოთხ ნაწილად და ერთი მეორის მიყოლებით აქრობს მუცელში. მერე იჭრის მეორე ნაჭერს, იმასაც ყოფს ოთხად, მაგის, და მიყოლებით ჰოპ! ჰოპ!.. და ფაფუ ნაჭერი. იჭრის კიდე ერთს, იმასაც, ბლიად, ოთხად, მაგის კაუჩუკის მანიკი კარგებიც, აქრობს კაროჩე... არა, ნუ როგორი ასატანია, ა? ხოდა, იტოგში, ვიღებ დანას, ვიჭრი ხელისგულის ტოლ ნაჭერს, ვყოფ ოთხ ნაწილად და როგორც კი ჰოპ! ჰოპ! - ეგრევე ვიჭრი მეორეს. მოკლედ, ნახევარ საათში 2 პური გავათავეთ. მერე მთელი საღამო ოთახში დავბოდიალობდით, ვითომ სკვერი იყო. აი, ამას ქვია რო სერიოზულად დავისწორეთ!</div><div><br /></div><div>ხოდა, ღრუტუნა ძიაზე ეს ამბავი იმენნა მაგარი პრიკოლია. იტოგში, მოდის ძია სახლში მთელი ერთი ჭიქა გაურკვეველი წარმოშობის პლანით. ცოლი სადღაცაა, ნიტო დაქალთან, ნიტო იტოგში სადღაც კაროჩე. ხოდა, აი, მოვიდა სახლში, მიკეტა ყველა ფანჯარა, ფორტოჩკა და ერთი სიგარეტი მოწია მარტომ. მერე შეძვრა მაცივარში, დაითრია ბორშით სავსე ხუთ-ლიტრიანი ქვაბი, დაჯდა ტელევიზორის წინ ხალიჩაზე, დაიწყო რაღაცა ლოსტის თუ პრიზონბრეიკის ყურება და ჩისტა მექანიკურად ბორშის ჭამა.</div><div><br /></div><div>მერე, კაროჩე, რაიონიდან ჩამოდის ღრუტუნას სიდედრი. ბინაში კი ისეთი ბოლია, გაზის კამერის ბანძი დედაც. და აი, ისუნთქა სიდედრმა დობრად მსუყე-მსუყე ცენტრები და ეგრევე უბედურად მოიწია. დარბის ბინაში, კედლებს აწყდება საწყალი და უცებ ხედავს ღრუტუნა ძიას. ის კიდე გდია დამხრჩვალივით გაბერილი, სისხლიანი ქაფით ტუჩებზე. სიდედრი იასნია ეგრევე იზმენას იკიდებს და რეკავს სასწრაფოში. იქ კიდე ეუბნებინ: ბებო, შენ არ იდარდო და ეხლავე მანდ გავჩნდებითო.</div><div><br /></div><div>კაროჩე, მოდიან ექიმი და ექთანი.. ბოლი კი ისევ ისე დგას! და აი, მოკლედ, ეს ექიმი და ექთანი.. კაროჩე, უკვე კარიდორშივე დაენძრათ ორივეს! ხოდა, შემოსასვლელში დგანან ვეშოლკებთან, ვნებიანად უყურებენ ერთმანეთს, ხითხითებენ, ჩურჩულებენ, სამედიცინო ჩანთები უვარდებათ, მერე იღებენ და ისევ უვარდებათ. სიდედრი კი დგას დაძაბული და აზრზე ვერ მოდის ვაბშე რა ხდება. ისინი ეკითხებიან: ბებო, საჭმელი გაქ რამე? თორე დღეს არც გვისაუზმია საერთოდო. სიდედრმა ეგრევე რო გაუტრაკა: მე აქ საყვარელი სიძე მიკვდება, ესენი კიდე საჭმელიო! ისინი ეუბნებიან: ნუ იზმენდები, ბებო! ნუ იზმენდები! ეხლავე გაგირემონტებთ სიძეს, შენ კიდე მანამდე სამზარეულოში გადი და რამე საჭმელი მოგვიმზადე. თორე დღეს არც კი გვისაუზმიაო. აქ სიდედრი ხვდება, რო ზუსტად ასეა საჭირო და მიდის სამზარეულოში.</div><div><br /></div><div>ცოტა ხანში, რაღაც დროის მერე გამოდის და ხედავს. აჰა! კაროჩე, ეს ექიმი იმ ექთანს პირდაპირ ხალიჩაზევე იმასუშვრება, ღრუტუნა კი წევს ისევ, როგორც იწვა. სიდედრი ფიქრობს: ნაბოზრები! მე კიდე ვწვალობდი, საჭმელს ვუმზადებდი, ეგენი კიდე ჩათლახი ვირიშვილებიო ეგენი! და ამ დროს მთელი სიცხადით იაზრებს, რო არანაირი ექიმები არ არიან ეგენი სინამდვილეში. და აი ასეთი აზრებით რეკავს პატრულში და ეუბნება: ძვირფასებო, ტკბილებო, მოდით ჩქარა, აქ ბანდიტებმა სასწრაფოდან ჩემი სიძე მოწამლეს, ჩემი გოგო მოიტაცეს, ეხლა მეც ყელს გამომჭრიან, ბინას გაქურდავენ და ყველას დახოცავენო. პატრულში პასუხობენ: გამოძახება მიღებულია, ეხლავე მოვალთო. მაშინ სიდედრი შედის აბაზანაში, კარს კეტავს და შემთხვევით იწყებს სარკეში ყურებას.</div><div><br /></div><div>სარკეში კი გადის „ქარწაღებულნი“, ოღონდ მთავარ როლში თვითონაა. და აი, უღრმავდება სიდედრი ფილმს და გრძნობს, რო ტყუილად არ უცხოვრია და მისი მთელი სიცოხცლე ერთი დიდი გმირობაა. და რო აი ეხლა ყველა ბანდიტს ტარაკანებივით - ჩუსტით და უნიტაზში ეგრევე! იღებს პოლიჯოხს, შერბის ოთახში გარეთ და ყვირის: აააააააა!!</div><div><br /></div><div>... არადა კარიდორში უკვე დგას ორი პატრული და იხსენებს, რატო და როგორ მოვიდა აქ. იმიტორო უკვე კიბეებზე გატოვები იყვნენ ღრუტუნა ძიას ცენტრებით. და აი დგანან და იხსენებენ, ვაბშე რას აკეთებნ ამ ბინაში. ამ დროს კი ვანიდან მორბის ვიღაც მოხუცი პოლიჯოხით. ხოდა, ესენიც მოდიან აზრზე, ბებოს გვერდზე წევენ და შედიან სამზარეულოში.</div><div><br /></div><div>იქ კიდე ექიმი და ექთანი სხედან, ჩაის სვამენ და მოსიყვარულე თვალებით შესციცინებენ ერთმანეთს. კაკრას ცოტა ხნის წინ ჩაკლეს ღრუტუნას დაბიჩოკებული სიგარეტი და ეხლა ძალიან-ძალიან კარგად არიან. პატრულები პროსტა მექანიკურად ითხოვენ საბუთებს. ექიმი კი ეუბნება: რაის საბუთები? ჩვენ ხო ექიმები ვართ სასწრაფოდანო.</div><div><br /></div><div><br /></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheFyaaOJPEEPhr8ToGaR-uUBj-zWKUmsM0M7rH-Yopa7mdxrGGwELhpiMVFHN1XhsLrfGfSL6Sl_dX_g2_CTZK_WWBUsPcAYWG6Qt0Sok49X6dcFyiQz8B-3hZYVGnWvEKtl49k-OW9fQ/s320/2268787913_c3d2d5bca0.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5295922277345609506" style="float: right; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 10px; margin-left: 10px; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px; " /><div>პატრულებს დაჟე გაუხარდათ: ო! ექიმები! პრომედოლი არა გაქვთო? ექიმი ეუბნება: რას ამბობთ, ბიჭებო? პრომედოლი მარტო რეანიმაციაშია, ჩვენ უკვე ერთი ექვსი წელია აღარ გვაძლევენო. მენტები ეკითხებიან: აბა საინტერესო გაქვთ რამეო? - მარტო დიმედროლი, ბიჭებო, მარტო დიმერდოლი. პატრულები ოხრავენ და ეუბნებიან: ჯანდაბას, რახან მეტი ცვეტში არაფერია, კეტამინიც არააო? ნუ, კეტამინიც თუ არა გაქვთ, პარკოპანი მაინც არაა? რამე ორი ტაბლეტკა მაინც, იმიტორო ჩვენ უკვე კარგად ვართ დილიდან და ეხლა პროსტა რო დავამატოთო. კაროჩე, ბაზარი იმით მთავრდება რო ექთანი იღებს ბაიანს და ორ-ორ კუბიკ დიმედროლს უჩხირავს ვენაში.</div><div><br /></div><div>ხო, აბა. კაროჩე, ესეიგი ყველა იმენნა გაწეულია მაგარი. და სიდედრი, აი. სიდედრი კაროჩე, დგას და უყურებს ამ კინოს შუშის კარის მეორე მხრიდან. და ფიქრობს, რა ქნას საცოდავმა. ბოლო-ბოლო ხვდება რო ეს მთელი ბაზარი ერთი მაფიაა და ვერაფერსაც ვერ იზამ აქ. ღრუტუნაც იასნია რო იმათკენაა. კაროჩე, უნდა მისწეროს გენერალურ პროკურორს, დაიქირავოს ადვოკატი, დაიწყოს გამოძიება. და ამ ამბებით ისე იგრუზება, რო მექანიკურად ჯდება დივანზე და ნელ-ნელა იწყებს გენერალურ პროკურორთან საუბარს.</div><div><br /></div><div>და აი მთელი ბროგადა გამოდის სამზარეულოდან რო ტელევიზორს უყურონ. აქ კიდე ზის სიდედრი დივანზე და სერიოზულად ელაპარაკება გენერალურ პროკურორს. მენტები ექიმებს ეკითხებიან: ეს ბებო ვაბშე საიდან გაჩნდა აქაო? ექიმები ამბობენ: წარმოდგენა არა გვაქვს, მარა მგონი თავიდანვე იყო ბინაში, მგონიო. პატრულები ამბობენ: პროსტა მოუსმინეთ რას ჭედავს! დანძრეული აქ საწალსო! ექიმები პასუხობენ: ჩვენ ფსიქიატრიკოსები არა ვართ, მარა აქ უეჭველი გასაგებია ყველაფერი. ფაქტია რო დანძრეული აქვს. მენტები ამბობენ: მერედა, აქ რას აკეთებს დანძრეული თუ აქო? ეს ხო უწესრიგობაა ცვეტში. თუ ასე დანძრეული აქ, იასნია რო ასათიანზე უნდა იწვეს. ეხლავე დავრეკოთ სადაც საჭიროა, რო მოვიდნენ და წაიყვანონ აქედან, თორე მაგარი ბესპრიძელიაო. და უფროსი პატრული აგზავნის უმცროსს ასათიანზე დასარეკად.</div><div><br /></div><div>მერე მოდის სასწაფო ასათიანიდან, ბინაში შემოდიან ორი სანიტარი და ფსიქიატრიკოსი. უმცროსი მენტი ამ დროს უკვე ვეშოლკასთან თვლემს ტელეფონის ყურმილით ხელში. დანარჩენი სასტავი ზის ტელევიზორთან და ყველა თავისი საქმითაა დაკავებული. პატრული უკვე გაითიშა, სიდედრი გაითიშა, ღრუტუნა ისევ თავის ღორულ კაიფს იჭერს, ექიმი და ექთანი ზასაობენ და კაროჩე რა. ტელევიზორში კი ქართული ეროვნული პაპსას კონცერტი მიდის.</div><div><br /></div><div>ასათიანის სასტავი ჩუმად იყურება აქეთ-იქით და იასევე ჩუმად ყველანი იწყებენ ცეკვას, ჯერ ნელა და მერე უფრო და უფრო. ბოლოს კი უკვე სიმღერითაც ყვებიან სამ ხმაში: სუულ ზევით ზეეეეევით, მაღლა და მაააღლაააა!</div><div><br /></div><div>ამ ხმაზე იღვიძებს უფროსი მენტი და ამბობს: ო! კიდე ექიმები! პრომედოლი არა გაქვთო? ასათიანის კამანდა რაღაცას უზრდელურად პასუხობს. იმას ეგრევე უფუჭდება ხასიათი, იღებს დუბინკას და იწყებს თავის სტანდარტულ გატრაკებას: აბა, საბუთები, მოქალაქევ!</div><div><br /></div><div>ასათიანელები ეუბნებიან: თან არა გვაქ, მანქანაში დავტოვეთ. ეხლა წავალთ და მოვიტანთო. მენტი კიდე: არსადაც არ წახვალთ, ჩემო ძვირფასებო! კაროჩე, ყველას გაკავებთ ორმოცდარვა საათით, სანამ ყველაფერს გავაიასნებთო. სანიტარები იწყებენ კონტრა-გაიასნებას: შეხედე რეალურად ყველაფერს, ჩევნ სამნი ვართ, შენ ერთი, თანაც რაღაც ნაგავით გაჩხერილიო. და ამ სითავხედის პასუხად პატრულს უცბად ეცვლება სახე, აძრობს თავის შავ პისტოლეტს და ყვირის: ადგილზე, ბოზებო! კედელთან ყველანი და ხელები თავზე, დროზეე!</div><div><br /></div><div>და აი ამ დროს! მოულოდნელად ღრუტუნა ძია, რომლის არსებობაც ყველას საერთოდ დავიწყებული ქონდა ვაბშე. ხოდა კაროჩე, იწვა-იწვა და კაკრას მაშინ, როცა მენტი იარაღს იქნევდა, ტელევიზორი ღრიალებდა, საგიჟეთის სასტავს უკვე სერიოზული იზმენა ქონდა აკიდებული... კაკრას იმ მომენტში ისეთი გააკუა! ლამის ლუსტრა ჩამოაგდო! და ყველა ვინ ოთახშია, ეგრევე იწყებს ხარხარს! იცინეს ასე თხუთმეტი წუთი კაკ მინიმუმ, და გახდნენ ისევ ღვიძლი ძმებივით. კაკრას ტელევიზორშიც არაჩვეულებრივი გამოფენა დაიწყო და მიუსხდნენ საყურებლად ყველანი ერთად.</div><div><br /></div><div>მარა ღრუტუნა, კაროჩე, ცვეტში ღრუტუნაა რა. ყველა პონტს აბანძებს, როგორც წესი. ხალხი კარგადაა, ის იყო ფილმის მუღამში შევიდნენ რო ესეც კაკრას კუების მუღამში შევიდა. თან ყარს, როგორც ერთი ვაგონი ლაყე კვერცხი. თანაც უკვე აიზმენებს ხალხს, რო საცაა უნდა ჩაიჯვამს. რა უნდა უყო მერე? ასათიანელები ამბობენ: მოდი, ვანაში დავდოთ, რო როგორც კი და ეგრევეო. მენტები ამბობენ, არა, ჯობია ვაბშე ბინიდან გავიტანოთ, რო აქ არ აყროლდესო.</div><div><br /></div><div>შედეგად, მოდის საღამოს ღრუტუნას ცოლი სახლში და ხედავს შემდეგ რო კაროჩე, ღრუტუნა წევს კარის ზღურბლთან ფეხის ტილოზე, უკვე ცოტა ყაყიანი, მარა იგრძნობა, რო ეს მარტო დასაწყისია.</div><div><br /></div><div>იასნია, რო ეს ამბავი ცოლს სულაც არ ახარებს. მართლაც, დებო და ძმებო, რა უნდა იყოს აქ სასიხარულო: ვზროსლი ვაჟკაცი კაცი წევს სახლის კართან თავისივე ტურტლში და ისე ყარს, რო გვერდზე ბინები რეალურ დროში იაფდება ეგრევე. ნუ, უყურებს ცოლი და ფიქრობს: უსინდისო! მე კიდე ამას ჩემი ცხოვრება დავუკავშირე. დედა ჯერ როდის მაფრთხილებდა, მე სულელმა კიდე არ დავუჯერე. და ამ მინორულ ნოტაზე შედის სახლში და ხედავს საკუთარ დედას დივანზე, მაგარ ცუდ დღეში და გათიშულს. ხალიჩაზე კი...</div><div><br /></div><div>კაროჩე, ყველა უკვე გათიშული კია, მარა ვიდი მაინც შთამბეჭდავია. იკაიფეთ: ხალიჩაზე ერთ გროვადა ყრია ოთხი ექიმი, ორი პატრული და ექთანი. იტოგში, ძილი ნებისა პატარებო.</div><div><br /></div><div>ღრუტუნას ცოლი ერთი ორ წუთს უყურებს ამ ბარდაგს, მერე იღებს პოლიჯოხს და ჯაჯგურით ყრის ყველას გარეთ. თანაც რაღაცნაირად საქმიანად, უხმაუროდ, გინების გარეშე, როგორც საერთოდ იცის ხოლმე. წიპა თითოს პატარა უბორკა ქონდეს პროსტა. აღებს ყველა ფორტოჩკას და ცენტრების ნარჩენები იფანტება ატმოსფეროში, რასაც მიყვება ნახმარი ბაიანი, დიმედროლის ნარჩენებით, სამედიცინო ჩანთა, ქალის ტრუსიკი, პარტულის ორი ფურაჟკა და პატრულისვე იერიხო, ტანფოლიო თუ რა სიკვდილიც აქვთ ხოლმე. მარა ნუ, ამის ამკრეფი უკვე აღარავინაა. იმიტორო ყველა სტუმარი ეგრევე მოთავსთდა თავის მანქანაში და ქარზე უასწყაფესად მოტყდა... და ყველას ძალიან, ძალიან, ძალიან შერცხვა.</div><div><br /></div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-8967913040822306162009-01-16T13:37:00.000-08:002009-01-16T13:55:41.342-08:00ზღაპარი ინვალიდებზე<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://farm1.static.flickr.com/34/69976734_611eb44995.jpg?v=1139739379"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 484px; height: 500px;" src="http://farm1.static.flickr.com/34/69976734_611eb44995.jpg?v=1139739379" border="0" alt="" /></a><br /><br /><div>მოდით, ნუ შევიმჩნევთ, რო ორი თვე არაფერი დამიწერია, კაი?</div><div><br /></div><div>ხოდა, აი ახალი ზღაპარი თქვენ.. ისეთია, გასახურებელი, რო ეხლა მალე ძალიან მაგრებს რო დავდებ, სიამოვნებისმიერი შოკისგან თავი ცუდად რომ არ იგძნოთ :)</div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold; ">ინვალიდებზე</span><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; ">ორიგინალი აქ: </span><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "><a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=2">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=2</a></span><br /></span></div><div><br /></div><div>ცხოვრობდა დედამიწაზე ერთი უხელებო ქალი. მარა, ყველაფრის ფეხებით კეთება შეეძლო: საჭმელს ამზადებდა, რეცხავდა, კერავდა, სურათებს ხატავდა, დაჟე ტარიანის შეკეთებასაც ახერხებდა! აი, მაგალითად, გამოდის ვერის ბაღში, ჯდება სკამზე და.. იწყებს პლანის შეკეთებას! გარშემო ხალხი გროვდება, შეკეთებულ სიგარეტებს ითრევს ყველა, ეგრევე ეწევიან, პატრულს კიდე ახლოს არ იკარებენ - როგორც კი მოსუნავენ, ეგრევე ბაც! მეორედ მოსუნავენ და მეორედაც ბაც! ბაც! მესამედ მოსუნავენ.. ააარა, მესამედ არ მოსუნავენ, მაგათ სულელები არ ყავთ ვაბშე, რო მესამედ მოსუნონ. მესამედ იწყებენ მოქმედებას სტრატეგიულად. აგზავნიან ქალთან თავიან ჩათლახ მენეჯერს. ის ეუბნება: მისმინე, თინა! რას ზიხარ ამ ჭაობში? შენ ხო ყველაფერის ფეხებით კეთება შეგილია, ეგ კიდე ისეთი ფოკუზია, რო დევიდ კოპერფილდი გამოექანოს! მოდი, მე და შენ გასტროლები გავაჩალიჩოთ, რო მთელ მსოფლიოში სახელი გაგივარდესო.</div><div><br /></div><div>და აი დაიწყეს მსოფლიო ტური. სახელად „რად გვინდა ხელები?“. გამოდის იტოგში სცენაზე უხელებო ქალი და ზედიზედ საათნახევარი ხატავს, კერავს, ცეკვავს, შარიკებით ჟონგლიორობს, ბოლტებს უჭერს, კალაშნიკოვს შლის-აწყობს, ჩინური პისტოლეტით ზაჟიგალკებს აფეთქებს - ბოლოს კიდე იწყებს ისევ ბეევრი პლანის შეკეთებას და მასტერკებს მაყურებლებს ურიგებს. და აი აქ იწყება მსოფლიო დონის წარმატება, ყველა კაცს შეუყვარდა, წამოვიდა წინადადებები ყველა მხრიდან: ხელსაც თხოვენ, კინოში გადაღებასაც და დაჟე პრეზიდენტად გახდომასაც. და აი, მოდის მასთან მეორე უხელებო ქალი და ეუბნება: გამარჯობა დაიკო. ჩვენ ვიფიქრეთ შენზე და გადავწყვიტეთ, რო მართალი ხარ. რად გინდა ხელები? არ გვინდა ვაბშე! და აი, ყველამ დავიჭერით ორივე და გთხოვთ ჩაუდგე ჩვენს საერთაშორისო ორგანიზაციას თავშიო.</div><div><br /></div><div>ეს კიდე პასუხობს: აბა თქვენა ყოფილხართ! პირდაპირ გეტყვი, დაიკო: ჭკუა დიდად არ გაწუხებთ, როგორც ჩანს. მე ხო მთელი ცხოვრება ხელებზე ვოცნებობდი და ეხლაც ვოცნებობ: აი, ვიშოვი ბევრ ფულს და შევუკვეთავ რკინის ხელბეს, რო ეს ოხერი იუბკა გავიხადო და ბოლო-ბოლო ჩავიცვა შარვალი, იმიტორო გაპარსვა კიდე შეიძლება ფეხებით, მარა აი სირს შარვლიდან ჩემ ფეხებს ამოიღებო.</div><div><br /></div><div>უხელებო მეორე ქალი თავიდან დაჟე ვერაფერს მიხვდა: რაის, სირი, შენ ხო ქალი ხარო? ის კიდე პასუხობს: ქალი შენ თვითონა ხარ. მე სინამდვილეში კაცი ვარ, მარა ქალის ზმანზეო. იმიტორო უხელებო ქალი პიკანტური და პრიკოლიცაა, უხელებო კაცი კიდე ყველას ეზიზღება და არავის აინტერესებს, ნიტოშტო უფეხოებოო. აი, იყო ჩვენთან ერთი უფეხებო კაცი, ვაგზალზე აბირჟავებდა, პროტეზისთვის ფულს აგროვებდა და ორ წელიწადში ბინა იყიდა. მერე მანქანა იყიდა. მერე ვაბშე გამდიდრდა საკაიფოდ, მარა მათხოვრობას მაინც არ შეეშვა. ერთხელაც, ზის თავის პადშებნიკებიან ურიკაზე, ხედავს უახლოვდება ჯადოსნური ძაღლი და ადამიანის ხმით ეუბნება: გამარჯობა, ვანიჩკაო. დიდი ხანი გეძებდი და როგორც იქნა გიპოვნეო. მე თვითონ აქაური არ ვარ, ლივერპულიდან ვარ წარმოშობით, სადაც ნარკოტიკების წინააღმდეგ მებრძოლ განყოფილებაში ვმუშაობდიო. იყო ხოლმე პონტი, რო მივდიოდით რასტამანებთან პლანის საძებნებალდ, მივსუნავ-მოვსუნავდი, თავს გავაქნევდი და ხელებს ვშლიდი რო პლანის მტვერიც კი არსადაა-თქო. მენტები მიდიოდნენ, მე კიდე საღამოს რასტამანებთან შევირბენდი, მაგარს დავბოლდებოდი და კიდე მთავაზობდნენ მოდი გაგატანთო, მარა სად ჩამეყარა? ჯიბეები ხო მე არა მაქ და შეკეთებაც არ ვიცი, დაჟე ვერც ავაფეთქებ რამე რო იყოს, დაშიფრული ბაზარიც უცბად ვერ ავითვისე. სანამ ავითვისებდი კიდე მენტებმა დაწვეს, რო ყოველ დღე მოწეული დავდიოდი და გამაგზავნეს ჩინელების იმპერატორთან სადღესასწაულო მაგიდაზეო.</div><div><br /></div><div>მარა, ამასობაში იმპერატორი ავად გახდა და მოკვდა. ხოდა, აი, ჩავდივარ ჩინეთში და იქ ყველანი პანიკაში არიან: იმპერატორი დაიბრიდა, მემკვიდრე კიდე არაა! იყოო, ამბობენ ერთი, მარა ადრეულ ბავშვობაში მოიტაცეს და ეხლა არავინ იცის სადააო. მე ვეუბნები: მაგ თქვენი მემკვიდრის რამე ტანსაცმელი ხო არაა სადმე დარჩენილი, კარადის უკან მაინც იქნება რამე ჩავარდნილი-თქო. ეგება ვცადო მოძებნა და გეყოლებათ მერე ისევ იმპერატორი-თქო, ვეუბნები მე.</div><div><br /></div><div>აქ უფეხო კაცი ეკითხება ძაღლს: ამხელა ბოლს რაზე მიყვებიო. ეს კიდე იწყებს ეგრევე ხარხარს: ვა, სულელი ხარ კაცო შენ! კაკრას შენა ხარ იმ იმპერატორის მემკვიდრე და აი კეთილი იყოს შენი ფეხი საიმპერატორო ტახტზეო.</div><div><br /></div><div>აქ კი ჩაფიქრდა ვანიჩკა! ერთის მხრივ, იასნია რო ამაში ცუდი არაფერია, მარა მეორეს მხრივ ვაგზალზე ადგილი აქ ნაჩალიჩარი, სისხლით მოპოვებული და ენანება დატოვება. ხოდა ეკითხება ძაღლს: ფული რო მოგცე არ გამოვაო? ძაღლი ეუბნება: არა, ძმაო, არ გამოვა. იმიტორო მე სინამდვილეში ძაღლი კი არა ციყვი ვარ. და ეხლა მხეცურად უნდა დაგკბინოო.. <span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ღრრრრრრრრრრრრ!!!!</span></div><div><br /></div><div>ხოდა აი ეს ჩვენი უხელებო ქალი, რომელიც სინამდვილეში ქალი კი არა გადაცმული კაცია, აი. ხო. ესეიგი, ნუ. იქ ხო სინამდვილეში უფეხებო კაცი კი არ იყო სინამდვილეში, პროსტა უხელებო ქალ.. კაცმა! ეს ყველაფერი მოიგონა, თავიდან ბოლომდე. და როცა მივიდა ციყვის სიტყვებამდე, დაიწყო უცებ ღრენა: <span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ღრრრრრრრრრრრ!!!</span> უხელებო ქალი კიდე შიშით ეგრევე იატაკზე დაჯდა და ვეღარ ადგა. კაცი კიდე ეუბნება: ხედავ, დაიკო, როგორ რთულადაა ყველაფერი? ძაღლი ციყვი აღმოჩნდა, ქალი - კაცი, და შენ ვიღა ხარ სინამდვილეშიო? ქალი კიდე გაყინული ხმით პასუხობს: მე სინამდვილეში.. სინამდვილეში იდიოტი ვარ! რა ჯანდაბად დავიჭერი ხელებიო? და ცხარე ცრებლებით ატირდა. ხოოო, ინვალიდად ყოფნა მაგრად ტეხავს.</div><div><br /></div><div>მარა ჩვენ ზღაპარში ყველაფერი კარგად მორჩა. მოვიდნენ სანიტრები, წაიყვანეს სულელი ქალი და მიაკერეს ხელები უკან. და სხვა სულელ ქალებსაც მიაკერეს ყველას ხელები. და უხელებო კაცმა, რომელიც ქალი იყო, იყიდა რკინის ხელები, გახდა პრეზიდენტი და გაფრინდა მარსზე. მარსზე კიდე ცხოვრობდა უთავო მეზღაპრე, რომელმაც მთელი ესზღაპარი მოიგონა. ხოდა იმ ჩვენმა კაცმა, თავის რკინის ხელებით დაითრია მეზღაპრე საჭირო ადგილით და უთხრა: აბა, მიდი ეხლა გადაწერე ეს ზღაპარი, მარა ისე, რო ინვალიდები არ იყვნენ შიგო! მეზღაპრე პასუხობს: როგორ გადავწერო, როცა სახელად ქვია "ინვალიდებზეო"? არ იქნებიან შიგ ინვალიდები - არ იქნება ზღაპარიო. ჩათლახი! მოსდებდა კაცი ყბაში, მარა თავი ხო არა აქ და ყბაც არა აქ! მარა ნუ ტრაკი ხო აქ არა? ხოდა აი, ასეთი ზღაპარი გამოვიდა მოკლედ.</div><div><br /></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-46092554758553890492008-11-14T23:22:00.000-08:002008-11-14T23:34:16.875-08:00ზღაპარი ერთნაირ ადამიანებზე<div><br /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_zmrB_-Di10hj-GVTNkGxZ4XdfpgUNRwn-X3pOeihhUecakhxhqFkVtua_WOmgRCHevKfyiI_ugE1T-TGE5JsCw2l7R_-VghxapdeiYEhJCLGipd14IQmueZ6a2Ptvpk7JcgQWWiPjok/s320/GREAT+Twins+a.JPG" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5268782611213117922" />მოგესალმებით, დებო და ძმებო!<div><br /></div><div>მომიტევეთ, ამდენი ხანი რომ არაფერი დამიწერია, ინტერნეტი არ მქონდა და ნუ, მოკლედ ხო აზრზე ხართ? სამაგიეროდ, ეხლა გრძელი და ძალიან მაგარი ზღაპარი იქნება, თუმცა ჩემი ყველაზე ყველაზე საყვარელი ჯერ კიდევ წინაა. მარა უახლოვდებით უკვე :D</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ერთნაირ ადამიანებზე</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><br /></span></div><div>ორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=19">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=19</a></div><div><br /></div><div><div>იტოგში, ზის ყვითელ ჰოლანდიურ ავტობუსში ახალგაზრდა რასტამანი ვახო. აი, იმენნა ისეთია - ოც-სანტიმეტრიანი დრედები, შუქნიშნისფერი ბერეტკა, მაიკაზე პლანის ფოთოლი, შარვალი - ტრაკზე სამჯერ დიდი, ბოტასები უთოებივით აქვს, უფართოესი ფლუროსცენტული სალათისფერი შნურებით. და ზის მაგარი კონცენტრირებული, მობილიზებული, სახეზე არანაირი გამომეტყველება, მზერა ფანჯარაში, იშიფრება მოკლედ.</div><div><br /></div><div>სარკმელში კი მიცურავს ბუნდოვანი, სასიამოვნო პეიზაჟი, მაგარი არაკონკრეტული და გაურკვეველი, მარა რასტამან ვახოს უჩნდება კონკრეტული და ვაბშე არასასიამოვნო ეჭვები. ხან ფიქრობს, რო ავტობუსის ნომერი შეეშალა და მიდის ეხლა ვაბშე ღმერთმა იცის სად; მერე უცებ ცხადი ხდება, რო ყველაფერი სწორია; მარა მერე უცებ, ოპა! და ისევ გაურკვევლობა. და აი უკვე ფიქრობს, რო ვიღაცას უნდა კითხოს, რა ნომერ ავტობუსში ზის; მერე ხვდება, რო მგზავრებისთვის კითხვა არ შეიძლება, იმიტორო ეგრევე დაწვავენ რო მაგარი მოწეულია და უცებ აზრზე მოდის რაც უნდა ქნას.</div><div><br /></div><div>ანუ, საჭიროა რო გაჩერებაზე უცებ ჩამოხტეს ავტობუსიდან, შუსტრად შეხედოს ნომერს და ისევ სწრაფადვე დაბრუნდეს. და აი, გაჩერებაზე სწრაფად ჩამოდის ავტობუსიდან, უყურებს ნომერს, ხტება ისევ უკან, ჯდება თავის ადგილზე და პახოდუ ხვდება, რო ნომერი ნიტოშტო ვერ დაიმახსოვრა, დაჟე ნარმალნად არც დაუნახავს. და ისევ გაურკვეველია რა ავტობუსია ეს ვაბშე და სად მიდის.</div><div><br /></div><div>კაროჩე, შემდეგ გაჩერებაზე ისევ ჩამოდის, იასნია შუსტრად, უყურებს ნომერს, იმეორებს გულში, მირბის უკან კარებისკენ, ფეხს კრავს რაღაცას, ნომერი ავიწყდება, ბრუნდება უკან რო ნახოს ისევ და ხედავს რო ნომერი ნელ-ნელა შორდება. ავტობუსთან ერთად. ნიტო მძღოლს მობეზრდა ლოდინი, ნიტო პროსტა რასტამანები არ ევასება, მარა ნუ აი ადგა და წავიდა. არადა გვიანია, თითქმის შუაღამე.</div><div><br /></div><div>დგას ვახო გაჩერებაზე, იხედება გარშემო და უცებ ხვდება, რო აქ ტყუილად არ ჩამოსულა. იმენნა აქ უნდა ჩამოსულიყო კაკრას! ეს ხო მისი მშობლიური გაჩერებაა, ყველა ნიშნით ეგაა! დიდება ჯას! - ფიქრობს ვახო. - აი სახლში ვარ თითქმისო.</div><div><br /></div><div>მიდის სახლისკენ, ოღონდ გარშემო ყველაფერი რაღაც მაინც ისე არაა. მარა ვახო იზმენებს უკვე აღარ იკიდებს, იმიტორო კაი პლანის მერე ყველაფერი ისედაც აღარაა ისე, ეგ ნორმალურია. რეკავს ზარს და კარებს უღებს მამა, ისიც ცოტა ისეთი არა. ოთახში ზის დედა, ტელევიზორს უყურებს, და ისიც ცოტა არ იყოს მთლად ისეთი ვერაა, იმიტორო ორივემ დღეს კარაგად მოწიეს, მარა შვილს არაფერს ეუბნებიან, იშიფრებიან ესენიც. მარტო ამბობენ, რო ვახშამი მაცივარშია, თვითონ კი ტელევიზორს ვერ აშორებენ თვალს, ძაან მაგარი ტელევიზორია ცვეტში!</div><div><br /></div><div>რასტამანმა მსუყედ ივახშმა, შეძვრა თავის ოთახში, დაეგდო და გაითიშა. და ესიზმრება ფერადი სირობები, თვითონ კიდე სიზმარში ამ სირობებს უღიმის დ არ იცი, რომ სადღაც მასთან ახლოს, პაჩწი მეორე გაჩერებაზე ცხოვრობს მისი ძალიან მსგავსი რასტამანი, და ქვია იმასაც ვახო, ისიც თვრამეტნახევარი წლისაა, მისი დრედებიც ოცსანტიმეტრიანია და იგივე ფერის მაიკაზეც იგივე ჯადოსნური ფოთოლი ახატია, ბოტასებზეც ისეთვე ფართო, სალათისფერი შნურები აქვს და ზუსტად ისევე ანათებენ ულტრაიისფრად. ანუ ტიპები ისეთი ერთნაირები არიან რო, გვერდიგვერდ რო დააყენო მშობელი დედა ვერ გაარჩევს.</div><div><br /></div><div>რაზე ვამბობ ეხლა ამას? რაზე და იმაზე, რო რასტამანი ვახო სინამდვილეში თავის გაჩერებაზე კი არ ჩამოვიდა და თავის სახლში კი არ მივიდა, სინამდვილეში იმ მეორე რასტამანი ვახოს მშობლებთანაა. რაღაც იკი შენიშნა თვალის კუთხით, მარა იფიქრა რო პროსტა ამ მიმართულებით მიყავს ბოლს, არ გაყვა და აი ძინავს თავისთვის მშვიდად.</div><div>ამ დროს კი ვახოს ნამდვილი მშობლები, რომლებიც, სხვათა შორის, არც დაბოლილან და ვაბშე არ ეწევიან, ისთი მკაცრი დედ-მამა, მოღუშული, შეწუხებული სახეებით განიხილავენ ოჯახური პედაგოგიკის პრობლემებს. იმიტომ, რომ უკვე ღამის თორმეტი საათია, შვილი კიდე არ ჯერ მოსულა, ტელეფონს არ პასუხობს, ეს პირველი შემთხვევა უკვე არაა და რაღაც ზომებია მოკლედ მისაღები.</div><div><br /></div><div>არადა ჯობდა მოეწიათ, ღმერთმანი! აი, მეორე ვახოს მშობლები ეწევიან და იმათ ყველაფერი კარგად აქვთ, შვილიც დროზე მიდის სახლში და თორმეტ საათზე უკვე ძინავს. ღამის პირველზე კი დაჟე მეორე ვახოც მიდის სახლში და ხედავს ვეშოლკაზე თავის რასტამანულ ქუდს, იატაკზე კი თავისივე ბოტასებია, სალათისფერი შნურებით. სკამზე მაიკაც თავისივე დევს, პლანის ფოთლით, საწოლში კი ისეთ პონტში თვითონვე წევს, მარა სინამდვილეში ხო არ წევს და ვაბშე მაგარ გაურკვევლობაშია. ხმაურის ატეხვა არ უნდა, მშობლებმა რომ არ დაწვან დაბოლილი როა. და აი, ჩუმად გამოდის სადარბაზოში და ფიქრობს შექმნილ სიტუაციაზე.</div><div><br /></div><div>სადარბაზო კი ახალი შეღებილია, ჯერ არაფერი დაუხატავთ ზედ და ერთი-ერთზე გავს ათი ათას სხვა სადარბაზოს. ანუ, რო გააიასნო შენი სადარბაზოა თუ არა უნდა გამოხვიდე ქუჩაში და სახლის ნომერს შეხედო. ქუჩაში კი ბნელა, ნომერი საღებავითაა მიხატული და რამდენიც გინდა იხტუნავე ზაჟიგალკით, მაინც არაფერი ჩანს. ანუ, გამოსავალი მხოლოდ ერთია: გაჩერებაზე დაბრუნება და მთელ გზის ახლიდან გავლა, რო უეჭველი მოხვდეს სახლში.</div><div><br /></div><div>ამ დროს, იმ ვახოს მშობლები, რომელსაც ეხლა მეორე ვახოსთან ძინავს, უკვე მაგარს ნერვიულობენ. შვილის ტელეფონი გამორთულია, ამიტო იწყებენ მეგობრებთან რეკვას. პირველ რიგში ლევანისთან, რომელიც წიპა ბავშვობის მეგობარია და წესით უნდა იცოდეს.</div><div>მარა არ იციან, რო ლევანი სინამდვილეში განთქმული ბუთხუზა-ფსიხოდელიკია, უბნის მთავარი შულგინომცოდნე და შულგინომცოხნი. იმ საღამოს კაკრას ერთი მარკა აქვს გადაყლაპული, ორმოცი წუთია უკვე გასული და თითქოს უკვე იწყებს მოსვლას, მარა რაღაც არაკონკრეტულად. ანუ, განათებამ ცალსახად მოიმატა და კედლებიც ცოტ-ცოტას ყანყალებენ, მარა მზერის დაფოკუსება და კედლები ისევ სწორდება, სინალთეც ჩვეულებრივადაა, თავშიც ყველაფერი ადგილზეა. საკმარისია ფოკუსის დაკარგვა და ყველფერი ისევ ბრუნდება და ნათდება. აი ამ დროს კაკრას რეკავს ტელეფონი და იწყება ახალი თავგადასავალი.</div><div><br /></div><div>ანუ ვზროსლი დეიდაა. სახელს არც ამბობს და ეკითხება: ლევან, ვახო შენთანააო?</div><div>მარა ლევანას საერთოდ არ უნდა ვახოზე საუბარი. ლევანა იმ წუთში მიხვდა ბევრად უფრო დიდ და გლობალურ რამეს: რო, კატას ულვაშები მარტო გარედან არა აქვს, ულვაშები შიგნიდანაცაა და საერთოდ სულ ულვაშებია მარტო და მთელი სამყაროც ულვაშებისგან შედგება, უფრო სწორად ჰოლოგრაფიული სუპერსიმებისგან, ამაზე ვიღაცას მგონი დაჟე დაწერილიც აქვს რაღაც სტრაშნი ტერმინებით, რომლებიც ვაბშე რა საჭიროა ხუი ევო ზნაეტ, იმიტრო ყველაფერი შეუიარაღებელი თვალით ისედაც ჩანს! ეს ულვაშებიანი სტრუქტურა იხსნება და იშლება უწვრილეს დეტალებში, ჩანს თითოეული ულვაში და გასაგებია რატომ არის იქ და როგორ უნდა გაიზარდოს და იმოძრაოს ამ სამყაროში. აი, ასეთი თემაა იტოგში და ლევანაც ამ ყველაფერს უწყვეტი ნაკადით უყვება ტელეფონის ყურმილში ვიღაც უცხო დეიდას. და პა ხოდუ ნელ-ნელა ხვდება, ვინაა ეგ დეიდა, ვინაა ვახო და რა სირობა ქნა თვითონ ამ წუთში.</div><div><br /></div><div>ანუ, ლევანა ხვდება, რო ეხლა სახლში დაადგებიან რასტამანი ვახოს მშობლები და ეს ისეთი მოშნი ბედ-ტრპი იქნება, როგორიც ნუცუბიძისეული სალვიას მერე არ ყოფილა! და შუსტრად მოტყდომაა საჭირო ბაითიდან, და კატაც უნდა წაიყვანოს იმიტორო იმასაც აჭამა ცოტა მჟავე კარდონი და ეგეთი ბედისთვის ცოდოა ისიც. ლევანა იჭერს კატას, სვამს ჩანთაში, იცმევს ტანზე და სწრაფი ნაბიჯით მიდის სადმე შორს სახლისგან.</div><div><br /></div><div>სადღაც, უკვე გაუგებარი როა სად, ლევანა ხვდება, რო კატას უნდა აუხსნას ხველაფერი, იზმენა რო არ აიკიდოს. ჯდება სადღაც სკამზე, ხსნის ჩანთას.. ჩანთა კი უკვე გახსნილია და არც კატაა შიგ! აი სად დაენძრა.. მაშინ ლევანა იწყებს ყველგან ძებნას, ფისო-ფისო, ფისო-ფისო და უცებ სადღაც ბუჩქებიდან ესმის საწყალი კნავილი, მარა არავინ ჩანს. და აი ძვრება ლევანა ბუჩქებში, რაღაც ბალახებში, გამოყავს კატა, ყველაფერს უხსნის, ისევ მალავს ჩანთაში და გამოდის გზაზე. და ხედავს, მისკენ მოცურავს კაკრას ის რასტამანი ვახო, ვის გამოცაა მთელი ეს ამბები.</div><div><br /></div><div>ლევანა ეუბნება: ვახუშტი, აქ რას აკეთებ? მშობლება მთელი უბანი გადაქექეს შენ ძებნაშიო! ვახო კი პასუხობს: ხო, მე კი ვარ ვახო. <span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">მარა შენ ვინა ხარო?!</span></div><div><br /></div><div>აი შეკითხვაც ამას ქვია! მჟაურ ტრიპზე ასეთი კითხვებზე პასუხის გაცემა.. იტოგში შეიძლება ისეთი რამე უპასუხო, სამი წელი შენ თვითონ ვერ გაერვევი მერე. მარა ლევანა ახალგაზრდა კია, მარა უკვე კაი გამოცდილი ფსიხონავტია, ამიტო პასუხობს მარტივად და გასაგებად: ეხლა მაცვია ბუთხუზა-ფსიხოდელიკის ფეხსაცმელი, ბუთხუხზა-ფსიხოდელიკის შარვალი, ბუთხუხზა-ფსიხოდელიკის მაიკა და ბუთხუხზა-ფსიხოდელიკის მობილური მაქ. ზნაჩიტ ვარ კიდეც ბუთხუხზა-ფსიხოდელიკი უეჭველადო. შენ კიდე ვახო რასტამანი ხარ, მე და შენ სკოლაში ერთად ვსწავლობდით, ჩემ ტელეფონში შენი ნომერი წერია და აი ეხლა დაგირეკავო.</div><div><br /></div><div>მართლაც, იღებს მობილურს და რეკავს. იასნია რო რასტამანი ვახოს მობილური არ რეკავს, სამაგიეროდ ვახო რასტამანი იღებს ტელეფონს და პასუხობს: ლევან, შიგ ხო არა გაქ, ღამის ორ საათზე რა პონტი მირეკავო?</div><div><br /></div><div>ლევანა უყურებს ერთ ვახოს, უსმენს მეორეს და ხვდება, რო თავი ორად ეხლიჩება, იმიტორო ერთ თავში ეს ყველაფერი ვეღარ ეტევა. თავზე იწყობს ხელებს, ჯდება ტროტუარზე და აძლევს ტელეფონს ერთ ვახო რასტმანს, რო მეორე ვახო რასტამანს დაელაპარაკოს და ბოლო-ბოლო შეიკრას რეალობის ეს აბურდული კონტური.</div><div><br /></div><div>რასტამანი ვახო კი ეუბნება ვახო რასტამანს: ეს შენი მეგობარი გირეკავდა ეხლაო? ვახო პასუხობს: ხო, რა არიო რო? მაშინ ეს ვახო ეუბნება: შველა ჭირდება, იმიტორო დაკარგულია ვაბშე მაგარიო. მეორე ვახო ეუბნება: სადა ხართ თქვენო? ეს ვახო პასუხობს: ელექტრონიკის ქვემოთ, ბუკიას ბაღშიო. ვახო, სახლში რომელიცაა ამბობს: ბაზარი არაა, აქვე ვარ მეც და ეხლავე გამოვალო. ვახო, რომელიც სახლში არაა ეკითხება: როგორ გიცნოო? ვახო, სახლში როა კიდე: ისა.. ვერ შეგეშლები ვერავისში. მაიკა მეცმება პლანის ფოთლის ნახატით, წითელ-ყვითელ-მწვანე ნაქსოვი ქუდი და მანათობელ-შნურებიანი ბოტასებიო.</div><div><br /></div><div>ამ და აი ამ დროს რასტამანი ვახო, ელექტრონიკის ქვემოთ, ბაღში რომელიცაა, რაღაცის მიხვედრას იწყებს ბუნდოვნად. და ეკითხება ვახოს, რომელიც სახლშია: შნურები სალათისფერიაო, ხო? ვახო, სახლში რომელიცაა ეუბნება რო კი, სალათისფერიაო. და პასუხად ესმის: ეე, ეხლა შენ ჩემთან სახლში გძინავს, უტვინო შენაო.</div><div><br /></div><div>ვახო პასუხობს: უტვინო შენ თვითონა ხარ, ჩემს სახლში ვარ ეხლაო. ის ვახო კი ეუბნება, სახლში თუ ხარ აბა შენი სახლის ნომერზე დარეკეო.</div><div><br /></div><div>ვახო, სახლში რომელიცაა, ვერაფერს ხვდება, მარა მაინც რეკავს სახლის ტელეფონზე. გრძელი გუდოკებია, მარა ზარის ხმა არ ისმის. მაშინ დგება და მიდის შესამოწმებლად, რა ჭირს ტელეფონს. ტელეფონს კი რაღაც მართლა ჭირს - ადრე კნოპკებიანი იყო, ეხლა დისკიანია! და საერთოდაც მთელი სახლიც, კარგად რო დააკვირდე..</div><div><br /></div><div>ურეკავს მოკლედ ლევანას ტელეფონზე და კითხულობს: ის ტიპი სადაა, ეხლა რო ველაპარაკეო? ბუთხუზა-ფსიხოდელიკი პასუხობს: ხუშტა, ძმაო, დღეს ვაბშე ვერაფერს ვხვდები. აი ეხლახანს შენს მშობლებთან ერთად სახლში წავიდაო.</div><div><br /></div><div>ვახო ეუბნება: ლევან, შენ ვაბშე როგორა ხარო? ლევანა პასუხობს: თითქმის კარგად ვარ, არ იდარდო. სახლამდე მივაღწევ. შენ კიდე გავარდი დროზე იმ კაცს უშველე, იმიტორო შენები გაცოფებულები არიან, სულს ისე ამოუკორტნიან, ვერავინ გაიგებსო.</div><div><br /></div><div>არა, ნუ, სინამდვილეში არც მასე შავ-ბნელად იყო საქმე, მარა ვახო ქაქში იყო ნაღდად. სინამდვილეში, მოვარდნენ გადარეული მშობლები, ეცნენ ვახოს ორივე ხელში და წაათრიეს სახლში. ის არ ემორჩილება და ყვირის: გამიშვით ხელი, თქვენი შვილი არა ვარო! ისინი კიდე: აი, გაჩვენებთ ეხლა ვისი შვილიც ხარ! ორივენი ისეთი წითლები არიან, სიბნელეშიც კი ჩანს. და აი, აყავთ რასტამანი თავის სართულზე, მარა კარი არ იღება! მამა იწყებს გასაღებით წვალებას, დედა რაღაც ჭკვიანურს ურჩევს, მამა რაღაცას უხეშად პასუხობს, ეს კიდე ვალში არ რჩება, მამა სთავაზობს მოკეტოს, დედა არ აპირებს მოკეტვას, მამა ცოფდება და ისეთი დიალოგი იწყება მათ შორის, რო ყველაფერი დანარჩენი წუთით აზრს კარგავს.</div><div><br /></div><div>ამ დროს რასტამანი ვახო მიდის მეორე რასტამანის გადასარჩენად, რომელიც მისმა გაგიჯებულმა მშობლემა წაათრიეს, მირბის სახლში, მარა შინ არავინაა! ანუ, დაჟე მშობლებიც არ არიან! რეკავს ბუთხუზა-ფსიხოდელიკთან, მარა ლევანა ვერაფერს ხსნის: უკვე სახლშია, მხიარულად არაადეკვატური, რაღაცას ბოდავს კატებზე, და რასაც ეკითხებიან, ვერაფერზე პასუხობს. ხარაშო, ფიქრობს რასტამანი ვახო, ხვალ გავიღვიძებ და გავერკვევი ყველაფერშიო. და თხუთმეტ წუთში უკვე ღრმად ძინავს.</div><div><br /></div><div>ამ დროს მეორე რასტმანი სახლში დაბრუნდა. როცა მშობლები სკანდალში ჩაერთნენ და გაერთნენ, ჩუმად გამოეპარა კიბეებზე და შუსტრად გაიქცა პადიეზდისგან შორს! უნდა ითქვას, რომ კაკრას დროზე გაასწრო, იმიტორო ორ წუთში მოვარდა პატრული და ორივე სკანდალისტი წააბრძანა. უკვე განყოფილებაში აუხსნეს, რო ეს სულაც არ იყო მათი ბინა და ვაბშე ვიღაც უცხო ბებიას კარს ამტვრევდნენ თურმე, რომელსაც, იასნია ძალიან შეეშინდა და პატრულს დაურეკა. მშობლები შოკში არიან, პირელად უწევთ განყოფილებაში ღამის გათენება. მარტო დილას გამოუშვეს, შვილს კი სახლში ძინავს და არც გააღვიძეს და არც არაფერი უთქვამთ. თვითონაც მაგრები არიან რა.</div><div><br /></div><div>ლევანა კი იმ ღამეს ცოტა ხანი ტროტუარზე იჯდა, მერე აკრიფა საკუთარი თავი და გაუყვა სახლისკენ. მიდის, კატას უშვებს ჩანთიდან. ის იწყებს ბინის ყნოსვას და უცებ დივანის ქვემოდან: შშშშშშშ! იქ კი ზის ბუთხუზა-ფდიხოდელიკის ნამდვილი კატა, რომელიც ჩანთითან ჯერ კიდე მაშინ გადმოხტა, როცა ლევანა გადიოდა და გლუკებს დივანის ქვეშ დაემალა.</div><div><br /></div><div>კატები მერე იასნია დამეგობრდმემნ და გაუხდა ლევანას ორი ერთნაირი კატა. მერე გაიასნდა რო ახალი კატა მამრობითი სქესისაა, ან ის ძველი იყო მამრი და ახალი მდედრი.. იტოგში, არაა ბოლომდე გარკვეული რა და ვინ იყო თავიდან და მერე ვინ და როგორ მოკლედ. ფაქტია, სხვადასხვა სქესის აღმოჩნდნენ და გაირკვა, რო შუძლიათ ბევრი მხიარული და პროდუქტიული ქმედებების განხორციელება.</div><div><br /></div><div>ხო. რასტამანმა ვახოებმა მის მერე გაიგეს რო ორნი არიან და სულ აპირებდნენ ერთმანეთის ნახვას, მარა ბოლომდე ვერ დააპირეს. ერთმანეთი გაიცნეს მხოლოდ ერთი წლის მერე, ლაგოდეხში, რაც პრინპინპში ხშირად ხდება ხოლმე.</div></div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-57191869786987304682008-10-19T04:17:00.000-07:002008-10-19T04:35:47.947-07:00მწერალი და თვითმკვლელობაორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=11">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=11</a><div><br /></div><div><div>მიდის ერთხელ მწერალთან თავითმკვლელობა და ეუბნება: მოდი, თავი მოვიკლათო! მწერალი რო დაიძახებს: ვააააა! მაგარი აზრია! - და ეგრევე ხტება ფანჯარაში, მეცხრე სართულიდან, თავით ასფალტზე - და კვდება. აი, ასეთი მწერალია.</div><div><br /></div><img src="http://www.iphonesavior.com/images/2007/09/12/i_quit_3.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" border="0" alt="" /><div>მაშინ თვითმკვლელობა მიდის სხვა მწერალთან და ეუბნება: მოდი, თავი მოვიკლათო? ის მწერალი ეუბნება: მაიცა, აი ეხლა ამ სტრიქონს მოვრჩები და ეგრევე მოვიკლათო. მოკლედ, ამთავრებს სტრიქონს, მერე აძრობს იარაღს - და რო დაიხალა იქვე შუბლში.. ეგრევე დაიბრიდა და გახდა უცებ ძალიან ცნობილი და სასარგებლო.</div><div><br /></div><div>მაშინ თვითმკვლელობა მიდის კიდე ერთ მწერალთან და ეუბნება: მოდი, თავი მოვიკლათო. ეს მწერალი ჯერ დაფიქრდა: არა, ამ ცხოვრებაში სიკვდილი ახალი რამე არაა, მარა მეორეს მხრივ სიცოცხლეც... - მოკლედ ხო აზრზე ხართ? თავი ამანაც მოიკლა, თანაც განა კაი გაგებით, არა იმენნა რეალურად მოიკლა. მოკვდა რა.</div><div><br /></div><div>მაშინ თვითმკვლელობა მიდის საერთოდ სხვა მწერალთან და ეუბნება: მოდი თავი მოვიკლათო. საერთოდ სხვა მწერალი ამბობს: არა, რად გვინდა თავის მოკვლა, ჯობია პროსტა მოვწიოთო. თვითმკვლელობა ეუბნება: პროსტა არ გამოდის. დღეს ისეთი მოსაწევი მაქ, რო აი თითო ნაფაზი - და ეგრევე ვიბრიდებით. მწერალი ეუბნება: ნუ, რახან ეგეთია, ზნაჩიტ ბედი ყოფილა. მომკალი, თვითმკვლელობავ!</div><div><br /></div><div>და ამ სიტყვებით რთავს კომპიუტერს და აწყობს ბურბულატორს. თვითმკველოლბა იღებს თავის მოსაწევს და აი, თითო ნაფაზი დაარტყეს და მწერალი ამბობს: მოდი კიდე თითოც. რაღაც, ვერ დავამუღამეო. თვითმკვლელობა კიდე ეუბნება: შენა, ძმაო უკვე გაგუდული ხარ! პროსტა ჯერ ვერა ხვდები, მაიცა ცოტა ხანიო. მწერალი აბობს: კაი, დავიცადოთო.</div><div><br /></div><div>ხოდა აი, სხედან, იცდიან.. ანდა, კი არ იცდიან, პროსტა ჩუმად არიან თავის ფიქრებში განმარტოებულები, მუსიკას უსმენენ, ან რაღაც მასეთი. მუსიკა კიდე, სხვათა შორის მაგარი ნაგავი აქვთ - ლელა წურწუმიაა რადიოში. მარა დღეს ჩვეულებრივად პოპსად კი არ მღერის, არამედ რაღაც ღრმად, რბილად, თბილად, კეთილად, მხნედ და ნაღდად აზრიანად. აი, ასე მაგრად მღერის დღეს ლელა დეიდა. რადიოში. მარა, აი იმღერა იტოგში და მერე რეკლამა წავიდა, და აი ამ დროს მწერალი ამბობს: იცი, რაა? თვითმკვლელობა პასუხობს: ბაზარი არაა. და კიდე იღებს პლანს და იასნია რო ეწევიან.</div><div><br /></div><div>რეკლამა ამასობაში უფრო და უფრო ცხოველდება და რაღაც ისეთი ისმის მასში, რასაც ვერც ზღაპარი, ვერც ლექსი, ვერც კალმით, ვერც ნაჯახით, კაროჩე ვერაფრით მოკლედ! მწერალმა დაარტყა ნაფაზი და ამბობს: აი რეკლამა მესმისო! მუუუჰაჰა! თვითმკვლელობამაც მოწია, ზა კამპანიუ და სცადა რეკლამას ჩაწვდომოდა, მარა. ნუ, ყველას არ უწერია რეკლამაში ჩაწვდომა: იქ ზოგჯერ ისეთი თემები ამოტივტივდება, რო თითქოს ძალიან მარტივი, მარა აბა მიდი და ჩაწვდი! მაგრად ეშმაკურადაა იქ ყველაფერი, ბევრი სიტყვები და ყველა სასაცილო, მარა თუ ჩაუღრმავდები, აღმოაჩენ რო ყველაფერი პირდაპირ მნიშვნელობით არაა, ათასი დაფარული აზრია და ჩვენთვის ყველა ძალიან სამწუხარო. კაროჩე, შენა, მწერალი! გამორთავდე მაგ რადიოს ჯობია და ჩაგერთო რამე პოზიტიური, თორე ამ რეკლამას გამოვყავარო!</div><div><br /></div><div>მწერალი ეუბნება: ეს რეკლამა არაა. უკვე ახალი ამბებია დაწყებული, მარა პრინციპში არაა ეგ მთავარი. ჩვენ ეხლა კიდე მოვწევთ მოვძებნით რაიმე კაი დისკს. აი შენ, თვითმკვლელობავ, რისი მოსმენა გაგისწორდება? და ამ შეკითხვაზე თვითმკვლელობას იმენნა ენძრევა, იმიტორო ასეთი შეკითხვით.. კაროჩე, ასეთი ცვეტში მაგარი აბსტრაქტული შეკითხვა, როცა თავში ორი-სამი ათასი ფერადი სიტყვა ტრიალებს და იმათგან რაღაც სახელი უნდა შეადგინო, ისინი კიდე ნაბიჭვრები ორზე მეტი არ იკრიბებიან, იცინიან უშნოდ და სხვადასხა მხარეს გარბიან, ბნელ კუნჭულებში.</div><div><br /></div><div>ამასობაში, მწერალი კიდე ამატებს მოსაწევს, თან რადიოში ისევ რაღაც მუსიკაა, თანაც კაკრას სიტუაციის პონტში, რაღაცაა პატარა გოგოებზე, ისეთი სულიერი, ამაღლებული, რო ტირილი გინდება. ხოდა, თვითმკვლელობა, თვალზე ცრემლით, ისევ ეწევა ბურბულატორიდან, ჯდება სკამზე და მერე როგორც ბამბის ქულა ისეა. ანუ, იატაკი ტრიალებს, კედლები ადგილებს იცვლიან და სადღაც შორიდან ისმის მწერლის მარტოსული ხმა: კარგად ვსხედვართ. მარა ტეხავს რო ჯერ არ მოგვიწევიაო..</div><div><br /></div><div>თვითმკვლელობა ეუბნება: რაღა მოწევა გინდა? ისედაც ნაგავში ხარ გადასაგდებიო! მწერალი პასუხობს: არა! მე ადეკვატური ვარ! მაშინ თვითმკვლელობა უსვამს კითხვას შესამოწმებლად: რამდენი იქნება შვიდჯერ რვა? მწერალი ეკითხება: რაში გაინტერესებსო?თვითმკვლელობა პასუხობს: მაინტერესებს! რო შეგამოწმო ადეკვატურობაზეო. მწერალი ეუბნება, რო თუ შემსამოწმებლად, მაშინ ორმოცდარვააო. და თვითმკვლელობა, შინაგანად კი ეთანხმება, მარა სადღაც, როგორღაც ხვდება, რო მწერალმა მოატყუა, მარა აზრზე ვერ მოდის სად და როგორ. ნუ, არა, პასუხი თითქოს კია სწორი - მარა თან მწერალი ნუ აშკარად არაადეკვატურია და ეს უნდა დაუმტკიცოს.</div><div><br /></div><div>მაშინ თვითმკვლელობა ეკითხება: აი, მაგალითად, ვინ დაწერა?... მგზავრის წერილები! მწერალი დაუფიქრებლად პასუხობს: ბაში-აჩუკმაო. თვითმკვლელობა ამბობს: არაფერიც! მგზავრის წერილები დაწერა - იმან - ნუ, კაროჩე, წვერებიანმა ტიპმაო. მწერალი კიდე ეუბნება: წვერებიანი ტიპი - მე ვარ. აი ნახე რამხელა წვერი მაქო! და ეგრევე ეფურჩქნება დიდი წვერი და ემსგავსება ოჩოპინტრეს. და ყველაფერი ერთმანეთში უკვე მაგრა აირია, რაღაც ძნელია ამ გაუგებრობაში დაუკავშირო ერთმანეთს ოჩოპინტრე და ბაში-აჩუკი. თუმცა, მეორეს მხრივ არაადეკვატურობა ცხადია.</div><div><br /></div><div>და აი თვითმკვლელობა უსვამს მესამე შეკითხვას, ყველაზე ძნელს და პროვოკაციულს: მისმინე, წვერებიანო, აი შენ რა გაქვს ვაბშე დაწერილიო? მწერალი, წარბშეუხრელად პასუხობს: რა, არ იციო? თვითმკვლელობა ამბობს: არ ვიციო. მწერალი კიდე: აბა მე, რა ვიცი? მაგიტო კი არა ვარ მწერალი. მე ვ ჟიზნე მწერალი ვარ, მარა ისე კი ოხრად რაღაცა მაქვს დაწერილი. დღეს მაგალითად დავწერე ერთი ისტორია, ქვია “მწერალი და თვითმკვლელობა“, კაროჩე იმაზეა რო მიდის მწერალთან თვითმკვლელობა და ეუბნება: მოდი თავი მოვიკლათო. მწერალი კიდე პასუხობს..</div><div><br /></div><div>ამაზე რო ატეხა თვითმკვლელობამ ყვირილი: ტყუილია! ეგ შენ არ დაგიწერია, ეგ სინამდვილეში ვქენიო! მწერალი კიდე ეუბნება: ხო რა, კაკრას მაგას ვამბობ რო სინამდვილეში ვქენით. და ვაკეთებთ, და ვიზამთ კიდე, იმედი მაქო. თუ უკვე ფიქრობ რო ვეღარ ვიზამთო?</div><div><br /></div><div>თვითმკვლელობა ეგრევე ხვდება ნამიოკს და ამბობს: არა. დღეს უკვე ნაღდად ვეღარ ვიზამ. გამგუდე და მომკალი შენ დღეს უკვე. ამ სიტყვებით ცურდება ხალიჩაზე და.. ნუ, აი ხო იცით, როცა ყველაფერი გესმის, ყველაფერს ხვდები, მარა ლაპარაკი და მოძრაობა უკვე აღარ შეგიძლია. გაითიშა კაროჩე. მწერალი კიდე არტყამს ერთ მსუყე ნაფაზს ისევ, შლის ბურბულატორს, რთავს კომპიუტერს და იწყებს აი ამ ზღაპრის ჩაწერას. იმაზე თუ როგორ აჯობა ერთხელ მწერალმა თვითმკვლელობას. იმიტორო ნამდვილი მწერალი თვითმკვლელობას ყოველთვის აჯობებს. მთავარია იდეოლოგია იყოს დადებითი. შეიძლება საერთოდ იდეოლოგიის გარეშეც, მარა ეგ უკვე ძნელია.</div><div><br /></div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-26227725297149025392008-10-13T01:33:00.001-07:002008-10-13T01:50:52.753-07:00ზღაპარი პლანის ბუდაზე<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://lh6.ggpht.com/_QoxHZue77cM/RpcVODkmmZI/AAAAAAAABhA/rtLXqWbzm3U/970_1000Budda16.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://lh6.ggpht.com/_QoxHZue77cM/RpcVODkmmZI/AAAAAAAABhA/rtLXqWbzm3U/970_1000Budda16.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><div>ორიგინალი აქ:</div><div><a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=1"><blockquote>http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=1</blockquote></a><br /></div><div><br /></div><div>შორს-შორს ტიბეტში არის ერთი მთა, რომელი - არ გეტყვით იმიტორო არ ვიცი. არადა კი ღირს იცოდე კაცმა, იმიტორო იმ მთაზე.. არა, ნუ, მაინც არ დაიჯერებთ, არავის ჯერა, მარა ნაღდად არის. კაროჩე, არის პლანის ბუდა. დგას თავისთვის მთის წვერზე, უკვე ათასი წელია დგას, ზემოდან ნაგვითა და თოვლითაა დაფარული და მაინც არავინ იცის სადაა. ანდა არა! იასნია რო იციან! ლეგენდებია რაღაც: წიპა, არის ტიბეტში აი ასეთი პლანის ბუდა, სამი ტონა წონით, სულ ტერმაიაძერნი ტიბეტური მაცანით გაკეთებული. მარა საიდან მოვიდა აქ აზრები იყოფა: ერთნი ამბობენ, რო ციდან ჩამოვარდა, სხვები რო იყო ერთი წმინდა ბერი, რომელიც ასი წელი ეწეოდა, ეწეოდა, ეწეოდა და ისე მოიწია რო ეხლა უკვე ბერის მოწევაც შეიძლება. მესამე ვერსია კიდე, ალბათ ყველაზე სწორია (იმიტორო ამ ბოლო დროს დადასტურდა) - აი ასე! მესამე ვერსიას უკავშირებენ ჩვენ ქართველ ამირანს.</div><div><br /></div><div>მოკლედ ეხლა რა და როგორ იყო. ერთხელ ამირანი წაესპორა ბადრის და უსუპს რო ვინ უფრო ძლიერია. ისპორეს-ისპორეს, დაალურჯეს ერთმანეთი და ხეირი კიდე არაფერი. და აი მიდიან აკადემიკოს ხარაძესთან და ეუბნებიან: მისმინე, ბაბუ, აბა განსაჯე ვინაა ჩვენ შორის ყველაზე ძლიერიო.</div><div><br /></div><div>აკადემიკოსი პასუხობს: ეგ ნუ ძველ ქართულ ზღაპრებში და მითებში უნდა ჩავიხედოთ, იქ ეწერება უეჭველიო. ხოდა ამოიღეს ზღაპრები, გადაშალეს და წაიკითხეს: ბადრიმ, უსუპმა და ამირანმა ცაში ისროლეს თავიანთი კომბლები. ადრე თუ გვიან ყველა კომბალი უკან ჩამოვარდა, ამირანის კომბალი კიდე არა. ხოდა იმათმაც აღიარეს რო ამირანი ყველაზე ძლიერიაო. </div><div><br /></div><div>ამის გაგონებაზე ბადრიმ და უსუპმა თქვეს: ათასი სირობა შეიძლება მანდ ეწეროს. უნდა შევამოწმოთ სინამდვილეში როგორააო და რო ისროლა სამივემ თავისი!.. მაგის მერე სამი დღე ციდან კომბლები ცვიოდა, მარა ამირანის კომბალი ცვეტში აღარ ჩამოვარდა.</div><div><br /></div><div>ამაზე ამირანს მაგრად გაუჭედეს: შენი კომბალი არ იქნებოდა ნამდვილი, უეჭველი ჰელიუმით დააკაჩავე წინასწარო. ამირანი კიდე: ჰელიუმით, ხო, ამბობთ? აბა ამაზე რაღას იტყვით? და ამაზე? ამაზე? და ამ სიტყვებით ისროლა ცაში ფარი, ხმალი, ხანჯალი, საბრძოლო ნაჯახი, მუზარადი, ჯაჭვის პერანგი და ცხენი. უნდა ითქვას რომ ამ ყველაფრიდან მარტო ცხენი დაბრუნდა უკან, ისიც ხუთი დღის მერე, როცა ყველას უკვე დავიწყებული ქონდა. ჩამოვარდა, დედის გინებით თავი შეიბერტყა და ერთი მოშნი წიხლით ეხლა ამირანი ააგდო ცაში.</div><div><br /></div><div>ეჰე! მიფრინავს ამირანი ცისკენ, ხედავს - რაღაც წამართული კერპია! იასნია ეგრევე წიხლი დაუშვა სიფათში. უცებ საიდანღაც მფრინავი ეშმაკების ბატალიონი გაიჩითა. ამირანმა ესენიც მიმოფანტა და გააგრძელა გზა, რო ცაში რამე ხვრელი ნახოს რო მიწაზე დაბრუნდეს.</div><div>მარა ეს კერპი სინამდვილეში რაღაც კერპი არა, ნეფრიტის იმპერატორი აღმოჩნდა. საიდან გაჩნდა იქ? ნუუ, იყო ასეთი დროც: არმაზი უკვე წავიდა, ქრისტე ჯერ არ იყო მოსული ხოდა აი რაღაც ჩინური წარმოების ნეფრიტის იმპერატორი ბლატაობდა. ამირანს კიდე ეგონა რო კერპია - და ძალიანაც მიქარა! იმიტორო იმპერატორმა მაგრად ცუდად ჩაიდო გულში წიხლი და ამირანზე შურიც იძია. პირველ რიგში ყველა ხვრელი ამოავსო, რო მიწაზე არ დაშვებულიყო ამირანი. მეორეც, მთელ ზეცაში დუქნები გახსანა რო აი უეჭველი აღარ დაბრუნებულიყო უკან. და ამ ყველაფრის მერე საქართველოს მონღოლების ურდო შეუსია. ხოდა მოვიდა ეს ურდო და ათასი სირობა აკეთა, რის შედეგებსაც ეხლა ჩენ ყველნი ძალიან კარგად ვხედავთ.</div><div><br /></div><div>მაგარი ბანძი დროება დაუდგა საქართველოს, ეგ უეჭველია. სამაგიეროდ ტიბეტში დადგა კარგი დრო: დამპალი მონღოლები საქართველოში რო გადმოსახლდნენ, უკვე აღარ იპარავდნენ და აყაჩაღებდნენ პლანის ძირებს ტიბეტურ ბოსტნებში და ტიბეტელმა გლეხებმაც ბევრი-ბევრი წლის მერე როგორც იქნა პლანის მთელი მოსავალი ბოლომდე აიღეს.</div><div><br /></div><div>მოსავალი იმდენი გამოვიდა, მომავალ წელს არც დაუთესიათ, წინა წლის მორჩენილს ეწეოდნენ კიდე, მარა კიდე ერთი წლის მერე მაინც დათესეს. და აი, რო მოუწია მოკრეფის დრომ, შარშანწინდელი დარჩენელი პლანიდან კიდე სამი ტონა სუფთა ჰაშიში გამოვიდა! ხოდა, აი იმისგან გამოძერწეს ბუდას უზარმაზარი ქანდაკება, ზემოდან ცვილის თხელი ფენით დაფარეს, მერე მოაოქროვეს და წმინდა მთის მწვერვალზე დადგეს. იქ კიდე ასი წლის მერე ნაგვითა და თოვლით დაიფარა და ტიბეტელებსაც დაავიწყდათ. არა, ნუ იასნია კი არ დაავიწყდათ რო მთაში პლანის ბუდას ქანდაკებაა, ახსოვთ და ლეგენდებსაც ყვებიან, რო სადღაც მთაში არის ბუდას სამტონიანი ქანდაკება, სულ სუფთა ჰაშიშით გაკეთებული და ვინც მოწევს ანდა თუნდაც ერთხელ პროსტა ბოლს შისუნთავს ანდა უბრალოდ ვინც მოწია იმას შეეხება ხელით, ეგრევე სამუდამო ნირვანაში გაეძრობა და ვსიო! ვსმისლე, იმენნა ვსიო და ეგრე!</div><div><br /></div><div>და მთელ დედამიწაზე მარტო ერთმა ადამიანმა იცის სად დგას ეგ ქანდაკება. არის თბილისში ერთი ბიჭი, სახელს არ ვიტყვი, იმიტორო ინიღბება ტიპი. მით უმეტეს რო ასათიანზეა ეხლა. ნუ, გაგიჯდა რა. მამენტ იყო გასაგიჟებელი რაც იყო, იკაიფეთ: აქვს ტიპს ერთი წელი პირობითი. ხოდა მოდის ოქროსუბნიდან ჯიბეში ორი კარობკა მოსაწევით, უცებ რო პატრულმა გაშმონოს ციხეა ბლიად! ხოდა, მოდის-მოდის და უცებ გვერდზე ატორმუზებს მანქანა, იქიდან ვიღაც ნაშა გადმოდის, და კისერზე ეკიდება ყვირილით: შოთიკო! რა კარგია რო გიპოვე! თან კიდე გუგები თვალებზე ფართო აქვს, მიდი და გააგებინე რო შოთიკო არა ხარ. აი ასე! ამ დროს კიდე ორი კარობკა მოსაწევია ჯიბეში, ერთი წელი კიდე პირობითი - იტოგში ეხლა პატრული მოემსერება და ვსიო! და სანამ ამას ფიქრობს ნაშა ეუბნება: შოთი, ბოდიში რო მაშინ აი ასე გამოგვივიდა ყველაფერი, მოდი ეხლა ვქნათ აქვეო! და იწყებს ძალიან სწრაფად ტანზე გახდას.</div><div><br /></div><div>ტიპი პროტსა უყურებს და ფიქრობს: ვახ ჩემი! არა, იმ პონტში კი არა რო ის გოგო მართლა ძალიან მაგარია, კაკრას ნაშა ისე რა იყო, საშუალოდ, მარა პატრულს ეგ ხო მაგრა ახატია! აი, მოვლენ ეხლა უეჭველი და ამ დროს ჯიბეზე ორი კარობკა, ერთი წელი პირობითი და ამ ყველაფერთან ერთად შიშველი ნაშა დგას მაგარი დაბოლილი! და ის ტიპები, რომლებიც მანქანაში სხედან რაღაც ნიტოდ იყურებიან, ყველაზე ტანად დიდი რომელიცაა კიდე უკვე გადმოდის რო გაასიანის აბა რა ხდება და დასასჯელი დასაჯოს. და კაკრას ამ დროს პატრულიც მოეთრა, იტოგში პიზდეცია!</div><div><br /></div><div>და ამ დროს უცებ ბაბაააააახ! და აღარაა პატრული! მერე კიდე ერთი ბაბააბააააახ! და არაა მანქანა ტიპებიანად. მერე კიდე ისევ ბაააახ! და აღარაა ნაშა! ეს, იკაიფეთ, კაროჩე ციდან ცვივა ის ყველა სირობა რაც ოდესღაც ამირანმა ცაში ისეროლა! და მიასრისა ყველა სირი! ბოლოს კიდე ჩამოვარდა თვითონ ამირანიც, შეიგინა, დაიფერთხა ტანსაცმელი და წავიდა ცხენის საძებნელად.</div><div><br /></div><div>ხო! ხოდა აი ამ ტიპმა კაკრას მაგის მერე გარეკა. ნუ, ნიტოშტო გარეკა, არაფერიც არსად არ გაურეკია, პროსტა აზრზე მოვიდა რო ოდესღაც, დიდი ხნის წინ, რომელიღაც წინისწინა ცხოვრებაში იყო ძველი ტიბეტელი მოქანდაკე და ერთხელ გამოძერწა სამტონიანი ქანდაკება სუფთა ჰაშიშისგან. ეგ კიდე რა: დაჟე ზუსტად გაიხსენა ადგილი, სადაც მერე ეს ქანდაკება დადგეს! ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: დებილი ხარ, მკურნალობა გჭირდებაო. არადა, სინამდვილეში რომელია მაგათში დებილი ეგ კიდე გასარკვევია მამენტ.</div><div><br /></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-28387769851932896022008-10-11T05:30:00.002-07:002008-10-11T05:39:18.223-07:00ზღაპარი წრუწუნაზეორიგინალი აქ: <a href="http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=2&smenu1=1&inctext=6"><blockquote>http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=2&smenu1=1&inctext=6</blockquote></a><blockquote></blockquote><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">(ზოგჯერ მგონია რო ეს ყველაზე მაგარი ზღაპარია)</span> <div><br /><div><img src="http://www.pixelmech.com/wp-content/uploads/2008/02/acrylic-mouse.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" border="0" alt="" /></div><div>ეს ისტორია მოხუცი რასტამანის ცხოვრებიდანაა. კაროჩე, იღვიძებს მოხუცი რასტამანი დილაადრიან თავის ბაითში და ორ რამეზე ფიქრობს. პირველი: აუ, როგორ ასწორებს. მარა, ეს ჩისტა აბსტრაქტული ფიქრია, სეზონზე პასტაიანად ამას ფიქრობს, როგორც კი გაიღვიძებს: აი, როგორ ასწორებს და რამე. იმიტორო ცვეტში მაგრად ასწორებს. ტანი ბუმბულივითაა, თავი - ბამბით სავსე ბალიშივით და მუცელი კიდე ცარიელი. აი, კაკრას მეორე ფიქრიც, ფიქრობს: ისე კი ადგებოდა კაცი, შეჭამდა რამეს გუშინდელი დარჩენილებიდან რამესო. იმიტორო გუშინ დობრად დარჩა რაღაცეები, ერთი ბანკა ტუშონკა, პური, ნახევარი ტაფა კარტოფილი, კაროჩე, ბლომადაა ყველაფერი. ხოდა დგება და მიდის რო ბოლო მოუღოს მაგ ყველაფერს.</div><div><br /></div><div>საჭმელი კიდე, ფაფუ, არაა არაფერი. ცარიელი ტაფა დგას და ვსიო. პურიც კი არაა. კაროჩე, ვაბშე არაფერი არაა კაროჩე. ხოდა დგას რასტამანი და ხმამაღლა ფიქრობს: ეს ჩემი საჭმელი ნეტა ვინ მოძოვაო? კარადის ქვეშიდან კიდე ისმის მაგარი სტრაშნი ხმით: <span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">მე შევჭამე შენი საჭმელი!!!</span> რასტამანს დაჟე გაუკვირდა: მაიცა, ეგ როგორ, მე შევჭამე შენი საჭმელი“? რა პონტია? შანსი არაა რო აი ასე მე შემეჭამა შენი საჭმელი. და საერთოდ, ეხლა ნუ ატრაკებ, იმიტორო შენ საჭმელზე აქ ვაბშე ბაზარი არაა, ჩემ ბაითში რა უნდა ვაბშე შენ საჭმელს? ატრაკებ რა იტოგშიო.. ხმა კიდე ეუბნება: დებილო! გიმეორებ: მე შევჭამე შენი საჭმელი! რასტამანი კიდე ეუბნება: შენა და ვაბშე ვინა ხარ, რო ჩემ ბაითზე დებილს მეძახიო? აბა ეგეთი მაგარი თუ ხარ გამოძვერი აბა მაგ კარადიდან და განახებ ვინაა სახლში უფროსიო. ხმა კიდე ეუბნება: კ<span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">იიიი, მაგარი ვარ! სკამს მოეჭიდე, იმიტორო აი ეხლა გამოგიძვრები აქედანო!</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><br /></span></div><div>რასტამანი იასნია მოეჭიდა სკამს. დგას, უყურებს, კარადადიან კიდე არავინაც არ მოძვრება. ნუ, კაროჩე, იდგა ასე ნახევარი საათი და მერე პურზე წავიდა. მოვიდა, დაჯდა საჭმელად. უცებ კარადის ქვემოდან ესმის: ძია, კაი ეხლა, პური მეც მაჭამე ცოტაო!</div><div><br /></div><div>რასტამანი იყურება იქით და ხედავს დამახასიათებელი პახოდკით მოძვრება იქიდან წითელთვალებიანი მწვანე წრუწუნა. და ამბობს: პური მომე რა ძია! რასტამანი კიდე: ბებიშენისა არ გინდა? შენი დებილი ვარ მეო? დავაი ეხლავე ისევ კარადის ქვეშ და ჭამაში ნუ მიშლი ხელსო. მაშინ თაგვი ძვრება უკან და იქიდან ბუზღუნებს: ერთი პატარა ნაჭერი პური რა გახდა ერთი პატარა თაგუნასთვის, მარა პროჭი როა ადამიანი რას იზამ? აი მაიცა შენ, ღამე გამოვალ და ისევ ყველაფერს გავთაქავო.</div><div><br /></div><div>და წავიდა. რასტამანი კი უკვე იზმენაშია. ღამე ხო ან იძინებს, ან ბოლდება. სიტუაციას აერცერთ პონტში ვერ აკონტროლებს იტოგში. წრუწუნას კიდე ერთი რო ღამე არ ძინავს და სიბნელეში ხედავს ყველაფერს, მერე კიდე ეხლა ხო უნდა იჩალიჩო რო საჭმელი დამალო რო ღამე ყოფა არ უტიროს. პიზდეცია მაგარი, რაღა ომი და რაღა ეს, ეხლა ნორმალურად საჭმელსაც ვერ შეჭამ, პასტაიანად წრუწუნაზე უნდა იფიქრო რო არაფერი შეგიჭამოს რო მოდუნდები. შეაკეთა კაროჩე, მოწია და.. პლანიც არ აბოლებს! აი ასეთი წრუწუნაა - მოვიდა და ყველა კაიფი საუკუნოდ გაუტეხა.</div><div><br /></div><div>მაშინ რასტამანი ფიქრობს: ალბათ კაკრას ეხლაა საჭირო რო რასტამანი კატა ვნახო და დავიყოლიო რო წრუწუნას გაუასნოს ყველაფერიო. რასტამანი კატის მოძებნა პრინციპში, ბეზ პრაბლემ. იმიტორო გუშინდელს აქეთ რასტამანული მალაკო აქვს დალეული და ეხლაც შუა ბაითში დევს, როგორ პლანით სავსე ტომარა. და აი რასტამანი იწყებს ყურებზე, ულვაშებზე, კუდზე ქაჩვას.. და ბოლო-ბოლო კატა ახელს მარცხენა თვალს და ამბობს: აუ, როგორ ასწორებს. მარა აი რო მეჭამა რამე კიდე უფრო გაასწორებდაო. რასტამანი მშვიდად და მოთმინებით უხსნის საჭმელებისა და ჩათლახი წრუწუნას სიტუაციას, რომელიც სასწრაფოდ უნდა გაიასნდეს. კატა ყურადღებით უსმენს და მერე ეუბნება: ჯიგარო, იტოგში, როგორც ვხვდები საუზმე დღეს აღარ გვექნება არა? ნუ, მაშინ ცოტას კიდე წავაკიმარებ, კაიო? და ისევ ხუჭავს მარცხენა თვალს.</div><div><br /></div><div>ამ დროს იქვე შემოირბენენ სხვა რასტამანები და ხედავენ თავის ბრატს იატაკზე, პლანით გაგუდული კატის გვერდით, უსასტიკეს იზმენაში. და ეუბნებიან: დაიკიდე ძმაო. აი ეხლა მოვწევთ და მივაკლავთ მაგ წრუწუნას და აღარ გაატრაკებს აქ აღარასოდესო. წრუწუნა კიდე კარადის ქვემოდან ამბობს: ვის მიაკლავთ, თქვე წითელთვალა ვირებოო! ნერვებს უშლის რა და კარადის ქვემოდანაც კიდე იასნია რო არ გამოდის.</div><div><br /></div><div>ხოდა.. მოკლედ რასტამანები ცოფდებიან და ჩალიჩობენ მხეცურ გეგმაზე, როგორ გამოდენონ ეგ თაგუნა კარადის ქვემოდან და სასტიკად დასაჯონ. გეგმა ასეთია: ორი რასტამანი უნდა დადგეს სკამებზე და კარადაზე ზემოდან არახუნოს, კიდე ერთმა მუშტით უნდა აკაკუნოს ზედ და კიდე ერთმა პოლისჯოხი უნდა აჩხიკინოს კარადის ქვეშ, ერთიც უნდა იდგეს კარადასთან ორი ბოთლით, რო როგორც კი წრუწუნა იქიდან გამოძვრება ეგრევე რო დაუშვას. მერე ეწევიან ერთ სიგარეტ გასაგებია რასაც და იწყებენ თავისი ჩანაფიქრის განხორციელებას. ორნი დგებიან სკამებზე და იწყებენ ზემოდან რახუნს, კიდე ერთი რიტმში იწყებს კაკუნს კარადაზე მუშტით, ერთიც იგივე რიტმში პოლისჯოხს ახახუნებს იატაკზე კარადის ქვეშ. მოხუცი რასტამანი კიდე ამავე რიტმში იწყებს ბოთლების ერთმანეთზე კაკუნს. ხოდა, ნელ-ნელა ყველანი შედიან ამ რიტმში და ბოლომდე ისწორებენ რისი და რანაირი გასწორებაც შეიძლება როცა ერთი სიგარეტი გასაგებია როგორიც და რაც გაქვს მოწეული. გამოსდით საკაიფო ინდასტრიალი, წიპა „აიშტუნცენდე ნოიბაუტენი“.</div><div><br /></div><div>ამ სეიშენში გადის ასე თხუთმეტი წუთი და შეიძლება ნახევარი საათიც და უცებ ესმით, რო ვიღაცა გიტარით ყვება. თანაც მაგარი უცხო საუნდია, არაშკარად არა იქაური, მარა ჯიგრული ისეთი, რბილი და რაც მთავარია კაკრას იგივე თემაში ზის. იყურებიან და ხედავენ დგას ვიღაც ტიპი, საერთოდ რო გაუგებარია იქ როგორ გაჩნდა და ეკითხებიან: ჯიგარო, საიდანა ხარო. ის კიდე პასუხობს: სტეფანწმინდიდან ვარ, მივდიოდი აქვე და მესმის სატავი რაღაცას მაგარს უბერავს დრამზე და მეთქი შევუერთდები გიტარითო. ესენი კიდე ეუბნებიან: არა, რაის დრამზე. პროსტა წრუწუნა უნდა გამოვაგდოთ კარადის ქვემოდანო. სტეფანწმინდელი იხედება კარადის ქვეშ და ამბობს: ჯიგრებო, ასე თუ გააგძელეთ მაგას სეზონის ბოლომდე ვერ გამოაგდებთ. იმიტორო უკვე კაი ხანია იატაკის ქვეშაა შემძვრალი - პლინტუსში ისეთი დირკაა სპილო გაეტევა, ნიტოშტო წრუწუნაო.</div><div><br /></div><div>რასტამანები იხედებიან და მართლაც ისეთი დირკაა, ოთახში სკვაზნიაკს აკეთებს. და ამბობენ: ვაააა! შენ ცვეტში მაგარი მოზგი ხარ, სიმონ! ჩვენ აქ პოლისჯოხით და ბოთლებით ვწვალობდით, შენ კიდე ეგრევე დაწვი რო წრუწუნა კაი ხანია მოტყდა. მისმინე, ეგება ისიც იცი ეგ ვირიშვილი როგორ მივაკლათ, რო ბეზპრიდელობით აღარავინ შეაწუხოსო. იმიტორო ჯერ ერთი დღე არაა რაც აქ დვიჟენიობს და უკვე ტვინი წაიღო იტოგშიო. სტეფანწმინდელი ამბობს: ეგ დამოკიდებულია როგორია ეგ თქვენი წრუწუნაო. მოხუცი რასტამანი ეუბნება: ნუ, ეგა, აი ხო.. კაროჩე, როგორი და საზიზღარია, მწვანეა და თვალები კიდე თითქოს პატარა პამიდორები ქონდეს ისეთი აქვსო. სტეფანწმინდელი პასუხობს: ააა, ეგ თუა, ბეზ პრაბლემ. ერთი კვირა არ მოწიოთ და თავისით გაიწოვებაო.</div><div><br /></div><div>ატყდა ერთი ხმაური: ოე, რას ბაზრობ! ფსიქიატრი ხო არა ხარ, შეკაცო. რა პონტში არ უნდა მოვწიოთ ერთი კვირა, ხო გავრეკეთ ყველამ ერთადო. სტეფანწმინდელი კი ეუბნება: მაშინ სხვა გზაცაა, ნაკლებ დაძაბვას მოითხოვს. მოდი ეხლა კაშა გავაკეთოთ, დავდოთ ერთი ასი გრამი ლამბაქზე და დავტოვოთ ღამე ოთახის შუაში. წრუწუნა გამოძვრება, კაშით გაძღება, კაიფში დაეკიდება და სანამ აზრზე მოვა ადგილზევე დავასტუკებთ. ეგრევე ჩავდებთ ბანდეროლში და გავაგზავნით ისრაელში, იმიტორო მასეთი გნიდების ადგილი აქა არააო. ხო, აი ეგრევე ისრაელში გავაგზავნით. პროსტა მანამდე კიდე ეს კარადა აქედან მეორე კუთხეში უნდა გადავდგათო. რასტამანები დაფიქრდნენ და ეუბნებიან: ჯიგარო, ეგება კარადას თავი დავანებოთ? იმიტორო ხო ხედავ რამხელაა, ხუთ ტონაზე ნაკლები არ იქნება უეჭველიო. სტეფანწმინდელი ამბობს: უნდა ვქნათ, ჯიგრებო! არ ვიცი რატო, მარა რაღაც მეუბნება, რო უნდა ვქნათო. და ბევრი ლაი-ლაის გარეშე დგება და აწვება კარადას მხრით. ამ დროს ყველა რასტამანიც დგება, ეხმარება და მაგრა შუსტრად, თითქმის პერეკურებისა და დედის გინების გარეშე დგამენ კარადას მეორე კუთხეში.</div><div><br /></div><div>მერე ისევე შუსტრად წყვეტენ ბოსტანში ბალახს, აკეთებენ კაშას, სამ-სამ კოვზს ჭამენ და ნახევარ საათში მაგრა კარგად არიან. ძირითადი მოტივი აქვთ რო სხედან იატაკზე, მიშტერებიან კაშიან ლამბაქს და ელოდებიან როდის გამოვა წრუწუნა და დაიწყებს ჭამას. ლამბაქი კიდე სუნთქავს უკვე, მიდის რაღაც დვიჟენიები, ყვავილები იზრდება, ჩიტები ჭიკჭიკებენ, სამყაროები იბადებიან და კვდებიან და მთელი ამბები მოკლედ. ხოდა კაკრას ამ დროს ჩნდება თაგუნა, თავით ხტება პირდაპირ კაშაში იწყებს იქ ხტუნაობას, ჭკუმპალაობას, სირბილს და ჭამს, ჭამს, ჭამს - ხოდა მოკლედ, სულ შეჭამა და შუა ლამბაქშივე დაეკიდა. ამ დროს რასტამანები ხვდებიან რო უნდა დაიჭირონ და იწყებენ დაჭერას. ის კიდე იწყებს იმათგან გაძრომას. მოკლედ ესენი ფორთხვით მიყვებიან ის კიდე მიხოხავს. მიხოხავს, მიხოხავს და უცებ შეყვინთავს ისევ კარადის ქვეშ. რასტამანები კიდე ეტაკებიან თავით კარადას და ფიქრობენ: ბლიად! რა შუსტრია ეს მამაძაღლიო!</div><div><br /></div><div>მარა თხუთმეტი წუთის მერე კარადის ქვეშ იწყება ხმაური, თავის ყრუ დარტყმები კედელზე და დედის გინება. იმ პონტში რო თაგუნა მაგარ იზმენაში ეძებს პლინტუსში დირკას და იასნია ვერ პოულობს. იმიტორო კარადა ხო გადაადგილეს. ხოდა დარბის იქ ქვეშ, პლინტუსს ატარანებს და ყვირის: დამატყვევესო ავმა სულებმაო! ამ დროს სტეფანწმინდელი ყოფს კარადის ქვეშ ხელს, გამოყავს წრუწუნა და ეუბნება: რაო წითელთვალა, გაიჩალიჩეო? </div><div><br /></div><div>თაგუნა აფასებს სიტუაციას და ხვდება რო აი ცვეტში გაიჩალიჩა რა. და ამბობს: ჯიგარო, აბა მე რა შუაში ვარ. პროსტა, გუშინ ისე მომშივდა რო ხო აზრზე ხარ და რა ჭამაც არ შეიძლებაო? სტეფანწმინდელი პასუხობს: საჭმელს ყოველთვის მოგცემენ, თუ ნორმალურად ითხოვ, მარა ნაგლობა არაა საჭირო, გამიგეო? წრუწუნა ამბობს: კი, მარა პირველმა ვაბშე მაგან დამიწყო გატრაკება და პური არ მაჭამაო. სტეფანწმინდელი კიდე ამბობს: ოო, ვხედავ რო ცვეტში რეგვენი ხარ და ვერაფერი შეიგნე, როგორც ჩანს მოგვიწევს შენი აღზრდაო. მაშინ წრუწუნა ხვდება რო ტიპი ვაბშე არაა პაცეფისტი, თანაც მაგარი მონდომებულია რო დასაჯოს და ეუბნება: კაი, კაი. ყველაფერი გავიგე იტოგში, ყველა პონტში მტყუანი ვარ, არაა საჭირო ჩემი აღზრდა. უკვე ყველაფერს ვხვდები და აღარც ვიბეზპრიდელებ აღარასოდეს. პროსტა ჩემი აღზრდა არ გინდათ, კაიო?</div><div><br /></div><div>ამ სიტყვებზე სტეფანწმინდელი სვამს წრწუნას იატაკზე და ამბობს: კაი, მარა იცოდე, ეს ბიჭები შენზე კიდე თუ დაიჩივლებენ, შეგიძლია ეგრევე თავიც ჩამოიხრჩო, გაიგეო? წრუწუნა ეგრევე პასუხობს: გავიგე, მოქალაქე უფროსო! და წამში ძვრება კარადის ქვეშ. მერე კიდე ნახევარ საათში ისევ გამოდის უკან და ამბობს: ოე, ჯიგრებო, რაღაც ვერ გავიგე, ჩემი სორო სადააო?</div><div><br /></div><div>მარა რასტამანები უკვე გათიშულები არიან, დაიქანცნენ მთელი დღე ამ ამბებით. დაიღალნენ მოკლედ. თანაც კაშამაც ცოტა დაგრუზა და წრუწუნას პრობლემები იასნია რო მაგრა ახატია ყველას, კატასაც კი არა აქვს რეაქცია. ნუ, წრუწუნამ იბოდიალა დილამდე, სორო იასნია რო ვერ ნახა, მაგრა გაუტყდა და ბაითიდან მოტყდა. და მეტი იქ აღარავის უნახააავს! </div><div><br /></div><div>ჭირი იქა, ლხინი აქა.. ანდა რატო, იყოს ლხინი ორივეგან, რა არა?</div><div><br /></div></div>მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-40483017508177216452008-08-27T01:11:00.000-07:002008-08-27T04:06:06.730-07:00ღვთაებრივი ისტორიაორიგინალი: <blockquote>http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=2&smenu1=1&inctext=12</blockquote><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.absoluteanime.com/reviews/adam_and_eve/adam_and_eve01.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://www.absoluteanime.com/reviews/adam_and_eve/adam_and_eve01.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />კაროჩე, ეხლა ხდება - ჯას მოუნდა სამყაროს შექმნა. სამი დღე იჩალიჩა, თითქოს ყველაფერი შექმნა, მარა რაღაც მაინც ნიტო, აკლია რაღაც. ხოდა, ზის და ფიქრობს: ნეტა რა უნდა აკლდეს ნეტაო. და აი ქვეცნობიერი ხმა ეუბნება: განჯა! განჯა არაა ვაბშე შენ სამყაროშიო. უყურებს და მართლაც, თითქოს ყველაფერი ასწორებს, მარა განჯა არსად იზრდება, გეგონება ციმბირი იყოს.<br /><br />და აი ჯამ შექმნა განჯა. დაჯდა, მოწია, მიმოიხედა და ფიქრობს: ვახ, ჩემი! ეს რა პაპსა რაღაცეები გამიკეთებია სულ. აი, მართლა უნდა ჩავუჯდე ერთი და რაიმე სერიოზული, ინდი ვეშები უნდა გავაკეთოო. რამე ისეთი, მაგარი მოშნი, რო ასწორებდეს მაგრად, თორე გარშემო სპლაშნოი გალიაკია ყველა პონტში, ტელევიზორში როგორცაა ეგრეო. და ჯამ შექმნა რასტამანი.<br /><br />შექმნა და ეუბნება: აი, უყურე, ძმაო. ეს შენ მზე, ეს შენ ზღვა, ეს შენ ხილი და ბოსტნეული, აი ეს შენ კიდე მოსაწევი. კაროჩე, სამოთხეა, ერთი სიტყვით, ცვეტში. იცოცხლე და იხარე. რასტამანმა კიდე მოწია განჯა და ამბობს: ისე, ეხლა მუსიკა გაასწორებდა მამენტო.<br /><br />ხარაშო. შეუქმნა ჯამ მუსიკალური ცენტრი და დისკები კიდე ასე შვიდი ათას ხუთასი, ცოტა mp3-ებიც. და ეუბნება: ნახე - მზე, ზღვა, ხილ-ბოსტნეული, ხიზილალა ცხრა და ოცად, პივაში თუ გინდა იბანავე, 3-მეტრანი პლანის ბუჩქები, ცენტრში ბობ მარლი - რასტამან ვაიბრეიშნ, იეა! პოზიტივი! იცხოვრე კაროჩე და იხარე. რასტამანმა დისკი ბოლომდე ჩაკლა და ამბობს: აუ, გიტარაზე დაკვრა გაასწორედა ეხლა მაგრადო.<br /><br />ხარაშო. შეუქმნა ჯამ გიტარა. და ამბობს: აი, ეხლა კი თითქოს ყველაფერი ისეა, როგორც უნდა იყოს. მზე, ჰაერი, ზღვა, ხილ-ბოსტნეული, ისევ და ისევ ჯანჯუბასი. სხვათაშორის, მაგარი საკაიფო განჯუბასი, ნიტოშტო რაღაც ინდური თუ მაროკოული. იცოცხლე, რა და იხარე, იტოგში. რასტამანმა გიტარაზე დაუკრა და ამბობს: ე, ერთი გოგოც რო მყავდეს, აი მერე მესმის მართლა ყველაფერი რო ისე იქნება, როგორც უნდა იყოსო, კაცო.<br /><br />ხარაშო. შეუქმნა ჯამ გოგო. ცვეტში მაგარი გოგო შეუქმნა. და ამბობს: კაროჩე, აჰა თქვენ ეს სამოთხე. იცოცხლეთ და იხარეთ. მე კიდე წავალ ბათუმში დასასვენებლად. თორე, უკვე მაგრად დავიღალე აქ თქვენთვის სამოთხის ჩალიჩითო. და წავიდა.<br /><br />ერთობიან კაროჩე, რასტამანი და გოგო სამოთხეში, განჯას ეწევიან, მუსიკას უსმენენ, სიმღერებს მღერიან, გიტარაზე უკრავენ, გაზონებზე სექსით კაიფობენ. აი, ასეთია სამოთხის ცხოვრება. საჭმელი გარშემო ოხრადაა, სამსახურში სიარული არაა საჭირო, სეზონია მთელი წელი, მენტები არ ატრაკებენ, მამები ტვინს არ ჭამენ. აი, ასეთია აი სამოთხის ცხოვრება.<br /><br />და შემთხვევით იქვე ჩაისრიალა გველმა. გამხდარი, ფერმკრთალი, გუგები წერტილებივით აქვს, გადაპარსული, მთელი ტანი - ერთი სპლაშნოი ვენა, თავიდან კუდამდე სულ დახვრეტილი. რასტამანები ეუბნებიან: ჰეი, გველო! მოდი, მოსრიალდი აქეთ, განჯა მოვწიოთო. გველი კიდე ამბობს: მადლობა, ხალხო. არა, მართლა მადლობა. მარა ეგ იმენნა ბავშვური პონტია, პლანის წევა. იმიტორო სინამდვილეში მაგაში საკაიფო არაფერია. ისე, პროსტა ასწორებს, მაიმუნურად, მუსიკის მოსასმენად.. არა, ხალხნო, ეგ რა კაიფია? კაიფი ისაა რო ჰოპ! და გაფრინდები. და დაფრინავ, დაფრინავ, დაფრინავ თბილ ბეზპრიდელში.. აი ეს მესმის კაიფი.<br /><br />მაშინ რასტამანები ეკითხებიან: ვა, ეგ კაიფი სად იშოვებაო? გველი კიდე, ეშმაკურად ყვავილს აჩვენებს: ა, აგერაა, კაიფი, თქვენ ფეხქვეშ იზრდება. ხო ხედავთ, ღერო და ზედ პატარა მწვანე კოლოფები, კოლოფებში კიდე თეთრი წვენია. აი, კაკრას მაგ თეთრი წვენიდან ეხლა წამალს მოვხარშავთ, ეგრევე ვენებში შევუშვებთ და ეგრევე აზრზე მოხვალთ რა არის ნამდვილი კაიფიო!<br /><br />რასტამანი ეუბნება: ასწორებს! მოდი მოვხარშოთო. გოგო კიდე ეუბნება: მაიცა. ეს ხო ისაა, რაზედაც ჯა გვეუბნებოდა რო არ ჭამოთ, არ დალიოთ და არ მოწიოთ, არც მოხარშოთ თორე გაშავდებით, შეჯდებით და ბოლო-ბოლო ისე ჩაეფლობით, რო ვეღარ ამოხვალთო. გველი მაგაზე ამბობს: ნუ, ეგ ცოტა კი გადაუჭარბებია. ნუ, ხო, შეიძლება ცოტა შეჯდე, მარა არაფერი საშიში მაგაში არაა - იჯდები, იჯდები და ჩამოხტები მერე. არაფერსაც არ ჩაეფლობი, იმიტორო თუ ჭკუით მიუდგები, სინამდვილეში საშიში მაგაში არაფერიაო.<br /><br />მაშინ გოგო ამბობს: როგორ თუ არაა საშიში, რახან ჯამ თქვა, ზნაჩიტ არის. გველი ამბობს: ეგ პროსტა, ამ საქმის კურსში არაა. თვითონ ხო არასოდეს გაუსინჯავს, როგორ უნდა იყოს აზრზე. აი, თქვენ კიდე ადექით და გასინჯეთ, და ეგრევე ჯაზე მეტი გეცოდინებათ ამ ამბავში. ხოდა, იტოგში, დაიყოლია გველმა ეს ჩვენი რასტამანები რო გაეჩხირათ იმათ. შეიშვა თვითონაც ერთი ოთხი კუბი და კიდე თავის შავ ბრატებსაც დაუძახა. იასნია პონტი რო გაეძრო.<br /><br />ხოდა დატრიალდა სამოთხეში სტანდარტული შავბნელი ამბები. დილიდანვე გაჩხერა, საღამოსკენ დაგონკა - და მთელი დღე სხედან დაშტერებულები, იფხანენ და ფეხსაცმელებს ათვალიერებენ. ჭირია კანკრეტნი. და არანაირი კაიფი - ისე, ასწორებს იასნია, მარა არამიწიერი კაიფი სადაა? გველი კიდე ამბობს: ეგ პროსტა ჯერ იმენნა ვერ დაამუღამეთ, აი როცა დაამუღამეთ იქნება კაიფიცო.<br /><br />ხოდა, დაიწყეს რასტამანებმა დამუღამება. ჯერ ნახევარი კუბი, მერე კუბი, ორ კვირაში უკვე ოთხიც შეიშვეს. სულ კაიფი უნდათ უზომო - კაიფი კიდე არაა და არა. და კაკრას ამ დროს წამალი გათავდა სამოთხეში! გველი ამბობს: მოდი პლანი გადავცვალოთ წამალზე, პლანი ხო მაინც უკვე აღარ გვისწორდება, მოდი და გადავცვალოთო.<br /><br />გადაცვალეს კაროჩე პლანი წამალზე. მერე ბოსტნეული და ხილი გააბარიგეს, მერე ცენტრი გიტარიანად, მერე ზმანიც. კაროჩე, ბრუნდება ჯა შვებულებიდან და ხედავს - სამოთხები მოშნი ბარდაკია, მანქანები ყრია ყველგან, დაჯმულია, დაფსმულია, ვიღაც ძველი ბიჭები დვიჟენიობენ, და საცაა ძაღლებიც უნდა გაეძრონ.. და კიდე ვიღაც ვაბშე უცხო ტიპები ტყეს ჭრიან. ჯამ ეგრევე გაუტრაკა: რა პონტში ჭრით, ვინა ხართო? ისინი კიდე: მოდი, ბაბუ, შენ საქმეს მიხედე, პრობლემები თუ არ გინდა - ეს ტყე ვიყიდეთ, კუბამეტრი - კუბში ფასადი.<br /><br />მაშინ ჯა იძახებს თავისთან რასტამანს და გოგოს. მოდიან ორივენი: გამხდრები, ჭუჭყიანები, თავგდაპარსულები, შიშვლები, ხელ-ფეხ-დადირკულები. მოვიდნენ, დგანან, იფხანებიან. ჯა ეკითხება: შიშვლები რატო ხართო? რასტამანები პასუხობენ, იმიტორო გვცხელაო. მაშინ ჯა ეკითხება: აა, ეტყობა წამალზე ხართ შემჯდებიო? რასტამანი ამბობს: ეგ გველის ბრალია, მაგან შეგვსვა, ჩათლახმაო. ეხლა კიდე აი, ვსხედვართ და ვერ ვაგდებთო. მაშინ ჯა იძახებს გველს, მარა ის უკვე სადღაც სხვაგანაა გაპარული. სადაც მეტი წამალია. იმიტორო, აზრზე მოვიდა რო აქ უკვე პონტი მორჩა მეტს ვეღარაფერს გამორჩება, სხეულის ძალადობრივი დაზიანების გარდა.<br /><br />აი აქ კი ჯა მართლა გაბრაზდა. ადგა მთელი სიმაღლით, ცამდე რო მიწვდებოდა ისე, და რო დაიღრიალა: <span style="font-weight:bold;">აბა ყველამ გააჯვით აქედანო!</span> და უცხო ტიპები თითქოს არც ყოფილან ისე მოტყდნენ. დარჩნენ მარტო რასტამანები. დგანან შიშვლები, სიცივისგან აკანკალებთ - იმიტორო უკვე გამოდიან და დაგონკა კიდე არა აქვთ. ხოდა ჯამ აიყვანა ორივე, ერთმანეთს შეაზილა როგორც პლასტელინი, ერთი გროვა მიიღო და მერე იქიდან ახლიდან გამოძერწა ორივე, სექონდ ჰენდში უყიდა ახალი ზმანები, პლანი თვითონ დათესეს და ცხოვრობდნენ ისევ ისე, როგორც ადრე, და სამოთხიდან არავისაც არ გამოუყრია. და არც მაგათი შვილები გამოუგდია იქიდან არავის, არც შვილიშვილები. და დღემდე ჩვენ ყველანი იქ ვცხოვრობთ, მარა ზოგჯერ ვერ ვამუღამებთ. მარა თუ ვამუღამებთ.. ნუ, მოკლედ.მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-26115994494824176042008-07-26T18:16:00.000-07:002008-07-26T18:38:59.458-07:00ჩინელზე<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.sideorderofninjas.com/images/bigtrouble-03.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://www.sideorderofninjas.com/images/bigtrouble-03.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><blockquote>http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=2&smenu1=1&inctext=3</blockquote><br />ისე, ასწორებს არა, ჩინელი რო ხარ, ხო? ტაი-ჩი-ჩუანი, ციგუნი, რამე. დაოსური ალქიმია, კაროჩე. და კიდე სხვა ჩინური ამბები. ხო, შაოლინი - ჰე! არა, ასწორებს რა. ხო, ასწორებს, კი. ხოდა, აი ამ ჩინელს ერთხელაც ესიზმრება სიზმარი: ვითომ, იძახებენ ჯადოქრების სასწავლებელში და კარტებზე მკითხაობას ასწავლიან. ანდა, რაის კარტზე, სიმონ? იცინზე ასწავლიან მკითხაობას.. თუ იქნებ მაინც კარტი იყო, ა? არა! შანსი არაა. ცვეტში იცინზე. ხოდა მოკლედ კაი ხანი ასწავლიან, 1-2 წელი და ეს ყველაფერი ესიზმრება. მერე, იღვიძებს და იწყებს მკითხაობას, თანაც ისე, რო ნამკითხავები ერთი-ერთზე უსრულდება ყველა. აქ ჩინელები ყელანი ეუბნებიან: რა მაგარია, სიმონ, სერიოზულად მკითხაობ, თანაც ყველაფერი რო სრულდება, ე! ეს კიდე ეუბნება: მომეცით ათი.. არა, ოცდაათი, კი, ცვეტში ოცდაათი დოლარი სეანსში, კაროჩე. ანდა, ჯობია ორმოცდაათი. ხო, ორმოცდაათი! სერიოზულია! ორმოცდაათი დოლარი სეანსში, ნაღდად კაი პონტია! დღეში 2-3 ათასსაც გავქაჩავ, რამე რო იყოს.. კი გამოვა ბეზ-პრაბლემ. ეს ხო შანხაია, ასეთი დიდი ქალაქი, ერთი ათ მილიონიანი მოსახლეობით.. და ყველანი ჩემთან ივლიან. ერთი კვირით ადრე დაიკავებენ რიგს. ერთი წლის მერე მაგრა კარგად ვიქნები, ვზივარ ჩემთვის ოფისში, ვიღებ მოთხოვნებს, კვირაში ოცზე მეტს არა. კვირაში ათასი უნდა მეყოს. მოკრძალებულად, მართალია, მარა ცხოვრება შეიძლება. ვიყიდე ვთქვათ თორმეტოთახიანი ბაითი, კაი ნოუთბუქი, დივიდი თავის საუნდ-სისტემით, მიკროვალნოვკა (პლანი რო გამოვაშრო) - და მეტი რა უნდა საწყალ ჩინელს რო?<br /><br />ხო.. ამ დროს ისევ მიძახებენ იმ ჯადოქრების სკოლაში, ეგ კიდე ჩინეთის მეორე ბოლოშია. ჯანდაბას. მივდივარ, ვეკითხები: რა ხდება? ისინი მეუბნებიან: ეხლა ისევ უნდა ისწავლოო. ვეუბნები: ჯიგრებო, კაით რა, რაც საჭიროა, ყველაფერი ვიცი უკვე, რაღაის სწავლა მჭირდება? მეუბნებიან: ეხლა შენ აქ ნუ ატრაკებ, გამოგიძახეს - ზნაჩიტ უნდა გამოცხადდე პირველ სექტემბერს და მერე სწავლა, სწავლა და სწავლა. შენ კიდე უკვე კვირაზე მეტით დააგვიანე. ამ ჯერზე მარტო გაფრთხილებთ, მერე კი აღარ მოგეფერებით. ვფიქრობ: ვახ, მაგარი ტასკაა. ისინი კიდე ეგრევე მასწავლიან გაქრობა-უჩნარობას.<br /><br />ხოდა, უჩინმაჩინი ვარ, იტოგში. მკითხაობას იასნია თავი დავანებე იმიტორო აღარაფერში მჭირდება. რაც მინდა, იმას ეგრევე უფასოდ ვიღებ. ტრანსპორტი უფასო, ყველა პონტი უფასო. კაროჩე, სადაც მინდა იქ ვაბირჟავებ, სადაც მინდა და როგორც მინდა ისე ვერთობი, ხან ამერიკაში ვარ, ხან ინდოეთში. დონე ვარ! უჩინმაჩინობა მაგრა ასწორებს! ხანდახან ჩისტა პრიკოლის პონტში ვჯდები ეგრევე პატრულის გვერდზე და ვეწევი. დადიან ეს პატრულები, ჰაერს ეჭვით ყნოსავენ და ვერაფერი გაუგიათ. თითქოს სუნი კია, მარა საიდან? ერთხელაც პატრულში გავიჩითე ანტინარკოტიულ თათბირზე და პატრულის უფროსს ეგრევე სამი პარავოზი მივართვი. უფროსმა ერთი თვალები დახამხამა და ეგრევე იდეა მიაწოდა თავის პატრულებს: მოკლედ, ძმებო, ჩვენი უპირველესი ამოცანაა ყველანაირად შევუწყოთ ხელი ნარკოტიკების ლეგალიზაციას და გავრცელებას. გაუმარჯოს ფსიქოდელიურ რევოლუციას, ვაშა! მერე აღებს სეიფს და ყველას ურიგებს ათასი ოპერაციიდან ამოღებულ პლანს. ხუთ წუთში ოთახში მაგარი ბლანტი ბოლი დგება და რომელიღაცა ოპერი ამჩნევს ამ ბოლში ჩემს მკრთალ სილუეტს. ბიჭებო - ყვირის - ღალატია, გვითვალთვალებენ. ხო აზრზე ხართ პატრული იზმენზე რა სერიოზული რამეა! ამოიღო ყველამ პისტოლეტი და უფროსი ყვირის: არ ესროლოთ! ცოცხლად ავიყვანოთო! კაროჩე, ეხლაც აზრზე არა ვარ, იქიდან როგორ მოვტყდი.<br /><br />ხო, რას ვამბობდი? ააა, ჩინელზე არა? ნუ, ხო. კაროჩე, ესეიგი, ჩინელზე. ის იყო უჩინმაჩინობის მუღამი დაიჭირა, რო პირველ სექემბერს ისევ ჯადოქრების სკოლაში იბარებენ. ეს კიდე ეუბნება: არ ჩამოვალ. ისედაც, რაც საჭიროა, ყველაფერი ვიცი. მაშინ ამათ ჩერეზ ნულოვანი მატერია, ეგრევე თავისთან მიყავთ მაინც და ეუბნებიან: ვსიო, უკვე ყლში ამოხვედი. ეხლა ჯერ ჯოხებით გცემთ და მერე კედლებში გავლას გასწავლითო. ეს აუბნება: გააჯვით ვაბშე და ეგ თქვენი ჯოხებიც ტრაკში გაიკეთეთ, აღარ მინდა თქვენთან სწავლაო. ესენი კიდე: შენ ვაბშე ვინ გეკითხება, გინდა თუ არ გინდა. რახან ერთი აგირჩიეთ, არსადაც არ წახვალ აწი. ეს ეუბნება: აზრზე არა ხართ არავინ, ისე კარგად წავალ, რო თქვენი მოწონებული. და კაროჩე გადაიქცა ცივ გვამად ეგრევე. ამ თვითნებობისთვის სასჯელად შემდეგ ცხოვრებაში ხდება ერთი ჩვეულებრივი ქართველი ტიპი და გიყვებათ აი ამ ამბავს ჩინელზე. თქვენ კიდე ამბობთ, პლანი ტრუხააო. არა, იასნია ინდური და დაჟე გალისაც არაა, ისეთი ნარმალნი სამკაციანი მოსაწევია. პროსტა აი კიდე ერთი მასტერკაც, ბოლომდე გავისწორებთ და ეგაა რა, სხვა რაღა უნდა იყოს რო?მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-72897244884916887422008-07-22T14:48:00.000-07:002008-07-22T15:09:34.417-07:00მოხუცები<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://media.bigoo.ws/content/image/funny/funny_945.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px;" src="http://media.bigoo.ws/content/image/funny/funny_945.jpg" alt="" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><br /><br />უკაცრავად ცოტა ხანი რომ არაფერი მითარგმნია.. სამსახური, ბანკი.. ნუ, ხო აზრზე ხართ.<br /><br />სამაგიეროდ, ეხლა მაგარი ზღაპარი იქნება, ასე ვთქვათ არა მხოლოდ რასტამანული ;)<br /><br />ორიგინალი აქაა: </span><blockquote><span style="font-size:85%;">http://rastaman.tales.ru/index.php?page=3&menu1=1&menu2=5&smenu1=4&inctext=7</span></blockquote><div style="text-align: center;"><span style="font-family: webdings;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">მოხუცები</span></span><br /></div><span style="font-size:100%;"><br />იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა, იყო ერთი მოხუცი ცოლ-ქმარი, ბებრები არა, მარა აშკარად მოხუცები. ხოდა, ცხოვრობდნენ იტოგში, ცხოვრობდნენ და გადაწყვიტეს ბინის დალაგება. ბინა კიდე პატარა კია, მარა მაგარი არეულია, სადაც გაიხედავ მოუწესრიგებელი და დასალაგებელია.<br /><br />დასხდნენ დივანზე და ფიქრობენ: რითი დავიწყოთ ნეტაო. არადა ჯდომა მაგრად მოსახერხებელი სულაც არაა, აი წოლა კია მაგრად მოსახერხებელი, ხოდა იასნია რო წამოწვნენ. წვანან თავისთვის, ჭერს უყურებენ, რაღაცა ჯენის ჯოპლინს უსმენენ. ჭერზე კიდე მარშით მიდის რუკზაკიანი ტარაკანების ჩაწყობილი კოლონა, კუხნიდან ეგრევე ფორტოჩკაში.<br /><br />ვახ, ჩემი! - ამბობს ბაბო. ნი ხუია სებე! - ამბობს პაპა. ტარაკანების კოლონას უკან მიყვება ვირთხების კოლონა სუმკებით და ტაჩკებით, ისინიც პირდაპირ ფორტოჩკაში. ვირთხებს მიყვებიან თაგვები, თაგვებს კიდე პატარა პოლცილელუკები, ყველანი ბარგით და იასნია პირდაპირ ფორტოჩკაში ისინიც.<br /><br />აქ პაპა ბაბოს ეკითხება: დედაკაცო! სად მიდიან ჩვენგან ესენიო? ბაბო პასუხობს: ბერიკაცო! აბა მე რა ვიცი, არა ჯობია მაგათვე კითხოო?<br /><br />პაპაც ადგა და კითხა. პატარა პოლიციონერუკები ერთ ხმაში პასუხობენ ყველანი: რა? არ იცით? <span style="font-weight:bold;">იქ ხო ცირკი ჩამოვიდა!</span> და ყველანი გადიან, დაჯე ფორტოჩკასაც იხურავენ ზურგსუკან.<br /><br />პაპა წამოხტა ეგრევე დივანიდან, ფორტოჩკა გამოაღო, თავი გაყო და ხედავს რო თურმე ეს ყველა ჭირი პირდაპირ სახურავისკენ მიეთრევა, კედლის აყოლებით. მაშინ პაპა ბაბოს ეუბნება: მოდი ჩვენც ავიდეთ სახურავზე, რა იცი და მართლა ცირკია ჩამოსულიო?<br />ბაბო ეუბნება: არა. ცირკში ვაბშეტა რუკზაკებით არ დადიანო. მით უმეტეს ტაჩკებითო. უეჭველი სხვა რაღაცაა ჩამოსული.. დაჟე უფრო სწორი იქნება - ჩამოფრენილი. მარა ჩვენ იქ მოხვედრის შანსი მაინც არა გვაქვს, სხვენია დალუქულიო.<br /><br />პაპა პასუხობს: ეგ მარტო ჩვენ პადიეზდში, გვერდითაში კიდე ბიჭებმა უკვე დირკა გააკეთესო. წამო ცვეტში, ვნახოთ რა ჩამოვიდა თუ ჩამოფრინდა თუ რაცაა კაროჩე, წამო ვნახოთო.<br /><br />და აი, შედიან გვერდითა პადიეზდში, ადიან სახურავზე და იქ არაფერიც არაა! არც ცირკი, არც რამე სხვა და არც ვაბშე არაფერი. იდგნენ ცოტა ხანი, კეფა მოიქექეს, მერე ჩამოსხდნენ, მერე წამოწვნენ, არადა სახურავი თბილია, ცაში მზე ანათებს, ცხრათვალა, პატარ-პატარა ღრუბლები მშვიდად მიცურავენ. პაპა ბაბოს ეუბნება: კაროჩე, ორიდან ერთია რა. ან უკვე გაფრიდნენ, ან გლუკები გვაქვსო. ბაბო ამბობს: ისე, საინტერესოა გლუკები რას უნდა ექნა ნეტა, ჩვენ ხო უკვე ერთი თვეა არც კი მოგვიწევია რამეო?<br /><br />პაპა ამბობს: შანსი არაა რო მე და შენ მთელი თვე არაფერი მოგვეწიაო. ბებო კიდე: ნაღდად გეუბნები, არ მოგვიწევია. ბოლოს შენ დაბადების დღეზე დავბოლდით კარგადო. პაპა კიდე: ხო.. მაგარი დავბოლდით მაშინო! მერე სიჩუმეა: წვანან, ჩუმად არიან და იხსენებენ. ცვეტში მაგრად დავბოლდითო! ისე, სხვათა შორის მაშინ სულ რაც გვქონდა ხო არ მოგვიწევია, ცოტა დარჩენილი სადღაც უნდა იყოს სახლშიო. აი წავიდეთ, დავალაგოთ და გამოჩნდება, დივანის ქვეშ ალბათ.. ან მაცივრის უკანაა ჩავარდნილი.. თუ თაგვებმა არ შეჭამესო.. ბლიად! რაის თაგვებმა, ჩვენთან თაგვი მისდღემში არ ყოფლა, მით უმეტეს ვირთხები და მით უმეტეს პატარა.. აჰა! აი გლუკი ეს იყო თუ იყო! მარა ნეტა რისგან გვაქო?<br /><br />ბებო ამბობს: ვჭამეთ ალბათ რამე. გახსოვს, გუშინ რაღაც ახალი იოგურტი ვიყიდეთ.. რა ერქვა! ხო აზრზე ხარ, კალათბურთელი რო იყო, შავი, იტოგშიო. პაპა ამბობს: ეგ რომელი, როდმანიო? ბებო კიდე: არა, ეგ არა. მე იმაზე ვამბობ - გძელი ასეთი, შავი, დაკუნთული.. კაროჩე, პაკეტი დარჩენილი უნდა იყოს და ზედ წერებაო.<br /><br />ჩადიან კაროჩე ბაითში, ნახულობენ ნაგავში და ამოაქვთ უკან იოგურტის პატარა ჭიქა. იქ კიდე წერია: მეჯიკ. ნუ, პაპა ამბობს: და კალათბურთი ვაბშე რა შუაშიაო? მეჯიკ ჯინსონი სხვათა შორის ფრენბურთს თამაშობდა, რო იცოდეო. შენი კალათბურთით კიდე მთელი თვე ვერ გავიხსენებდი შავ კალათბურთელს რა ქვიაო. ბებომ: ბერიკაცო! ნუ ბუზღუნებ. ჯობია ნახე, რა წერია აქაო.<br /><br />უყურებს პაპა - ჭიქაზე კიდე წერია რო შეიცავს ჯადოსნური სოკოების ცოცხალ კულტურას. და სოკოცაა დახატული, კაი დამახასიათებელი ფორმით. აქ პაპა ამბობს: ტაკს! და სად ვიყიდეთ თუ იციო? და კაროჩე ხუთ წუთში ერთმანეთს ასწრებენ და სირბილით შედიან მაღაზიაში იოგურტის საყიდლად.<br /><br />მაღაზიაში გამყიდველი ეუბნება, აღარააო და რაღაც უშნოდ იღიმება, თითქმის დამრგვალდა, ყურებს ათამაშებს, თავს 180 გრადუსით ატრიალებს და წელში იზნიქება. ბებო პაპას ჩურჩულით ეუბნება: მე მგონი ეს გამყიდველი კი არა კატააო. გადაიხედე ერთი დახლის უკან, კუდიც ხო არა აქვსო? პაპაც გაუყვა დახლს, ვითომ საქონელს ათვალიერებს, არადა კისერს იგრძელებს, რო გადაიხედოს დახლს იქით. გამყიდველმა ეს მანევრი შენიშნა და პატარა ტაბურეტკაზე ისე ჩამოჯდა, რო აწი ჩემ ფეხებს გაიგებ.<br /><br />ამ დროს ბებომ გადაწყვტა სხვა მხრიდან მიუდგეს. ეკითხება კაროჩე: უკაცრავად, ხომ ვერ მეტყვით, თქვენი კატა რატო არა ჩანსო? გამყიდველი: იმიტო რო შევჭამე! და ეხლა თქვენც შეგჭამთო! და მოულოდნელი სიმსუბუქით, პირდაპირ ადგილიდან ხტება დახლს აქეთ. მოხუცებმა ჩისტა რეფლექსურად ნაბიჯით უკან დაიხიეს და ისეთი დაიყეფეს ორ ხმაში: ააავ!!!! რო გამყიდველმა მოულოდნელბისგან პირი დააღო და კაკრას ამ დროს პირიდან კატა გადმოუხტა და გარეთ გაიქსცა, საღსალამათი. გამყიდველი კი მაგრად დაიბნა და სხვა ოთახში დაიმალა. მერე იქიდან დირექტორი გამოვიდა და მოხუცები მაღაზიიდან გაყარა, არანაირი იოგურტი აქ არააო კაროჩე.<br /><br />ხოდა, გამოდიან მაღაზიიდან, იქ კიდე კატა ზის, ელოდებას პონტში. აბა, ახალგაზრდებოო, ეუბნება, არც კი ვიცი როგორ გადაგიხადოთ მადლობაო. პაპა ეგრევე უტრაკებს: შენი ახალგაზრდები ვართ ჩვენ? ახალგაზრდები კი არა ცვეტში მაგარი ძველგაზრდები ვართო. კატა კიდე ეგრევე ხარხარს იწყებს: არ შემიძლია! ძველგაზრდებიო! გამაცინეთ! ჩავიჯვამ ეხლა სიცილითო! მოხუცი ეუნება: თუ გინდა ჩაიჯვი, მაინც ბებრები ვართ ნაღდადო.<br /><br />უცებ კატა იღუშება და ეუბნება: იცით, რა, ძველგაზრდებო, მოდი ვაბშე გააჯვით! მინდოდა თქვენთვის რაღაც მეჩვენებინა, ეხლა კიდე არაფერსაც არ გაჩვენებთო. პაპა ამბობს: არ გვაჩვენებ და ნუ გვაჩვენებ, დარდი კიდეო. კატა კიდე: ხოდა არ ვიზამ. პაპა: ხოდა ნუ იზამ. კატა: ხოდა მოკეტე - გითხარი არ გაჩვენებ, ზნაჩტ არ გაჩვენებო.<br /><br />კაკრას იმ დროს ახლოს მისეირნობდა ძაღლი. გაჩერდა, მოუსმინა ამ რიჟა ბაზარს და ამბობს: ხალხნო! კატას რა პონტში ელაპარაკებით, მაგათ ლაპარაკი ხო არ იციანო. კატა კიდე ამბობს: ჰმ, ძაღლებმა ხო იციან, რას ამბობო. ძაღლი ამბობს: ნუ, სხვა ძაღლების არ ვიცი, ზოგმა შეიძლება მართლაც არ იცის ლაპარაკი. არც კითხვა.და წვერსაც არ იპარსავს. არ ბანაობს და ტელევიზორსაც არ უყურებს. და.. მაიცა, რაც ვამბობდი? ა, არა აქვს მნიშვნელობა! ეს მაინც ვერაფერს განახებთ იმიტორო სინამდვილეში არც არაფერი აქვს საჩვენებელი, რიჟა პონტიაო.. მისი მხრიდან.<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.futurehi.net/images/starroot-ufo-cat-large.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px;" src="http://www.futurehi.net/images/starroot-ufo-cat-large.jpg" alt="" border="0" /></a>ამაზე კატა ფეთქდება: რას ქვია არაფერი მაქვს! აჰა და მიყურე - და აკეთებს სტოიკას ერთ წინა თათზე. ძაღლი: ჰეჰ, ეს ხო ფოკუსიც არაა! - და სტოკაზე დგება ესეც, მარა ყურებით. აქ კატა: ტოჟე მნე! - და აკეთებს სტოიკას კუდზე. მაშინ ძაღლი: გამაკვირვე რა! - და პირიდან აფურთხებს მეორე ძაღლს, ის კიდე ერთს აფურთხებს, ის კიდე ერთს, და აი ასე ფურთხება ფურთხებით მთელ ქუჩაზე მწკრივდებიან! მაშინ კატა პროსტა ერთი ნახევარი მეტრით გვერდზე ხტება, ისე რო თვითონ თან ადგილზე რჩება. ნახევარი მეტრის იქით გაჩენილი კატა კიდე ნახევარი მეტრით გვერდზე ხტება, ოღონდ თან ისიც ადგილზე რჩება, ნახევარ მეტრაში იასნია კიდე ახალი კატაა და ყველანი ერთად ყვირინ: <span style="font-weight:bold;">კატები მრავლდებიან გამრავლებით! კატები მრავლდებიან გამრავლებით!</span><br /><br />ნუ, ჩვენმა მოხუცებმა უყურეს ამ სირობას და მერე ბებომ თქვა: ერთი ამათიც! წამო ჯობია მაღაზიები დავიაროთ, ჯადოსნური იოგურტი მოვძებნოთო.<br /><br />და წავიდნენ, და ყველა მაღაზიაში შევიდნენ და ყველა ვიტრინა დაათვალიერეს, და ნახეს ბევრი უცნაური და პრიკოლი რაღაც, მარა იმათში ჯადოსნური იოგურტი არ აღმოჩნდა. და არავინ იცის რამე, არავის უნახავს, არავის სმენია, ყველა პარტიზანივით ჩუმადაა. რაღაც სიჩუმის შეთქმულებაა პირდაპირ, ან მართლა არ იციან. რეალობა კიდე ირგვლივ ისეთი თხელია, როგორც პაპიროსის ქაღალდი, და მასში მეორე მხრიდან რაღაც გამოკრთის, ნიტო სხვა რეალობა, ნიტო ღმერთმა იცის რა. და ეუბნება პაპა ბებოს: მისმინე, დედაკაცო! მოდი გავხვრიტოთ რეალობა და იქითა მხარეს გავიდეთ - რა იცი და იქაურ მაღაზიებში კი იყოს ჯადოსნური იოგურტიო?<br /><br />დადგნენ და დაიწყეს ხვრეტა. თავიდან თითით, მერე მუშტებით, მერე ფეხითაც ცადეს - რეალობა კიდე თხლი კია, მარა მყარია, ჩათლახი! ასე ადვილად ვერ გახევ! იქვე ხალხი დადის, მარა ყურადღებას არავინ აქცევს, ბოლო-ბოლო, ვის გაუგია ორი ბებერი რეალობას ხვრეტდეს. აი, პატრულმაც ჩაუარა, მარა წარბიც არ შეუხრია. ფსიქიატრმაც ჩაიარა, მარა არ დაინტერესდა ვაბშე: პრაქტიკაში ბევრად უფრო სერიოზული შემთხვევებიც ქონია. მოხუცები ბოლო-ბოლო დაიღალნენ და პატარა მდელოზე ჩამოსხდნენ, მერე ბებომ თქვა: ხო არ დავიკიდოთ ეს ჯადოსნური იოგურტი? მოდი, ჯობია ჩვეულებრივი ვიყიდოთ. და ვჭამოთ. მერე ბინა დავალაგოთ.. ისედაც კარგად ვისეირნეთო.<br /><br />პაპა კიდე პასუხობს: კი, კარგი იყო.. ეხლავე, ეხლავე.. და ასე ნახევარ საათში დგებიან და კიდე ასე ერთ საათში, უკვე ჩვეულებრვიოგურტნაჭამები იწყებენ ბინის დალაგებას და სადღაც საღამოსკენ პულობენ პლანის ქისას, ორ მასტერკას, ერთ დიდ პაკეტ ტრუხა პლანს მალაკოსთვის და კიდე ბევრ ისეთ რამეს, რისი არსებობაც კი დავწყებული ქონდათ.<br />ხო, იოგურტი მეჯიკი სამი დღის შემდეგ ყველა მაღაზიაში გამოჩნდა. იყიდეს მოხუცებმა, გასინჯეს და არაფერი თითქოს. გემოთიც კი არ ვარგოდა.მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-47570043651636213782008-07-16T03:31:00.000-07:002009-02-05T00:06:46.901-08:00უკაცრავად, სიზმარში რომ გეჭრებით..<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.ardisbook.ru/catalog/authorimages/img_363_2.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px;" src="http://www.ardisbook.ru/catalog/authorimages/img_363_2.jpg" alt="" border="0" /></a>დღეს მინდა შემოგთავაზოთ ისტორიულად არა, მაგრამ იდეოლოგიურად ფრიად რასტამანული პატარა ამბავი. ესაა ძალიან ცნობილი ამერიკელი ფანტასტის, რობერტ შეკლის სუულ პატარა მოთხრობა. მე, პირადად მის შემოქმედებას კარგად ვიცნობ და შეიძლება ითქვას, რომ დიდი თაყვანისმცემელიც გახლავართ. ამიტომ, მერწმუნეთ, არ წამიკითხვას მისი არც ერთი მოთხრობა ან რომანი (ლექსები არა აქვს), სადაც რომელიმე რასტამანული და მასთან ახლო მდგომი სხვადასხვა სუბსტანცია ნახსენები არ იყოს. რიგ შემთხვევებში კი უმთავრეს როლს თამაშობენ, ანდა აშკარად წარმოადგენენ შთაგონების მნიშვნელოვან წყაროს :)<br /><br />მოკლედ, თქვენით ჯობია განსაჯოთ..<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">რობერტ შეკლი</span><br /><span style="font-weight: bold;">უკაცრავად სიზმარში, რომ გეჭრებით..</span><br /></div><br />წუხელ საოცარი სიზმარი ვნახე. რაღაც უცნობმა ხმამ მითხრა:<br />- ბოდიშს ვიხდი, სიზმარში რომ გეჭრებით, მაგრამ თქვენთან ერთი ფრიად სასწრაფო საქმე მაქვს. დახმარება შეიძლიათ მხოლოდ თქვენ და არავის სხვას.<br />მესიზმრა, რომ ვუპახუხე:<br />- არ არის საჭირო ბოდიში, სიზმარი მაინც დიდი არაფერი იყო და თუ მე შემიძლია რამით დაგეხმაროთ..<br />- თქვენ და მხოლოდ თქვენ - წარმოთქვა ხმამ, - წინააღმდეგ შემთხვევაში მე და ჩემი ერი განწირულები ვართ.<br />- ღმერთო ჩემო, - აღმომხდა.<br /><br />მას ფროკა ერქვა და უძველესი გვარის წარმომადგენელი იყო. მისი ხალხი უხსოვარი დროიდან ცხოვრობდა გიგანტური მთებით გარშემორტყმულ ფართო ველზე. მუდამ მშვიდობაში მცხოვრებნი, სამაგალითო კანონებით, ბავშვებსაც სიყვარულითა და პატივისცემით ზრდიდნენ, გამოჩენილი მხატვრებიც კი ყავდათ. და მართალია ზოგიერთი მათგანი სულაც არ იყო გულგრლად განწყობილი მაგარი სასმელებისადმი და ზოგჯერ, თუმცა ძალიან იშვიათად, ვიღაც ძალადობრივი სიკვდილითაც კვდებოდა, საკუთარ თავს კეთილი და პატივისცემის ღირს არსებებად თვლიდნენ, რომლებიც..<br />- მომისმინეთ, - შევაწყვეტინე მე, - იქნებ პირდაპირ საქმეზე გადავსულიყავით, თქვენს გადაუდებელ საქმეზე?<br />ფროკამ ბოდიში მოიხადა მრავალსიტყვიერებისთვის, მაგრამ განმარტა, რომ მის სამყაროში ყველა თხოვნას წინ უნდა უძღვოდეს მთხოვნელის მორალური ღირსებების სიღრმისეული მიმოხილვა - ასეთია არსებული ნორმა.<br />- კეთილი, - დავამშვიდე მე, - მოდით გადავიდეთ საქმეზე.<br /><br />ფროკამ სული მოითქვა და დაიწყო. მომიყვა, რომ ასე ასი წლის წინათ (დროის მათი აღქმით) ზეცაში გამოჩნდა გაუგონარი ზომის მოწითალო ყვითელი კოლონა და დაეშვა სიდიდით მესამე ქალაქში, უცნობი ღმერთის ძეგლის შორიახლოს, მერიის გვერდზე.<br /><br />კოლონა წარმოადგენდა უსწორმასწორო ცილინდრს, 3 კილომეტრზე მეტი დიამეტრით. ბუნების ყველა კანონის იგნორირებით უცებ აიჭრა ზეცად, გაქრა ყველა მოწყობილობის წვდომის არედან, შემდეგ კი ისევ დაეშვა პირვანდელ ადგილას. მათ სცადეს ზემოქმედება მოეხდინათ კოლონაზე სიცივის, სითბოს, ბაქტერიების, პროტონების, ბოლო-ბოლო ნებისმიერი მისაღები საშუალებით, მაგრამ უშედეგოდ. ძრწოლვის მომგვრელი სიდიადით აღსავსე კოლონა უძრავად იდგა ზუსტად ხუთი თვე, თორმეტი საათი და ექვსი წუთი.<br /><br />შემდეგ, რაიმე აშკარა მიზეზის გარეშე კოლონამ დაიწყო მოძრაობა ჩრდილო-დასავლეთის მიმართულებით. მოძრაობის საშუალო სიჩქარე შეადგენდა 126,919 კილომეტრს საათში (სიჩარეზე მათი შეხედულებებით). გადახნა სიგძით 294,806 კილომეტრი და სიგანით 32,198 კილომეტრი ფართობის ზედაპირი, რის შემდეგაც მოულოდნელად გაქრა.<br /><br />ამ უჩვეულო მოვლენის შესასწავლად ჩატარდა სიმპოზიუმი, რომელზეც მოიწვიეს მეცნიერთა ყველა თვალსაჩინო წარმომადგენელი. დასკვნით დოკუმენტში მათ განაცხადეს, რომ ეს მოვლენა არ ექვემდებარება ახსნას, უნიკალურია და მომავალში მისი განმეორება მოსალოდნელი არაა.<br />თუმცა, ზუსტად ერთი თვის შემდეგ ის განმეორდა. ამჯერად ცილინდრი დაეშვა დედაქალაქთან ახლოს. ხშირი, უწესრიგო მოძრაობებით გადაადგილდა საწყისი პუნქტიდან 1,319,913 კილომეტრით. მიყენებული ზარალი იმდენად უზარმაზარი იყო რომ შეუძლებელი იყო გამოთვლა. მსხვერპლი ათასობით განისაზღვრებოდა.<br /><br />ორი თვისა და ერთი დღის შემდეგ კოლონა ისევ გამოჩნდა და ამჯერად დაზარალდა სამივე მთავარი ქალაქი.<br /><br />ახლა თქვენთვის ცხადია, რომ ამოუხსნელი და შეიძლება საერთოდაც გასაგებად შეუძლებელი მოვლენა დიდ საფრთხეს წარმოადგენს არა მხოლოდ ცალკეული მოქალაქის სიცოცხლისთვის, არამედ მთელი ცივლიზაციისთვის ზოგადად.<br /><br />ბუნებრივია, რომ შესაძლო ტრაგედიის შესახებ აზრებმა ადამიანების სულები უიმედობით განმსჭვალა. მასიური ისტერიის ტალღა მასიური აპათიის ტალღით შეიცვალა.<br />მეოთხე დარტყმა განხორციელდა დედაქალაქიდან აღმოსავლეთით, უკაცრელ ადგილას. ზიანი მინიმალური აღმოჩნდა, მაგრამ ხალხი მოიცვა პანიკამ, ნამდვილმა პანიკამ, რის შედეგადაც ბევრმა თავიც მოიკლა. მდგომარეობა უკიდურესად გართულდა. ჭეშმარიტ მეცნიერებასთან ერთად დასახმარებლად მოწოდებულ იქა ფსევდო-მეცნიერებებაც. განიხილებოდა ნებისმიერი თეორია და წინადადება, ვისაც უნდა მოსვლოდა ის აზრად, იქნებოდა ბიოქიმიკოსი, მკითხავი თუ ვარსკვლავთმრიცხველი. უიმედობისგან ეპოტინებოდნენ აშკარად გიჟურ იდეებსაც, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ზაფხულის ერთ საზარელ ღამეს ულამაზესი ძველი ქალაქი რასი, ორ მახლობელ დაბასთან ერთად მიწასთან გასწორდა.<br />- უკაცრავად, - შევაწყვეტინე მე, - ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა, ფრიად სამწუხაროა მაგრამ, რაღაც ვერ გამიგია, რა დახმარებას ელით ჩემგან.<br />- ზუსტად მაგაზე ვაპირებდი ახლა გადასვლას, - მიპასუხა ხმამ.<br />- მაშინ განაგრძეთ, - ნება დავრთე მე, - მაგრამ, გირჩევთ მაინცდამაინც ნუ გაწელავთ, რადგან, მგონი მალე გამეღვიძება.<br />- ჩემი როლის განსაზღვრა ამ ისტორიაში საკმაოდ რთულია, - განაგრძო ფროკამ, - პროფესიით ბუღალტერი ვარ. თუმცა, მაქვს გარკვეული ტიპის ჰობი - მოცლილობის ჟამს ვამუშავებ საშუალებებს, რომლებიც აფართოებენ ჩვენი ტვინის შესაძლებლობებს. ცოტა ხნის წინ ვატარებდი ესქპერიმენტებს ერთ-ერთ ქიმიურ ელემენტზე, რომელსაც აქ „კოლა“-ს ვუწოდებთ. მას ქვს თვისება, გამოიწვიოს ღრმა სიცხადისა და..<br />- ჩვენც გვაქვს ასეთი ქიმიკატები, - ჩავურთე მე.<br />- ესე იგი, თქვენ ჩემი გესმით! ხოდა, ტრიპის დროს - თქვენ ეს ტერმინი უნდა იცოდეთ - ვიმყოფებოდი რა, ასე ვთქვათ, პრეპარატის ზემოქმედების ქვეშ, უცებ დავინახე და მივხვდი.. დიადი საიდუმლო გახდა ჩემთვის ცნობილი.. მაგრამ, ეს ისე ძნელი ასახსნელია.<br />- არაფერია, თამამად, თამამად, - დავაჩქარე მე, - მთავარი თქვით, ჯობია.<br />- მოკლედ, - წარმოთქვა ხმამ, - მივხვდი, რომ ჩემი სამყარო არსებობს მრავალ დონეზე - ატომურ, ქვეატომურ, ვიბრაციულ სიბრტყეებში აქვს რეალობის უსასრულო რაოდენობით დონეები და მათგან ყველა წარმოადგენს არსებობის სხვა დონეების შემადგენელ ნაწილს.<br />- ეს ჩემთვის ცნობილია, - ავღელდი მე, - სულ ცოტა ხნის წინ გავარკვიე, რომ თქვენს მიერ ნათქვამი ჩემს სამყაროსაც ეხება.<br />- ხოდა, - ავითარებდა საკუთარ აზრს ფროკა, - ჩემთვის ცხადი გახდა, რომ ერთ-ერთი ჩვენი დონე იმყოფება გარე ზემოქმედების ქვეშ.<br />- და უფრო კონკრეტულად? - ვიკითხე მე.<br />- ჩემი ჰიპოთეზის შესაბამისად ჩარევა ხორციელდება მოლეკულურ დონეზე.<br />- გამაოგნებელია! - აღმომხდა მე. - და რა, თქვენ შეძელით ამ ჩარევის ბუნების გარკვევა?<br />- მე მგონი, რომ კი, - მიპასუხა ხმამ, - მაგრამ არ მაქვს ამის არანაირი დამამტკიცებელი საბუთი. ეს ყველაფერი წმინდა ინტუიციურ დონეზეა.<br />- მე თვითონ მწამს ინტუიციის, - გავამხნევე ფროკა, - ასე რომ გადმოალაგეთ თქვენი მოსაზრებები.<br />- ეხლავე, - ყოყმანით წარმოთქვა ხმამ, - ერთი სიტყვით, მივედი დასკვნამდე (რა თქმა უნდა ინტუიციურად), რომ ჩემი სამყარო, წარმოადგენს მიკროსკოპულ პარაზიტს თქვენს ტანზე.<br />- უფრო გასაგებად, თუ შეიძლება!<br />- კეთილი. აღმოვაჩინე, რომ ერთ-ერთ ასპექტში, ყოფიერების ერთ-ერთ სიბრტყეში ჩემი სამყარო არსებობს თქვენი მარცხენა ხელის საჩვენებელი და შუა თითის ფალანგებს შორის. ის იქ მდებარეობს უკვე რამოდენიმე მილიონი წელია, დროის ჩვენი აღრიცხვით. ცხადია, თქვენთვის ეს სულ რამოდენიმე წუთია. მე არანაირი დამამტკიცებელი საბუთი არ გამაჩნია და თქვენც არაფერში გადანაშაულებთ..<br />- არაფერია, არაფერი, - დავამშვიდე მე. - ესე იგი ამბოთ, რომ თქვენი სამყარო არსებობს მარცხენა ხელის საჩვენებელსა და შუა თითის ფალანგებს შორის? შესანიშნავია. და რითი შევძლებ თქვენს დახმარებას?<br />- არ ვიცი სწორია თუ არა ჩემი მოსაზრება.. დავუშვი რომ ცოტა ხნის წინ დაგჭირდათ ხელის მოფხანა, ზუსტად იმ ზონაში, სადაც განლაგებულია ჩემი სამყარო.<br />- ხელის მოფხანა?<br />- ვგონებ, ზუსტად მასეა.<br />- და თქვენ ფიქრობთ, რომ ნგრევისა და სიკვილის მომტანი მოწითალო კოლონა - ეს ერთ-ერთი ჩემი თითია?<br />- ზუსტად.<br />- და გინდათ, რომ შევწყვიტო ფხანა.<br />- მხოლოდ იმ ადგილის ახოლოს, - წარმოთქვა ხმამ, - ძალიან მერიდება ასეთი თხოვნით რომ მიწევს მომართვა, ამას მხოლოდ იმ იმედით ვაკეთებ, რომ შევძლებ ვიხსნა ჩვენი ცივილიზაცია სრული განადგურებისგან. გთხოვთ, მომიტევეთ..<br />- არაა საჭირო ბოდიშის მოხდა, - შევაჩერე მე, - მოაზროვნე არსებებს არ უნდა რცხვენოდეთ ასეთი რამის.<br />- გმადოლობთ ამ სიტყვებისთივს. ბოლო-ბოლო ჩვენ, ადამიანის მსგავს პარაზიტებს არ გვაქვს უფლება რამე მოვითხოვოთ თქვენგან.<br />- მოაზროვნე არსებები ერთმანეთს გვერდში უნდა დაუდგნენ, ხელი გაუმართონ, - ვთქვი მე, - აი, გაძლევთ პატიოსან სიტყვას, რომ არასოდეს, სიცოცხლის უკანასკნელ წუთამდე არ მოვიქავებ მაცხენა ხელს საჩვენებელი და ცერა თითის ფალანგებს შორის.<br />- საჩვენებელი და შუა თითის, - შემისწორა მან.<br />- საერთოდ არ მოვიფხან მარცენა ხელის ფალანგებს შორის! ვფიცავ ამას და პირობას ვდებ, რომ სანამ ცოცხალი ვარ სიტყვას არ გადავალ.<br />- სერ, - აღელდა ხმა, - თქვენ გადაარჩინეთ ჩემი სამყარო. ვერანაირი სიტყვა ვერ გამოხატავს ჩემი თქვენდამი მადლიერების ხარისხს. და მაინც, ვიტყვი, რომ თქვენი უზომოდ მადლიერი ვარ.<br />- რას ამბობთ, რას ამბობთ, რა საჭიროა, - ვთქვი მე. ხმა საბოლოოდ დადუმდა და გამეღვიძა, გამახსენდა რა უცნაური სიზმარი, გავხსენი წამლების ყუთი და დოლბანდით გადავიხვიე მარცხენა ხელის თითები. აი, უკვე ერთი კვირაა დოლბანდით დავდივარ, სურვილის მიუხედავად არ ვიფხან მარცხენა ხელს და არც კი ვიბან.<br /><br />შემდეგი კვირის ბოლოს დოლბანდს შევიხსნი. გადავთვალე, რომ დროის მათი აღრიცხვით ეს მისცემს სიმშვიდის ასე ოცი-ოცდაათ მილიარდ წლიან ხანას, რაც საკმარისია ნებისმიერი ცივილიზაციისთვის.<br /><br />მაგრამ ახლა სხვა რამ მაღელვებს. საქმე ისაა, რომ ცოტა ხნის წინ გამიჩნდა ხიფათის ინტუიციური გრძნობა. მიზეზი - გახშირებული მიწისძვრები, ასევე განახლებული ვულკანური აქტვობა ცენტრალურ ამერიკაში. მოკლედ, როცა ამ მოვლენებს ვაჯამებ, მიპყრობს ნამდვილი შიში.<br /><br />ამიტომაც, ბოდიშს ვიხდი, სიზმარში რომ გეჭრებით, მაგრამ თქვენთან ერთი ფრიად სასწრაფო საქმე მაქვს. დახმარება შეიძლიათ მხოლოდ თქვენ და არავის სხვას...მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-46841783329264843382008-07-13T23:44:00.000-07:002008-07-17T02:25:20.540-07:00ბრძენი ჩუან-ძი(ზღაპარი ბოლის გარეშე) <br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fd/Laozi.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fd/Laozi.jpg" border="0" alt="" /></a>იყო მოკლედ ერთი ჩინელი ბრძენი სახელად ჩუან-ძი. ხოდა ისიც მაგარ სახალისო და პრიკოლ ზღაპრებს ყვებოდა. მარა, აი წერა კი ეზარებოდა. მეო, ამბობდა, მკიდია, და ვისაც უნდა იმან ჩაიწეროსო. ხოდა, ერთ გენიოსს არ დაეზარა, ჩაიწერა ერთი ათი ზღაპარი და დაჟე წიგნად გამოსცა : ჩუან-ძის ათი ზღაპარი. ხოდა, მთელ ჩინეთს ისე გაუსწორდა! ერთმა იმპერატორმა დაჟე მთავრობის ადმინისტრაციის კრება მოიწვია და ეუბნება: ნახეთ, პარტიზანებო თქვენა, როგორ უნდა მუშაობაო! ვიცოდე ნეტა სად აბირჟავებს ეგ კაცი და ეგრევე ჩემთან ადმინისტრაციაში ავიყვანდი, თანაც პრემიერ მინისტრადო. შენ კი, ბებერო სირო (ეს, პრემიერ მინისტრს ეუბნება) გაგაჯმევინებდი ვაბშე აქედან თანაც პენსიასაც არ დაგინიშნავდიო. აი, ცვეტში, ავიღებდი და გაგაგდები, ჩემი დედა ვატირეო.<br /><br />ამის მერე ყველა მინისტრმა პრემიერ-მინისტრის ცოტ-ცოტა გაბრაზება დაიწყო, ვითომ ჩუან-ძიმ უკვე გაიგო ეს ამბავი და ეგრევე დედაქალაქისკენ წამოვიდაო. ხოდა, კოლეგავ, მოაწესრიგე შენი საქმეები, მალე ჩაბარება მოგიწევსო. მაზე პრემიერი ავარდა, მტრისას! დააყენა ფეხზე მთელი ჩინური ომონი, პარტულები განაწესა ყველგან, კომენდანტის საათი გამოაცხადა, ვითომ წესრიგის დაცვის პონტში. თვითონ კიდე საიდუმლო მითითება გასცა, დაიჭირეთ ეგ ბებერი მწერალი, ჩაუდეთ ბლომათ სუბოტექსი და ეგრევე სასამრთლოში, გაფაჩუნებაც რო ვერ მოასწროს ისეო. აი, ეს ამბავი კი ნაღდად გაიგო ჩუან-ძიმ და მიადგა პრემიერს პირდაპირ სახლში. აი ასე პროსტა, გაცდა ყველა პოსტს და მიადგა. მივიდა და ზარი დარეკა. <br /><br />აღებს მოკლედ პრემიერი და კარში ძუან-ძია. დგას და ეუბნება: უფროსო, რა დღეში გაქ ნერვები? აი, აგერ ვარ, ა, ჩუან-ძი, ჩემით მოვედი შენთან. ოღონდ მაიცა, ეგრევე პატრულში რეკვა არ დაიწყო, ერთ ზღაპარს მოგიყვები, ფრინველ ფენიქსზეო. <br /><br />იტოგში, ფეინიქსი რა. ძააან მაგარი ფრინველი. ნიტოშტო ბოინგ 602, არა, პირდაპირ მფრინავი ციხესიმაგრეა. ანდა ვაბშე ორი მფრინავი ციხესიმაგრე რო ერთმანეტზე დაადგა და კიდე ერთი თოთხმეტი ზემოდან. აი ასედ\თი უძაანძლიერესი ჩიტია, თანაც სულ ცეცხლითაა გაკეთებული. ცეცხლს ჭამს, ცეცხლს ჯვამს, ათასი წელი გაუჩერებლად დაფრინავს, მერ ნახევარი საათი ზის, ისვენებს და ისევ ათასი წელი დაფრინავს. ზეხმოვანი სიჩქარით! მერე ნახევარ საათს ისევ ჩამოჯდება, დაისვენებს და ისევ ათასი წელი კაროჩე. სადაც უნდა იქ დაფრინავს. მოუნდება აფრიკაში - მიფრინავს აფრიკაში, მოუნდება მთვარეზე - მიფრინავს მთვარეზე, უნდა პარიზში - ბაზარი არაა. კაროჩე, სადაც უნდა იქ მიფრინავს. მერე ნახევარ საათს ჩამოჯდება, დაისვენებს, კიდია მოშნად სად ჩამოჯდება, სადაც დაეშვება, იქვე ჩამოჯდება. ხოდა, ჯდება ერთხელაც მაგარ მურტალ ადგილას, მყრალი ნაგავსაწყრელის პირას.<br /><br />ხო. იმ მურტალ-მურტალ ნაგავსაყრელზე ზის მურტალი-მურტალი განავლისფერი ყვავი და ნისკარტით ძიძგნის აყროლებული ვირთხის ლეშს. კაიფობს მოშნად: პირველმა დაინახა ეს ვირთხა, ეხლა სულ შეჭამს, ეგრევე ბეწვებიანად და ტყავიანად, მძღრენიანი ნაწლავებიანად და ინქნება მაძღარი სამხრამდე. აი, ასეთი ბედნიერი ყვავია მოკლედ. ამ დროს კი, გვრდზე ჯდება უძაანსერიოზულესი ფენიქსი. ყვავი თავსაც არ აბრუნებს, იმიტორო ვირთხას ვერ მოწყდება, ნამეტანი ეგემრიელება, მარა გრძნობს რო გვერდზე რაღაც სლიშკამ დიდი და საშიში რაღაც დაჯდა. ხოდა, ეხლა გადაწყვეტილების მიღებაა საჭირო, როგორღაც თავი ხო უნდა დაიცვას არა? და აი, დგება ვირთხაზე თავისი ბრჭყალებით, ბუმბულს ყალყზე იყენებს, მაგარ სტრაშნი სიფათს კერავს და ხმამაყლა ჩხავის: <span style="font-weight:bold;">ვოეე ბლიად!! აბა დავაი გააჯვი ეხლავე ჩემი ადგილიდან, ბიჭო-ო!!</span> ხოდა, უფროსო, გამიგე ხო?<br /><br />პრემიერი კიდე ამბობს: რაღაც ვერ გავიგე, ჩვენში რომელია ფენიქსი და რომელი ყვავიო. ჩუან-ძი კიდე ეუბნება: მაგას ვაბშე მნიშვნელობა არა აქვს, ფენიქსი - ფენიქსია, ყვავი კიდე ყვავი. შენ მთავარია ნუ იძაბები და მშვიდად იძინე, არ მჭიდება შენი ვირთხა, გასაგებიაო?<br /><br />და მოტყდა ისევე, როგორც მოვიდა, მიწამ უყო პირი თუ ცამ, ვერავინ გაიგო. პრემიერი ეცა ეგრევე ტელეფონს, დაცვა ფეხზე დააყენა, ქალაქი სამჯერ გადაატრიალეს ძებნაში და იასნია რო ვერ იპოვნეს: ფენიქსი ხო ფენიქსია და ყვავი კიდე ყვავი, რაც გინდა დიდი და გაბერილი იყოს.მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7039201383299017946.post-81549885081915027612008-07-10T06:17:00.000-07:002008-07-17T02:25:20.541-07:00ზღაპარი ომზენელ-ნელა თითქოს უკეთესად გამომდის ხო? :)<br /><br />ამ ზღაპარში ცოტა გინება და ცუდი სიტყვებია, მარა რა ვქნათ აბა? განა ომზე გინების გარეშე შეიძლება წერა?.. მამენტ, კი, ბაზარი არაა, ყველაფერი შეიძლება, მარა კაროჩე რა..<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7qIcDvF2McvGY6t3SkYfnuCyk0QplQMWnk-cncjiPCPc2pygWE7eJY_hGgNIQRNqmFJf__ZAGThpqY-LkTuy0x20bBqQcPAC_pp4JtAWzVdr5L1rPyOQFKF15yq4cDzoGBmrWhv4BPvM/s1600-h/02+other+magic+things.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7qIcDvF2McvGY6t3SkYfnuCyk0QplQMWnk-cncjiPCPc2pygWE7eJY_hGgNIQRNqmFJf__ZAGThpqY-LkTuy0x20bBqQcPAC_pp4JtAWzVdr5L1rPyOQFKF15yq4cDzoGBmrWhv4BPvM/s320/02+other+magic+things.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5221396078853254834" /></a><span style="font-weight:bold;">ზღაპარი ომზე</span><br />(ყველას აზრით საუკეთესო ზღაპარი)<br /><br />აი ომში როგორი იყო ერთი კაი კაცი მიყვებოდა. მოვიდნენ კაროჩე ჩათლახი ფაშისტები და დაიპყრეს ქალაქი. პარტიზანი ვინც იყო, ეგრვე ტყეში გაიქცა, ჩაიმალნენ და სხედან. ნუ, სხედან მოკლედ და უცებ გაუთავდათ სგუშონკა. ტუშონკაც გაუთავდათ.. და პურიც გაუთავდათ. კარტოფილიც გაუთავდათ. კიტრის მწნილიც გაუთავდათ, სახლში გაკეთებული. გაუთავდათ ჯონჯოლიც. პავიდლოც გაუთავდათ. კალბასიც გაუთავდათ. მთელი პირველი რაც ქონდათ ისიც სულ მოწიეს - კაროჩე, როგორ უნდა იცხოვრონ აწი? და აი მოიწვიეს საბჭო ქალაქში მზვერავის გასაგზავნათ, რო ნუ კაროჩე ხო აზრზე ხართ რა.<br /><br />მზვერავს კიდე წასვლა არ უნდა. ამბობს: რას ამბობთ ტო, ცვეტში? იქ ხო გერმანელები არიან, ეგრევე მომკლავენ და შემჭამენო. ისინი ხო ფაშისტები არიან, ნებისმიერ პარტიზანს ეგრევე დაწვავენ რო პარტიზანია და ეგრევე გაკვანძავენ ბევრი ბაზრის გარეშეო. მთავარი პარტიზანი ამბობს: ნუ იზმენდები, ჩემი ძმა! მისმინე, ცვეტში ნუ იზმენდები. რიჟა ბაზარია რო ეგენი მასეთი აზრზე მოსულები არიან, სინამდვილეში კიდე, ნუ ხო აზრზე ხარ რა. კაროჩე, ძამიკო, გაიკეთე შავი სათვალეები, ცოტა სხვანაირად დაიზმანე და ვერავინ დაგწვავს, რო პარტიზანი ხარო. ცოტა გამართულად იარე და ისა.. ხო.. ხო! და ბაზარს დაუკვირდი იტოგში. ანდა, ჯობია ჩუმად იყავი საერთოდ და მთავარია არ იცინო, გამიგე? არაფერი ცვეტში სასაცილო იქ არაა. რა მოხდა მამენტ, გერმანელები. ნუ ხო, დადიან, გერმანულად ბაზრობენ.. ბოლო-ბოლო ყველას თავისი მუღამი აქვს, დაცინვა რა პონტია? შეიძლება ისინიც იცინიან ჩვენზე. მარა ისინი ხო ადამიანურად იცინიან, ჩვენსავით ასე კი არა: ვა-ხა-ხა-ხა! შენ ჯობია საერთოდ არ იცინო, და ბაზრს მიაქციე ყურადღება და კაციშვილი ვერ დაგწვავსო.<br /><br />მზვერავი ამობს: აუ, ეს რაღაც ჩერეზჩურ მურტალია. არც იცინო, ბაზარს დაუკვურდი, გამართულად იარე.. რა ცხოველი უნდა იყო, ცვეტში? თან კიდე შავი სათვალეებიო. კაკრას მაგ სათვალეებზე დამწვავენ რო პარტიზანი ვარ ცვეტში. მთავარი პარტიზანი კიდე ეუბნება: ნუ ატრაკებ, შეჩემა, არავინაც არ დაგწვავსო. მზვერავი კიდე: დარწმუნებული ხარ, რო არ დავიწვებიო? უფროსი ეუბნება: 100 პროცენტით ვარ დარწმუნებულიო. რო არავინ დაგწვავს, შენით თუ არ დაიწვბიო. მზრავი კიდე ეუბნება: ხოდა შენ თუ დარწმუნებული ხარ, რო არ არ დაიწვები, მე ჩემი თავის იმედი ვაბშე არ მაქვს, ხოდა შენ თუ გაქვს შენი თავის იმედი, აიღე ჩემი რუგზაკი და შენ თვითონ წადი, თუ ხარ დარწმუნებული, რო არ დაიწვებიო, იმიტორო ჯერ მე შემხედე, მერე საკუთარ თავს, ვინ უფრო ადამიანურად გამოვიყურებით ვაბშეო.<br /><br />ამ დროს ყველა პარტიზანი იწყებს უფროსზე პრესს: ცვეტში ე, ემზარ ტო! ადამიანური ვიდი ჩვენში მარტო შენ შეგრჩა, ტანსაცმელითავ და ვაბშეო რა. კაროჩე, ასეთი კოლექტიური ტისკით ეგრევე რაზვედკაში უშვებენ უფროსს. აძლევენ რუგზაკს, უგროვებენ მაყუთს, ჯიბეშინ უყრიან ერთი ორ კილო პლანს და აგზავნიან.<br /><br />და აი, მოიყვება ლიანდაგებს ქალაქისკენ. იმიტო რო ღამეა გარშემო, მატარებლები არ დადიან, ეს კიდე მიდის თავსთვის ლიანდაგებზე. ესეიგი, მიდის მიდის და უცებ: ტყაპ! ტყაპ! უკნიდან ვიღაცა ტრაკზე ურტყამს. ის კიდე მიდის და ფიქრობს: ნეტა ვინ მიტყაპუნებს? ტრაკზე? ტურისტია ალბათ. არა, ალბათ ნაღდად ტურისტია. ტურისტი, ბლიად. მოდის იტოგში უკან და ტრაკზე მირტყამს, რო მივიხედო. აი, მე კიდე ნა პრინციპ არ მივიხედავ. ცვეტში, რა პონტში უნდა მივიხედო? შანსი არაა ტო: დადიან აქ ვიღაც ჩემის გადანგრეული ტურისტები, მე კიდე ყველაზე მივიხედო? მეტი საქმე არა მაქ რა, ვიარო და ტურისტებს მივუბრუნდე. და აგრძელებს გზას, უკან არ იყურება.<br /><br />მარა უკნიდან ისევ: ტყაპ! ტყაპ! ტყაპ! ეს კიდე მიდის და ფიქრობს: არა, ეს უკვე ტურისტი არაა. ნარმალნი ტურისტი კაი ხნის წინ შემეშვებოდა. ეს ალბათ უფრო მაინც დათვია. დიდი, ასეთი დათვი, ერთი 300 კილო. მოდის უკან და მიტყაპუნებს, ბლიად, და მიტყაპუნებს! აი, ეხლა მივუტრიალდები, ნახუი გავუშვებ და გავაგრძელებ ჩემთვის გზას. <br /><br />მართლაც, ტრიალდება და ამბობს: „დათვო, იდი ნა ხუი!“. უყურებს და იქ, ორთქლმავალია. მიბჯენილა ცხვირით ტრაკზე და გუგუნებს, პროჭზე იხევა ისე. კაბინიდან კიდე ნაცნობი მემანქანე იხედება და ყვირის: ვოე, პარტიზან! საით მიდიხარო?<br /><br />პარტიზანი ეუბნება ქალაქში, დაზვერვაზეო. მემანმქანე - გაუბერე შეჩემა? იქ ხო ნაბოზვარი ფაშისტები არიან, ეგრევე გაგკვანძავენო.პარიზანი ამბობს: ნუ მგრუზავ, არავინაც არ გამკვანძავს, ხო ხედავ რა მასკიროვკა მაქ, ადამიანსა ვგავარო. ზმანითაც, და საერთოდო. მემანქანე ეუბნება: ნორმალური ადამიანები ორთქმავლებს ტრაკით არაჩერებენო. პარტიზანი კიდე ამბობს, როგორ არ არჩერებენ! შენ პროსტა ნარმალნი ადამიანებს არ იცნობ. და ვაბშე, ჯობია მოვწიოთ, მერე ქალაქში წამიყვან, თორე მოვიტყანი უკვე ამ გზაზე. მივდივარ, უკანასკნელი სირივით უკვე სამი საათია ზედიზედ, აქ კიდე ვიღაცა ტრაკზე მიტყაპუნებს, იცი რა ნერვების მომშლელიაო? მემანქანე აუბნება, კაი მოვწიოთო.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3il7l6WYgeiddMqplbzW2FS52VhEL1vqLJYerSfiw7fZaNP7fHFvf0fm0cd1j8TocIAKXoHf2HGyyAC8JPSoIQzvZ99laWPHjrGc5NzCa-lbhD9NtVhIN9EuPXfJ0-bhhiMzwJSdk30U/s1600-h/IMG_0793.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3il7l6WYgeiddMqplbzW2FS52VhEL1vqLJYerSfiw7fZaNP7fHFvf0fm0cd1j8TocIAKXoHf2HGyyAC8JPSoIQzvZ99laWPHjrGc5NzCa-lbhD9NtVhIN9EuPXfJ0-bhhiMzwJSdk30U/s320/IMG_0793.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5221397018958667714" /></a>იტოგში მიდიან ქალაქში, ორივე კაი ხასიათზე და აკითხავენ სტუმრად იატაკქვეშა ორგანიზაციის შტაბბინას. ისინი კი სხედან თავისთან იატაკის ქვეშ და ერისთვის მოწოდებას წერენ. უკვე ერთი კვირაა წერენ, მარა ვერაფერი. ხან გიტარა ცვეტში პაპსას უკრავს, ხან ვოკალი იჯვამს, ხან უდარნიკი რაღაცას ურახნებს, კედელს რო ცერცვს აყრიან იმ ხმაზე. კაროჩე, სასკოლო თვითშემოქმედების დონეა რა. იმათ კიდე უნდათ რაღაც სერიოზული, წიპა ბობ მარლი, ან ბიმ შერმანი, ნუ ჯანდაბას ლაშა ნოზაძე. მარა ჩემი ფეხები, არაფერიც არ გამოსდით. ხოდა, არიან ასე დეპრესნიაკში უკვე ერთი კვირაა, სხედან და წერენ. ამ დროს კი სტუმრად ეჩითებათ პარტიზანი მოსაწევით სავსე აააააი ასეთი პაკეტით. და ამბობს: გეყოთ ეხლა მაიმუნობა, მოდი მოვწიოთო.<br />და აი, მოწიეს, მერე აიღეს ინსტრუმენტები და ისეთი შეუბერეს! ძაან მაგარი! ისეთი მოწოდება წავიდა, რაის ბობ მარლი! მარა ბოზმა მეზობლებმა გაიგეს და ეგრევე ჩათლახ ფაშისტებს დაურეკეს: მოდით, აქ შუაღამისას ხმაურობენ, ხულიგნობენ და ძილს არ გვაცილანო.<br /><br />იტოგში, მოდიან ფაშისტები. და ამბობენ: ნუ თქვენ, იატაკქვეშელებს გიცნობთ და ბოლოჯერ გაფრთხილებთ, თორე რასაც მიიღებთ თქვენ თავს დააბრალეთო. და ამ დროს ამჩნევენ პარტიზანს. შენ ვინღა ხარო, ეკითხებიან? არაფორმალები პასუხობენ: ეს ჩვენი ძმაა, ახმეტიდან ჩამოვიდა, უმაღლესში უნდა მოეწყოსო. ფაშისტები კიდე: ვიცით ჩვენ თქვენი ძმები! თვალებზე ეტყობა პარტიზანი როაო. კაროჩე, ჩაიცვი ჯიგარო და წამო ჩვენთან გესტაპოშიო.<br /><br />მიდიან გესტაპოში და ებნებიან მიულერს: აი, პარტიზანი მოვიყვანეთო. მიულერი კიდე: აუ, ასწორებს! პარტიზანი მოიყვანეს! ეხლა მაგარს ვაწამებთო! პარტიზანი კიდე ეუბნება: უფროსო, შენ რა ცვეტში სადისტი ხარ? პატარა რაღაცა და ეგრევე ვაწამოთ, ვაწამოთ! მოდი, ჯობია მოვწიოთო. მიულერი ეუბნება: მოწევას ყოველთვის მოვასწრებთ. შენ ჯობია გვითხრა შენი პარტიზანები სად იმალებიანო. პარტიზანი ჩაფიქრდა და უცებ ეუბნება: ა! გამახსენდა! ტყეში იმალებიანო. მიულერი ეუბნება: შენ მოდი უფრო კონკრეტულად, კონკრეტულად თქვი, თორე ტყეში რა, ჩვენც ვიცით რო ტყეშიო. პარტიზანმა კიდე იფიქარა ამბობს: როგორ იცი? აი როგორც კი ტყეში შეხვალ ეგრევე მარჯვნივ ცოტათი, მერე მდელოზე და პირდაპირ, პირდაპირ, პირდაპირ, პირდაპირ, პირდაპირ.. მაიცა! იქ ხო სადღაც კიდე შეხვევაა საჭირო. ტაკს, მაიცა.. იქ მდელოზე, იტოგში გზაა ვაბშე მგონი, მაგრამ გახსენება უნდა.. მოდი იტოგში მოვწიოთ და ყველაფერი ნარმალნა გამახსენდებაო. მიულერი კიდე ეუბნება: არა, არა, მოწევით არ მოვწევთ, მარა ეხლა შენ გაწამებთო. მაშინ ხო ეგრევე ყველაფერი გაგახსენდება და ტვინსაც აღარ მოგვიტყნავო.<br /><br />პარტიზანი ეუბნება: უფროსო, აი ეხლა ნაღდად ატრაკებო. შეგხედავს კაცი, ნორმალური ადამიანი ჩანხარ, მართლა რა ფაშისტივით იქცევი, ვაწამოთ, ვაწამოთ.. აჰა, კაი მოდი! მაწამე, ძაღლიშვილო ფაშისტო შენა! ამკუწე ეგრევე! ძღნერიანად შემჭამე! ყლეზე მკიდია! პარტიზანი ვარ! შენ გიტლესაც შევეცი ტრაკში! და არ ელოდება სანამ წამებას დაუწყებენ, იღებს მაგიდიდან ბრიტვას და ხელს ერთი ათ ადგილას ისერავს. ამაზე ყველა ფაშისტი იზმენდება, ეცემიან ხელებში, ართმევენ ბრიტვას და ეუბნებიან: დაწყნარდი ჯიგარო! მოდი მართლა ჯობია მოვწიოთო. ის კიდე ყვირის: ბოზებო! ფაშისტებო! მანიაკებო! - და ცდილობს ყელი კბილებით გამოიღადროს. ფაშისტები სკამზე აბამენ, ის კიდე სკამიანად იატაკზე ეცემა და იწყებს თავის ცემენტზე რახუნს. ამაზე დაჯე მიულერიც მაგრად დაიზმენდა და ეგრევე ტელეფონს ეტაკა ასათიანზე დასარეკად.<br />ხოდა, მოვიდნენ ცივსისხლიანი სანიტრები, დაარჭეს პარტიზანს გალოპერიდოლი, ჩატვირთეს მანქანაში და წაიყვანეს ასათიანზე. იქ კიდე ფსიქიატრი ეუბნება: აბა, თქვი ერთი, რა თავს იგიჟებდიო? პარტიზანი ამბობს: აბა რა გაატრაკეს საქმე, უნდა გაწამოთ, უნდა გაწამოთო! არც კი გაწევინებენ ახვრები, დასირებული ფაშისტები ეგენიო. ექიმი კიდე ეუბნება: რაის ფაშისტებიო? არანაირი ფაშისტები აქ ვაბშე არ არიანო.<br /><br />პარტიზანი ამბობს: ე! ეხლა ატრაკებ ძამიკო, როგორ თუ არ არიან, როცა ჩემი თვალით ვნახეო. ფსიქიატრი პასუხობს: ნახვით რა ნახე, რავიციო. პარტიზანი ამატებს: თანაც, პროსტა კი არ ვნახე! დაჟე გამკვანძეს ფაშისტებმაო. ფსიქიატრი: ვინ გაგკვანძაო, ვინა? არავისაც არ გაუკანძიხარ, ეს პროსტა შენ უბერავ, პროსტაო.<br /><br />პარტიზანი ამბობს: ეხლა ჩვენ შორის ვინ უბერავს კიდე საკითხავია. აბა ასათიანზე საგიჯეთში ვინ მომიყვანაო? ფსიქიატრი პასუხობს: რაის ასათიანზე? არანაირი საგიჟეთი აქ არააო.<br /><br />მაშინ პარტიზანი ამბობს: რა სირობაა ცვეტში? საგიჟეთი არაა, მარა ფსიქიატრი არისო. ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: არც ფსიქიატრია აქ არანაირიო. არც სანიტრებია, არც ფაშისტებია. ქართველებიც არ არიან. და სომხებიც არ არიან. აფხაზებიც არ არიან. აზერებიც არ არიან. ურიებიც არ არიან. არც ფრანგები არ არიან. ჩინელებიც არ არიან. ინდუსებიც არ არიან. მონღოლებიც არ არიან.. ამ დროს პარტიზანი ნელ-ნელა შედის რიტმში და ფეხს აყოლებს ხმამაღლა. ფსიქიატრიატრი ძრობს გიტარას და იტოგში გამოსდით სერიოზული ჯემ-სეიშენი ასე საათნახევრიანი.<br /><br />მერე პარტიზანი ეკითხება: რა, ფაშისტები ცვეტში არ არიანო? ფსიქიატრი ამბობს, ცვეტშიო. არ არიანო. არც მე ვარ, არც შენ. არის მარტო ერთი გლობალური ბოლი, იმ პონტში რო ვითომ სადღაც რაღაცა არის. სინამდვილეში კიდე არსად არაფერიც არაა. აზრზე მოდი, ძმაო, როგორ ასწორებს: არსად ვაბშე არაფერი არაა. და აქ პარტიზანი აზრზე მოვიდა! და ისე გაუსწორდა! ერთი სამი საათი უსწორდებოდა, დაჟე ოფლი მოადგა ისე გაუსწორდა.<br /><br />მერე ამბოს: ე, მართლა რა მაგრა ასწორებს! არსად ვაბშე არაფერი არაა. არც ახვარი გერმანელები რო არ არიან, წავალ ძმაკაცებს ვეტყვი, თორე სხედან დაიზმენებულები ტყეში და ქალაქში პურზეც კი ვერ გამოდიანო. ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: არა, ძამიკო, ეტყობა შენ მაინც ბოლომდე ვერ მოხვედი აზრზე. იმიტორო არანაირი ქალაქიც აქაა. არც პურია. შენი ძმაკაცებიც არ არიან. არის მარტო ერთი ყოვლისმომცველი გლობალური ბოლი, რაზეც ყველანი პატარებივით ვარდებიან, ვითომ სადღაც რაღაც მართლა არის.<br /><br />პარტიზანი ამბობს: არა, აი აქ კი არ გეთანხმები: კაი, ფაშისტები არ არიან, ეს დაჟე ასწორებს კიდეც. ნუ, კაი არც ძმაკაცები არიან, მაგათი კარგიც. არ არიან და ნუ არიან ბოლო-ბოლო. მარა სადღაც რაღაც ხო უნდა იყოს არა, მართლა და მართლა? სადღაც რაღაც კონკრეტული მაინც ხო უნდა იყოს. თორე ისე ვაბშე ვერაფერი გავიგეო.<br /><br />ფსიქიატრი კიდე ეუბნება: იცი ძმაო, შენ კაროჩე ჯობია დარჩი ჩვენთან ასე ერთი კვირით. ცოტა დაისვენე, დაცურებული კრამიტები გაისწორე. მერე კიდე ყველაფრის აზრზე მოხვალო. პარტიზანი ეუბნება: მოდი, იზვინი რა. ბაზარი არაა, კაი ტიპი ხარ. მარა, იზვინი რა, მართლა. იმიტორო ეხლა მე ალბათ, აი ცოტას კიდე ვიჯდები და მერე წავალ. სანამ მატარებლები დადიან კიდე. თორე მერე ისევ ტყეში, ლიანდაგებზე სიარული, იცი როგორ ტეხავსო? თან კიდე პურია საყიდელი, იმიტორო იმიტო. ასე რო მე ალბათ ეხლა უეჭველი წავალო. ფსიქიატრი ეუბნება: არაა პრობლემა, ძმაო. აი, მოდი ცოტაც მოვწიოთ და წახვალ, სადაც გინდა. და იღებს საწერი მაგიდიდან უკვე გამზადებულ მასტერკას.<br /><br />ხოდა მოწიეს. დილას კიდე მოწიეს, და საღამოს დააწიეს ისევ, გიტარაც დაუკრეს, სიმღერები იმღერეს, ჩაი დალიეს. კაროჩე, მაგრად არიან! მერე დილას ბოსტანში კიდე დაკრიფეს პლანი და მალაკო მოხარშეს. და აი, პარტიზანი ნელ-ნელა მაგრად მიეჩვია საგიჟეთს. არადა ასწორებს, იქ ხალხი ცხოვრებისეულად უბერავს, უსერიოზულესი შიზოფრენიკებიც ყავთ. მთელ ეზოში პლანი დათესეს, კიდე სადღაც საგურამოსკენ ერთი მინდორი აქვთ, ასე 2-3 ჰექტარი. ხოდა, შემოდგომაზე მიდიან ყველანი იქით. და პარტიზანს ახსენდება რო ტყეში უნდა წავიდეს. ჯდება მატარებელში და მიდის ტყეში.<br /><br />ტყეში კიდე ეუბნებიან, შენ სიკდილის მოსაყვანად უნდა გაგაზავნოს მარტო კაცმაო რა. სანამ არ იყავი აქ ამერიკელება ჰუმანიტარული ტუშონკა მოგვიტანეს, ინგლისელებმა - ჰუმანიტარული სგუშონკა, ჰოლანდიელებმა - ჰუმანიტარული მოსაწევი. ხო ხედავ როგორ ასწორებს პარტიზნობაო? ზიხარ შენთვის, არაფერს აკეთებ და ყველა კიდე გეხმარება.მერე კიდე ჩვენებიცმოვლენ, მედლებს დაგვკიდებენ ან იქნებ დაჟე ორდენებსაც. იმიტორო ჩვენები ყველა პონტში მოვლენ, არსად სხვაგან წამსვლელები ეგენი არ არიან. მოვლენ, კაროჩე ჩვენები და ყველაფერი მაგრად იქნება.მიჩინიოhttp://www.blogger.com/profile/13990870873759235345noreply@blogger.com2