Thursday, July 16, 2009

თბილისი-ბაქო-ამსტერდამი

მოდით ცოტას გაგანებივრებთ ამ დღეებში და კიდევ ერთ საინტერესო პოსტს მოგაწვდით, რომელიც ინგლისურად კი იქნება, მაგრამ ჩემი დიდი მცდელობის და ძალისხმევის შედეგად, გავარკვიე, რომ ქართველის დაწერილია, ნიდელრანდების სამეფოს დედაქალაქ ამსტერდამიდან... ვინაობა იასნია უცნობია, ამჯერად მიუხედავად ჩემი დიდი მცდელობისა და ძალისხმევისა.

Trip Report by KOZ
(ორიგინალიც ესაა... ოუ იეს!)

THE STANCE

From the first fusion with the plant world I discovered that while hallucinating I am not somebody I do not like to be – I feel myself extremely comfortable in the state. Even on
Ayahuasca I managed not to have nausea and absolutely enjoyed every little bit about it. Because I love the state I try not to deprive
my existence of the trips.

THE REPORT

Let me do this like a “give me a summary of your psychedelic state.”

This last weekend I was in Amsterdam and celebrated the freedom to be able to unite with
plants, fungi and chemicals by fresh Philosophers Stone Truffles–Psilocybe Tampanensis. Since I realized that the best mode of philosophizing is having an empty mind and just observing – I stuck to not getting carried away with a stream of thoughts. Such state allowed me to do the trip during daylight and in company of three friends who wandered around the city and even ate ribs at a restaurant. I do not eat any type of flesh other than fish and seafood for around the last three years[1]. The observational philosophizing helped me to maintain the ecstatic state even when I sat and watched to ribs been ordered and eaten, while behind by back some gay bar was flourishing the fullest during this Saturday evening in Amsterdam. The joint of hash that I smoked at the table after my friend’s dinner made to completely lose control of my vision which exploded into myriads of sparkling lights. How I walked before and after was a demonstration
that the physical world is just an elaborate picture of what our mind pants. The dream world apparently falls into the same, but more obvious category.

The returning lever from the clouds of thoughts to the observational state was the perceival of the plane of existence that a human, or rather a collective humanity and the associate beings, exist in. The plant which helped me step out of this dimension is Salvia Divinorum. With it I have completely lost “I” and became the nothing – got a sneak-peek of the plains beyond the physical one in a swift and astonishing way.

The take-back[2] from the trip of the Philosophers Stone was the view of humanity as a collective of individual beings. With each single person was like an ant in a huge colony inhabiting this planet. Yet our individual waking, and for the most part the dream life, generally revolves around the eyes and ears of a single person. The God, if you will, is the person as the highest perception an individual reaches is of a single individual. The basics of such existence is once born into a physical body to reach maturity, flourish, find a sex partner, impregnate, and die. Yet once the cycle revolves, at the peak of ecstasy and in communion with the life-forms in the immediate
environment and with even more so of the same kind, the experience is of celebration of life and at the same time of the nothingness, the empty void.

I do not trip that often, except the time I discovered that little magic mushrooms grow in the fields close to where I studied. The first fall season was a 2 day trip every weekend. I started experiencing telepathy and visions of the future. The Liberty Caps are truly the best companion of any modern-day technoshaman. Now I trip on average twice a year. The rest of time music, meditating, cannabis, smart herbs, and sports get me nicely trough the intervals.

The trip I had before was the strongest trip ever. It happened on a beach, at nighttime, with my fellow cosmonaut, and basically ended in a long in intense process of being reborn into the human existence while the preceding vision was of a whole life of some very simple marine life-form which is actually plant-like, because it is attached permanently to one spot. The peak took place in extremely powerful bolts of energy vibrating around and through. The long and stretched part was living the life of the marine animal and realizing how little can be done.

Yet another experience that I want to tell you about is the alien type of a trip. I love this kind and get them on Mushrooms and LSD - When you travel in a spaceship, see different archetypes like the big eyed slim and humanoids and the dragon type of a lizard – bold and powerful. This particular trip took place in a quiet cottage with two blotters consumed by two friends. I guess that trip was at that time the strongest trip that my friend had had.

At some pleasant moment I was some type of a Greek mythology figure – the Eagle Headed Man. And yet, of course my beloved dragon type lizard archetype was also forming part of my perceived Assemblage Point. I returned to be a sparkling energy bolt. I guess the key to such a trip is setting, the entheogen and at some focal point braking through the dimension with help from you animal-spirit companion. I do not dare to seek out the animal-spirit when I consider that my cleansing preparation and the method are unworthy of a higher creature.

Let me also once again state that the best method of uniting your DNA with that of a magic plant is Ayahuasca. If done with proper preparations, with due respect and in a right setting – the end result is angel-like existence in a human form.
-----------------------------------------------------------------------------------------------

[1] I love animals and am against their murder, especially in mass quantities. I feel much better knowing that I am less part to the freedom deprival and murder of animals. It helps me meditate more freely and have less of dead decaying meat in my body.

[2] I do not intentionally aim at having a take-back from the trips, but it so happens that there are usually quite some and very valuable.

მოკლედ, ეძებეთ რაღაც იქ, რასთან დაკავშირებითაც ზოგადად ძებნის ცნება საერთოდ მიუღებელია! ;)

შეხვედრა ორ ქალღმერთთან

აღარ მახსოვს ზუსტად სად ვიპოვეს ეს ტრიპ რეპორტი მაგრამ მომეწონა და ნათარგმნს ვდებ მიჩინიოს ნებართვით:


ამას წინათ გადავწყვიტე ორი ღვთაება შემეხვედრებინა ერთმანეთს, უფრო სწორედ ჩემი თავი შემეხვედრებინა მათ: მარიჰუანა და სალვია.. საინტერესო ფაქტია, რომ ორივე ქალია!

ეს პირველად შეხვედრა მათთან ძალიან ძლიერი experience-ი იყო. ჩვეულებრივზე გაცილებით მეტი პლანი მოვწიე. იქვე მქონდა გამზადებული სალვია.. უკვე 10 წუთის შემდეგ ბოლომდე არ ვიყავი დარწმუნებული ჩემს განზრახვაში, თუმცა დავძლიე ყველანაირი prejudice (არანაირად შიში, იმიტომ ამ გრძნობამ მე უკვე კარგა ხანია დამტოვა), ჩიბუხს მოვუკიდე და 20x სალვია მთლიანად გავუშვი ფილტვებში.. და სულ რამოდენიმე წამში მივხვდი რომ ეს იყო ერთ-ერთი ძალიან ფასეული გადაწყვეტილებათაგანი..

..თითქმის ყოველთვის სალვიას ტრიპი ჩემთვის ერთნაირად იწყება; ყველაფერი ვიბრირებას იწყებს ძალიან ინტენსიურად და მთელი სამყარო სადღაც ნახევარი წუთის განმავლობაში ერთ წერტილში იყრის თავს, პირდაპირ თვალებს შორის.. ამ შემთხვევაში ეს პროცესი ძალიან შენელდა, გაიწელა და ეს ყველაფერი ძალიან ნათლად დავინახე.

პირველი 5 წუთის განმავლობაში რა ხდებოდა კარგად არც მახსოვს და რაც მახსოვს იმის სიტყვით(მითუმეტეს ნაწერით) გადმოცემა ძალიან ძნელი იქნება.. პირველად რომ დავბრუნდი, ამ "რეალობას" რომ შევხედე ისეთი შეგრძნება მქონდა, როგორც უნიჭო მხატვარის დახატულ რაიმე პეიზაჟს რომ უყურებ - "გათხაპნილი" ფერები, არაპროპორციული საგნები.. რამოდენიმე ხანი დაჭირდა იმის გარკვევას მარტო ვიყავი თუ არა; ძალიან სტრანნი შეგრძნება იყო - ვხედავდი რომ ოთახში ჩემს გარდა არავინ იყო მაგრამ რაღაცის თუ ვიღაცის presence-ის ძლიერი შეგრძნება მქონდა. ბოლოს გადავწყვიტე ყველაფერი ისე მიმეღო როგორც იყო და დავწექი..

იმის მოლოდინი, ალბათ ლოგიკური(თუმცა ლოგიკა ენთეოჯენიკებთან მამენტ რა შუაშია), რომ სალვიას ეფექტი 15-20 წუთში გაივლიდა და დარჩებოდა მარტო პლანის ეფექტი - არ აღმოჩნდა სწორი.. ის ეფექტი რაც სალვიას მოწევის შემდეგ დაიწყო ბოლომდე გაგრძელდა.
ერთი ეფექტი(ასე ვთქვათ ფიზიკური, არა მენტალური) მთელი ტრიპის განმალობაში გრძელდებოდა - ხელის რამეზე შეხბისას ეს გრძნობა მრავლდებოდა გეომეტრიული პროგრესიით და თან ამას ქონდა კაშკაშა ფერი და მჟღერი ხმა.

ერთ-ერთი უცნაური შეგრძნებათაგანი იყო ის, რომ ერთი პერიოდი ორი ვიყავი - მარცხენა და მარჯვენა მე და ამ ორს ერთმანეთთან არანაირი კავშირი არ ქონდათ..

ყველაზე ძლიერი (და ყველაზე მნიშვნელოვანი) experience-ი იყო ის, რომ თანდათან ყველაფერი გაქრა/გადაიტვირთა - სად ვიყავი, ვინ ვიყავი.. და ვიღაცამ/რაღაცამ მომცა შესაძლებლობა ამერჩია ვინ ვყოფილიყავი, სად ვყოფილიყავი.. ანუ ამერჩია რა ცხოვრება/"რეალობა" მინდოდა.. ასე ჩაიტვირთა current რეალობა.. ნელ-ნელა გავაცნობიერე სად ვარ და ვინ ვარ.. ეს რაღაც დაბადებას გავდა!

აი ასე მშობა ორმა ქალმა..

Wednesday, July 15, 2009

არა-რასტამანული არა-ზღაპარი



იმდენი ხანია არაფერი დამიწერია, რო იმედია არარასტამანულ არაზღაპარს მიიღებთ.

ეს მთლად აქაური არაა, საავტორო უფლებები ეკუთვნის ბლოგ არტიდეას (http://artidea.wordpress.com). ისე, ეხლა ერთი აზრი მომივიდა - შეიძლება ამ რაღაცის გარასტამანულება ;)

მოკელედ ესაა....

ყველაზე დიდი საიდუმლო

… ეს ბოლო საფეხური იყო, ბოლო გამოცდა. ხის ოთახი, ხის კარი და კარს იქით… კარს იქით არავინ იცოდა რა იმალებოდა, ცხოვრობდა, ელოდა ვინმეს, თუ არც არავის. იყო მოკლედ რაღაცა ისეთი, რისთვისაც ღირდა იმ ყველაფრის გავლა, რაც აქამდე გაიარა. ამ ოთახამდე არავის მოუღწევია, ეგ ნაღდი იყო. მანამდე ბევრმა სცადა ამის გაკეთება, მაგრამ აქამდეც ვერავინ მოვიდა. სანამ დაიწყებდა, წაიკითხა ვისაც რამე დაეწერა, მოუსმინა, ვისაც რამე
გაეგო და ნახა, ვისაც რამე ენახა. მაგრამ აქ მარტო იყო, არაფერი იცოდა საერთოდ, მხოლოდ გავლილი გზის გამოცდილების იმედი ქონდა, ისიც დიდად არა. ჯერ ერთი, რომ ამ ხის ოთახის კარებთან დაავიწყდა ყველაფერი რაც მანამდე ნახა და განიცადა, მეორეც – ის მაინც ახსოვდა, რომ არც ერთი საფეხური არ გავდა ერთმანეთს და ვერც გამოცდილება დაეხმარებოდა რამეში, რომც ხსომებოდა რამე.

მაგრამ, ნამდვილად იცოდა, რომ ეს ბოლო იყო. მეხსიერებაში მხოლოდ ერთი სიტყვა ქონდა გაჭედილი – ღმერთი. მაგრამ, ღმერთი რა შუაშია? ღმერთია კარს იქით, თუ რა ჯანდაბაა ბოლო-ბოლო!! და გამოცდაც რაა, რა ხდება, რა უნდა მოხდეს? ჩვეულებრივი სხვენი იყო, ხის სახლის სხვენი, ჯერ დასამთავრებელი. კარისკენ წელში გამართულიც ვერ გავიდოდა, კარგად უნდა დახრილიყო, დასაწყისში კი ხისსავე კედელი იდგა, ორივე მხრიდან გასასვლელით. იმ გასასვლელებიდან ხედავდა ზუსტად ყველაფერს. იქით არაფერი ხდებოდა… რა, უნდა ჩატყდეს ეს იატაკი? თუ არც არაფერია? იქნებ მთელი გამოცდა ისაა, რო არ შემეშინდეს და გავიარო? და თუ გავიარე, არაფერიც იქნება, თუ დავიჯერე, რო არაფერი მოხდება, არც მოხდება არაფერი? ნებისმიერ შემთხვევაში, ამის გაგების ერთადეთი
გზაა, უნდა წავიდე!

გაუბედავად გაიხედა და ის იყო, გადაწყვეტილება მიიღო წინ წასვლის, რო უცებ იატაკის შუაში რაღაც მოძრაობა შენიშნა, უფრო სწორად თვითონ ჰაერი მოძრაობდა, ოღონდ უცნაურად, გახურებული ასფალტის თავზე ჰაერს გავდა რაღაცით, ოღონდ თან არც გავდა. საკმაოდ სწრაფად ამ მოძრაობამ ფორმა შეიძინა, გამკვრივდა, გაშავდა და ამანაც საბოლოოდ დაინახა. ეს შიში იყო!!! ეს იყო, მისი ერთადერთი შიში: ყველასთვის მამაც, გულად და შეიძლება ამიტომაც გიჟად ჩათვლილსაც კი ძაღლების ეშინოდა! თანაც ეს რა ძაღლი იყო!!! თვით ცერბერი, ჰადესის სამფლობელოს შესასვლელში! სულ შავი, გარშემო იისფერი ნათებით, სამი თავი და სამივეზე სასტიკი, წითელი, ცხელი ხახა… მერე ხმა? მაგრამ, ის აღარ დაელოდა და კედელს ისევ უკან ამოეფარა. რაღაცნაირად იცოდა, რომ არ გამოეკიდებოდა, ის მხოლოდ იმიტომ იყო იქ, რომ კარს იცავდა და მორჩა, არ აინტერესებდა სხვა არაფერი. მაგრამ ეს ხო ბოლოა, რაღაცაა, ბლიად!!! და რადგან არის, ესეიგი გავლადია, თუ არადა რა მოუვა რო, ჰა-ჰა მოკვდეს! თუ გაუმართლა, წამებისა და ტკივილის გარეშე. მაგრამ, თუ დაიჯერებს, რომ არ მოკვდება, თუ დაარწმუნებს საკუთარ თავს, რომ ამის გაკეთება შესაძლებელია, თუ დაინახავს როგორ კლავს ცერბერს და
აღებს კარს, ეს ნიშნავს, რომ გამოვა ყველაფერი, თანაც მარტივად… მხოლოდ თავისი შიში უნდა დაძლიოს და დაძლევს კიდეც.

ღრმად ჩაისუნთქა და გვერდითა გასასვლელში თამამად გავიდა… ძაღლი ისევ დახვდა, ოღონდ უკვე სხვა, ბოქსიორი იყო, თავისი საუკეთესო მეგობრის ბოქსიორი! ალბათ ერთადეთი ძაღლი, რომლისაც არ ეშინოდა! ხაფანგია, მახეა, მაცდენს – ფიქრობდა ეს და ძაღლისკენ მიიწევდა. ის იდგა. ეს არ ჩერდებოდა. ის იდგა და კუდს მხიარულად აქიცინებდა. ეს მიუახლოვდა, დაიხარდა სწრაფად მოკიდა ყელში ხელები, უცებ ზურგზე დააწვინა და ხელებს მუხლიც მიახმარა, ახრჩობდა მთელი ძალით. ის ხროტინებდა. ეს ახრჩობდა, მთელი ძალა, შინაგანი ენერგია, მონდომება და ნებისყოფა ჩადო ამაში. თვითონ გაქრა და დარჩა მხოლოდ ძაღლის მკვლელობა, ბოლო გამოცდის ჩაბარება, ერთი ნაბიჯი, სამყაროც გაქრა..

… და ამ დროს მოვიდა ცოდნა, ნათელი, სიცხადე. ეს არ იყო რეალობა, ეს მხოლოდ ილუზიაა,სიზმარია, თუ რაცაა. შეიძლება რეპეტიციაა ბოლო გამოცდის, შეიძლება მხოლოდ ჩაეძინა სხვენის შესასვლელთან. ყოველ შემთხვევაში, ბოლომდე გაიაზრა, რომ აი ეს საწყალი ცხოველი ვაბშე არაფერ შუაშია, არაფერი დაუშავებია. იდგა და მოფერებას ელოდა მარტო, იმიტორო აი მასე უზნეოდ იყო გაზრდილი, ზაზუნას ეძახდნენ დაჟე.

უცებ გაუშვა ხელი, ჯერ მკვდარი ეგონა და მიხვდა რო აი მაგრა მიქარა! ნუთუ ვერ ჩააბარა, ნახუი გამოცდა ცხოველი მოკლა, საყვარელი, თბილი და კეთილი ცხოველი. „არ მოკვდეო“ ჯერ ჩაიჩურჩულა, რაზეც ძაღლმა თავი დაუქნია. გვერდზე იწვა და თავს აქნევდა, ეს კიდე მუხლებზე დაჩოქილი ეხვეწებოდა, არ მოკვდეო. ის თავს უქნევდა და ბოლოს ამანაც გაიაზრა, რო თავს კი არ უქნევდა, კანკალებდა აგონიაში, პირიდან დუჟიც წამოუვიდა თითქოს… ეს კიდე უკვე ყვიროდა, ტიროდა არ მოკვდე, გეხვეწებიო, ეფერებოდა დიდ თავზე და ისევ ტიროდა. მერე უცებ სულ ერთი წამით გაქრა რეალობა და ისევ დაბრუნდა, ისე, რო ამან ვერაფერი შენიშნა, თითქოს ლენტა შეცვალეს და ყველაფერიც იგივე იყო, უბრალოდ, ძაღლის მაგივრად მისი საყვარელი ადამიანი იწვა იატაკზე და მისივე ხელით გაგუდული ჩასუნთქვას ცდილობდა, გაოგნებული თვალებით უყურებდა ამას და ტუჩის კიდიდან ჩამოწელილი წითელი სითხის ზოლიდან სისხლის ხეზე ეწვეთებოდა.

„ჩაისუნთქე, მაპატიე“ – ბღაოდა ეს – „ჩაისუნთქე, გეხვეწები“ – გული სკდებოდა, ამის! ერთადერთი ადამიანი, ვინც მართლა საკუთარ თავზე მეტად უყვარდა თავისივე ხელით დაახრჩო, მოკლა! „ჩაისუნთქე, გეხვეწები, ცუნცულ, ჩაისუნთქე“ – ისევ ტიროდა. ცუნცულა ვერ სუნთქავდა, მარა აი ასე უხმოდ უთხრა – „კაი, ჩაისუნთქავო“ – აწყნარებდა და თან კვდებოდა. თან თვალებით ეუბნებოდა, ნუ გეშინია, არაფერიაო. ეს კიდე, ყვერი… თავისი ხელით მოკლა, უბრალოდ კი არ მოკვდა, არა – ამან მოკლა. იმის თვალები კი სიყვარულით იყო სავსე, კვდებოდა და თან უყვარდა ეს სირი ესა… არავითარი შიში არ იყო მის არც თვალებში და არც არსებაში, უბრალოდ უყვარდა. ეს კიდე ტიროდა და ხო ხვდებით არა როგორ იქნებოდა. მეორე წამში ის მოკვდა…

.. აუ, მერე კიდე გამეღვიძა და არანაირი, სიზმარი იყო და მერე რა მოხდა და რამე. მე ჩემი ხელით დავახრჩე ჩემი ცუნუცულა, მე ეს ვიგრძენი, განვიცადე თავიდან ბოლომდე… ხოდა, რატომღაც ჩავთვალე, რო ამ დანაშაულს მარტო ისე გამოვისყიდი თუ ყვავას მივწერ არტიდეისთვის-თქო და ჰა…